آسیب نخاعی تروماتیک (traumatic spinal cord injury; SCI) آسیب‌ای است در عناصر طناب نخاعی که می‌تواند منجر به هر درجه‌ای از نقص حسی و حرکتی، اختلال عملکرد اتونوم یا روده‌ای شود. تمرینات حرکتی برای راه رفتن در بازتوانی پس از آسیب طناب نخاعی (spinal cord injury; SCI) استفاده می‌شوند و ممکن است به بهبود توانایی راه رفتن فرد کمک کنند. بااین‌حال، استراتژی‌های زیادی برای بهبود این عملکرد وجود دارند، مانند انجام تمرین روی تردمیل با و بدون پشتیبانی وزن بدن، تمرین راه رفتن با کمک ربات و تحریک الکتریکی.
پنج کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده شامل 309 فرد مبتلا به آسیب طناب نخاعی شناسایی شدند. هیچ‌یک از مداخلات حرکتی تاثیر مفید یا مضری بر افراد شرکت‌کننده نداشتند. در هر پنج مطالعه، هیچ تفاوتی در عوارض جانبی یا خروج از مطالعه میان گروه‌های مورد مطالعه دیده نشد. شواهد کافی برای نتیجه‌گیری در مورد اینکه کدام استراتژی تمرینات حرکتی در بهبود توانایی راه رفتن در افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی موثرتر است یا اینکه تمرینات حرکتی به توانایی فرد برای راه رفتن بیش‌از انواع دیگر بازتوانی کمک می‌کند یا خیر، وجود ندارد.
شواهد کافی از RCTها برای این نتیجه‌گیری وجود ندارد که هریک از استراتژی‌های تمرینات حرکتی عملکرد راه رفتن را بیشتر از دیگری برای افراد مبتلا به SCI بهبود می‌بخشد. تاثیرات خاص تمرینات حرکتی به کمک ربات مشخص نیست، بنابراین انجام تحقیق در قالب RCTهای بزرگ، به‌ویژه برای تمرینات انجام‌شده با کمک ربات، مورد نیاز است. پرداختن به سوالاتی در مورد اینکه چه نوعی از تمرینات حرکتی در بهبودی در عملکرد راه رفتن برای افراد مبتلا به SCI موثرتر است، الزامی است.
آسیب نخاعی تروماتیک (traumatic spinal cord injury; SCI) آسیب‌ای است در عناصر طناب نخاعی که می‌تواند منجر به هر درجه‌ای از نقص حسی و حرکتی، اختلال عملکرد اتونوم یا روده‌ای شود. بهبود عملکرد حرکتی (locomotor function) یکی از اهداف اولیه برای افراد مبتلا به SCI است. بنابراین تمرینات حرکتی برای راه رفتن در بازتوانی پس‌از SCI استفاده می‌شود و ممکن است به بهبود توانایی راه رفتن فرد کمک کند. بااین‌حال، انجام مرور سیستماتیک شواهد برای ارزیابی تاثیرات و قابلیت پذیرش تمرینات حرکتی پس‌از SCI مورد نیاز است.
ارزیابی تاثیرات تمرینات حرکتی بر بهبود راه رفتن در افراد مبتلا به SCI تروماتیک.
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه آسیب‌ها و صدمات در کاکرین (جست‌وجو در نوامبر 2011)؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین ، 2011، شماره 4)؛ MEDLINE (Ovid) (1966 تا نوامبر 2011)؛ EMBASE (Ovid) (1980 تا نوامبر 2011)؛ CINAHL (1982 تا نوامبر 2011)؛ AMED ((Allied and Complementary Medicine Database) (1985 تا نوامبر 2011)؛ SPORTDiscus (1949 تا نوامبر 2011)؛ PEDro ( بانک اطلاعاتی شواهد فیزیوتراپی) (جست‌وجو در نوامبر 2011)؛ COMPENDEX (بانک‌های اطلاعاتی مهندسی) (1972 تا نوامبر 2011)؛ و INSPEC (1969 تا نوامبر 2011) را جست‌وجو کردیم. ما هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های آنلاین Current Controlled Trials ( www.controlled-trials.com/isrctn ) و Clinical Trials ( www.clinicaltrials.gov ) را جست‌وجو کردیم. خلاصه مقالات کنفرانس‌های مرتبط را به‌صورت دستی جست‌وجو کردیم، فهرست منابع مقالات منتشرشده مرتبط را بررسی کرده و با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم تا کارآزمایی‌های منتشرشده، منتشرنشده و در حال انجام را شناسایی کنیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) را شامل افراد مبتلا به SCI وارد کردیم که تمرینات حرکتی را با کنترل هر ورزش دیگری یا عدم درمان مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب کرده، کیفیت آنها را ارزیابی کرده، و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدهای اولیه عبارت بودند از سرعت راه رفتن و ظرفیت راه رفتن در پیگیری نهایی.
پنج RCT، شامل 309 نفر، در این مرور وارد شدند. به‌طور کلی، نتایج قطعی نبودند. پس‌از مقایسه SCI با هر نوع دیگری از بازتوانی فیزیکی، هیچ‌یک از رویکردهای تمرینات حرکتی، برتری معنی‌داری از نظر آماری بر عملکرد راه رفتن نسبت به دیگر موارد نداشتند. استفاده از تردمیل با پشتیبانی وزن بدن به عنوان تمرین حرکتی برای افراد پس از SCI، سرعت راه رفتن را به‌طور قابل توجهی افزایش نداد (0.03 متر/ثانیه با 95% فاصله اطمینان (CI): 0.05- تا 0.11؛ P = 0.52؛ I 2 = 22%) و ظرفیت راه رفتن را نیز بیشتر نکرد (1.3- متر؛ 95% CI؛ 41- تا 40؛ P = 0.95؛ I 2 = 62%). بااین‌حال، در یک مطالعه شامل 74 نفر، گروهی که تمرینات حرکتی را به کمک ربات دریافت کردند، در مقایسه با افرادی که با هر مداخله دیگری درمان شدند، ظرفیت راه رفتن کمتری داشتند، یافته‌ای که نیاز به بررسی بیشتر دارد. در هر پنج مطالعه، هیچ تفاوتی در عوارض جانبی یا خروج از مطالعه میان گروه‌های مورد مطالعه دیده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.