افسردگی اساسی که به عنوان اختلال افسردگی اساسی یا افسردگی تک قطبی نیز شناخته می‌شود، یک اختلال روانی رایج است که با ترکیبی از نشانه‌ها مشخص می‌شود که در توانایی فرد برای کار، خواب، مطالعه، غذا خوردن، و لذت بردن از فعالیت‌های لذت‌بخش اختلال ایجاد می‌کند. یک دوره افسردگی اساسی ممکن است فقط یک بار در طول زندگی فرد اتفاق افتد، اما بیشتر اوقات، در طول زندگی فرد عود می‌کند.
داروهای ضدافسردگی اغلب به عنوان درمان خط اول برای افسردگی اساسی در بخش‌های مراقبت‌های اولیه و ثانویه استفاده می‌شوند. میلناسیپران (milnacipran)، یک مهارکننده دوگانه بازجذب سروتونین-نوراپی‌نفرین، یکی از داروهای ضدافسردگی است که پزشکان در برخی کشورها از آن برای مراقبت‌های معمول افسردگی استفاده می‌کنند. این مرور سیستماتیک، کارآمدی، قابلیت پذیرش و تحمل‌پذیری میلناسیپران را در مقایسه با دیگر داروهای ضدافسردگی در درمان فاز حاد افسردگی اساسی بررسی کرد. در مجموع 16 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (2277 شرکت‌کننده) در این مرور وارد شدند. وقتی نتایج تقریبا 2000 بیمار را گرد هم آوردیم، نتوانستیم بگوییم که میلناسیپران در مقایسه با دیگر داروهای ضدافسردگی که در بالین استفاده می‌شوند، بهتر، بدتر یا یکسان از نظر اثربخشی، قابلیت پذیرش و تحمل‌پذیری هستند. با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد افراد کمتری که میلناسیپران مصرف می‌کنند، نسبت به داروهای ضدافسردگی سه حلقه‌ای، مصرف دارو را به دلیل عوارض جانبی قطع می‌کنند (خروج از مطالعه) و افراد کمتری دچار عوارض جانبی مانند خواب‌آلودگی، خشکی دهان یا یبوست می‌شوند.
در حال حاضر، شواهد کافی برای نتیجه‌گیری در مورد این موضوع وجود ندارد که میلناسیپران از نظر اثربخشی، قابلیت پذیرش و تحمل‌پذیری در درمان فاز حاد افسردگی اساسی، برتر، پائین‌تر یا مشابه با دیگر داروهای ضدافسردگی است یا خیر. با این حال، شواهدی به نفع میلناسیپران نسبت به TCAها از نظر خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی (قابلیت پذیرش) و نرخ بروز عوارض جانبی (قابلیت پذیرش) وجود دارد. اطلاعات در مورد دیگر پیامدهای بالینی معنی‌دار مانند مقرون به صرفه بودن درمان و عملکرد اجتماعی، از جمله توانایی بازگشت به کار، وجود ندارد. برای پاسخ به این که میلناسیپران انتخاب بهتری از داروهای ضدافسردگی برای افسردگی شدید حاد است یا خیر، انجام مطالعات بیشتری مورد نیاز است.
اگرچه مداخلات دارویی و روان‌شناختی هر دو برای درمان افسردگی اساسی (major depression) موثر هستند، داروهای ضدافسردگی اغلب به عنوان درمان خط اول در مراقبت‌های اولیه و ثانویه استفاده می‌شوند. میلناسیپران (milnacipran)، یک مهارکننده دوگانه بازجذب سروتونین-نوراپی‌نفرین (serotonin-norepinephrine reuptake inhibitor; SNRI)، یکی از داروهای ضدافسردگی است که پزشکان برای مراقبت‌های معمول افسردگی از آن استفاده می‌کنند.
ارزیابی شواهد مربوط به اثربخشی، قابلیت پذیرش و تحمل‌پذیری میلناسیپران در مقایسه با داروهای ضدافسردگی سه حلقه‌ای (TCAs)، هتروسیکلیک‌ها (heterocyclics)، SSRIها و دیگر عوامل ضدافسردگی جدیدتر در درمان فاز حاد افسردگی اساسی.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده گروه مرور افسردگی، اضطراب و اختلال روانی در سازمان همکاری کاکرین-بازبینی‌شده (CCDANCTR-Studies و CCDANCTR-References) به صورت الکترونیکی در آگوست 2008 جست‌وجو شدند. منابع کارآزمایی‌های مرتبط و دیگر مرورها نیز بررسی شدند. بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی در آژانس‌های تایید کننده دارو و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی در حال انجام بالینی برای یافتن همه کارآزمایی‌های منتشرشده و منتشرنشده در سال 2007 به صورت دستی جست‌وجو شدند. برای دریافت اطلاعات تکمیلی با همه نویسندگان مرتبط تماس گرفته شد. هیچ نوع محدودیت زبانی اعمال نشد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای انتخاب شدند که میلناسیپران را با دیگر عوامل ضدافسردگی فعال (از جمله عوامل غیرمتداول مانند محصولات گیاهی همچون هیپریکوم (hypericum)) به عنوان تک درمانی (monotherapy) در فاز حاد افسردگی اساسی مقایسه کردند.
دو داور به‌طور مستقل از هم واجد شرایط بودن مطالعه را بررسی کردند، کیفیت روش‌شناسی (methodology) آن را ارزیابی کرده، و داده‌ها را از کارآزمایی‌های واجد شرایط با استفاده از یک فرم استاندارد استخراج اطلاعات، به دست آوردند. تعداد شرکت‌کنندگانی که به درمان پاسخ دادند یا کسانی که به بهبودی دست یافتند، بر اساس قصد درمان (intention-to-treat; ITT) محاسبه شدند. متاآنالیز اثرات تصادفی (random-effect) با ترکیب داده‌های کارآزمایی‌های واردشده انجام شد.
در مجموع 16 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (2277 نفر) در متاآنالیز وارد شدند. علی‌رغم حجم نمونه، 95% فواصل اطمینان تجمعی نسبتا وسیع بود و در مقایسه میلناسیپران با دیگر داروهای ضدافسردگی، هیچ تفاوت آماری معنی‌داری در اثربخشی، قابلیت پذیرش و تحمل‌پذیری درمان وجود نداشت. با این حال، بیمارانی که میلناسیپران مصرف کردند در مقایسه با TCAها، مطالعه را به دلیل عوارض جانبی کمتر ترک کردند (OR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.35 تا 0.85). همچنین شواهد ضعیفی وجود داشت که نشان داد بیمارانی که میلناسیپران مصرف کردند، در مقایسه با TCAها، دچار عوارض جانبی کمتری مانند خواب‌آلودگی، خشکی دهان یا یبوست شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.