دیسکسیون آئورت (aortic dissection) یک وضعیت بالقوه تهدید کننده زندگی است و زمانی رخ می‌دهد که پارگی در پوشش داخلی آئورت (معمولا در قسمت قفسه سینه شریان) باعث خونریزی میان لایه‌های داخلی و خارجی دیواره آئورت شود. در این وضعیت، لایه‌ها جدا شده (یا دیسکت می‌شوند) و یک کانال کاذب برای جریان خون ایجاد می‌کنند. این شرایط، شایع‌ترین وضعیت اورژانسی است که آئورت را تحت تاثیر قرار می‌دهد. نشانه‌ها عبارتند از درد ناگهانی، تیز و شدید قفسه سینه که به گردن یا پائین کمر گسترش می‌یابد، مشکل ناگهانی صحبت کردن، نبض ضعیف و از دست دادن هوشیاری. دیسکسیون آئورت معمولا در بزرگسالان در سنین بین 60 و 70 سال اتفاق می‌افتد، و مردان بیشتر از زنان درگیر می‌شوند. تصور می‌شود که علت اصلی آن، فشار خون بالا باشد. دیسکسیون آئورت بسته به اینکه از کجا در آئورت شروع می‌شود، و حاد یا مزمن بودن آن، طبقه‌بندی می‌شود. دیسکسیون حاد در عرض 14 روز پس از ظهور اولین نشانه‌ها تشخیص داده می‌شود؛ در حالی که نوع مزمن آن پس از 14 روز تشخیص داده می‌شود. این مرور به دیسکسیون مزمن نوع B پرداخت، که در قسمت نزولی آئورت (بخشی از شریان که از طریق قفسه سینه و شکم به سمت پائین حرکت می‌کند) شروع می‌شود. بیماران مبتلا به این نوع دیسکسیون آئورت به‌طور مرسوم با داروهای کاهش‌دهنده فشار خون، با نتایج کوتاه‌مدت خوب (بقای سالانه بیش از 80%) درمان می‌شوند. با این حال، آنها مرگ‌ومیر طولانی‌مدت را افزایش دادند. استفاده از فقط درمان طبی در طولانی‌مدت، ممکن است برخی از بیماران را در معرض خطر عوارض جدی مانند بزرگ شدن پیشرونده آئورت، جریان خون ضعیف به برخی از ارگان‌ها یا اندام‌های تحتانی و پارگی آئورت قرار دهد. بیماران مبتلا به این عوارض تهدید کننده زندگی نیاز به درمان فوری آئورت دیسکت‌شده با جراحی باز، یا اخیرا، گرافت استنت آئورت قفسه سینه به روش درون عروقی (endovascular thoracic aortic stent grafting; TEVAR) دارند. TEVAR در مقایسه با درمان جراحی باز، تعداد موارد مرگ‌ومیر زودهنگام را کاهش می‌دهد.

برای افراد مبتلا به دیسکسیون مزمن آئورت بدون عارضه، مشخص نیست گرفت استنت علاوه بر بهترین درمان طبی، پیامدهای بیمار را بهبود می‌بخشد یا خیر. این مرور یک کارآزمایی تکی را شناسایی کرد که 140 بیمار مبتلا به دیسکسیون آئورت نوع B بدون عارضه مزمن را برای دریافت درمان طبی به تنهایی یا درمان طبی به همراه استنت‌گذاری، به صورت تصادفی انتخاب کرد. کارآزمایی از نظر روش‌شناسی (methodology) مناسب بود اما تفاوت معنی‌داری را در بقا (survival) دو ساله بین دو گزینه درمانی نشان نداد. تعداد موارد مرگ‌ومیر مشاهده‌شده در کارآزمایی با تعداد مورد انتظار از داده‌های رجیستری مطابقت نداشت، بنابراین کارآزمایی برای آن نقطه پایانی (end point) ضعیف بود. در انتظار دستیابی به داده‌های طولانی‌مدت از کارآزمایی هستیم. بیش از 20% از بیمارانی که در ابتدا به گروه فقط درمان طبی مطلوب اختصاص یافتند، به‌ دلیل میزان گسترش آئورت با آن درمان، وارد گروه TEVAR یا جراحی باز شدند.