ما 83 مطالعه را با 16,156 شرکت‌کننده وارد کردیم. اغلب آن‌ها مطالعات برچسب-باز (open-label) بودند؛ کمتر از 30% از مطالعات روش‌های تصادفی‌سازی و پنهان کردن تخصیص خود را گزارش کردند. در 60% مطالعات، آنالیز قصد درمان (intention-to-treat) انجام شده و در 54 مطالعه همه پیامدهای از پیش مشخص شده گزارش شدند. در بقیه مطالعات خطر سوگیری ریزش نمونه (attrition) و سوگیری گزارش‌دهی نامعلوم بودند، چرا که عوامل مورد استفاده برای قضاوت در مورد سوگیری به‌طور متناقضی گزارش شدند. همچنین متوجه شدیم 50% از مطالعات (47 مطالعه) از شرکت‌های داروسازی حمایت مالی دریافت کردند.

مطالعات را به چهار گروه تقسیم کردیم: قطع درمان با CNI یا کاهش دوز آن با یا بدون جایگزین شدن با مهار کننده‌های هدف پستانداری راپامایسین (mammalian target of rapamycin inhibitor; mTOR-I)؛ و تجویز دوز پائین CNI با یا بدون mTOR-I. برای بررسی پیامدهای ماژور در گروه‌هایی که در آن‌ها درمان با CNI قطع شد، به دو زیر-گروه کاهش دوز (avoidance) و قطع درمان (withdrawal) تقسیم شدند.

قطع CNI می‌تواند منجر به رد پیوند (RR: 2.54؛ 95% CI؛ 1.56 تا 4.12؛ شواهد با قطعیت متوسط)، ایجاد تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در مرگ‌ومیر (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.24؛ شواهد با قطعیت متوسط)، یا شاید اندکی کاهش در احتمال از دست دادن بافت پیوندی (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.74 تا 0.98؛ شواهد با کیفیت پائین) شود. در گروهی که درمان با CNI قطع شد، میزان هیپرتانسیون احتمالا کاهش پیدا کرد (RR: 0.82؛ 95% CI؛ 0.71 تا 0.95؛ شواهد با قطعیت پائین)، این در حالی است که قطع CNI ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت روی ابتلا به بدخیمی ایجاد کرده (RR: 10.1؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.30؛ شواهد با قطعیت پائین)، و احتمالا در رابطه با سیتومگالوویروس (cytomegalovirus; CMV) نیز تفاوت چندانی را ایجاد نکند (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.45؛ شواهد با قطعیت پائین).

قطع CNI ممکن است منجر به افزایش رد حاد پیوند شود (RR: 16.2؛ 95% CI؛ 0.85 تا 5.49؛ شواهد با قطعیت پائین)، اما تفاوتی اندک یا عدم تفاوت را در میزان از دست دادن بافت پیوندی ایجاد می‌کند (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.16؛ شواهد با قطعیت پائین). اگر CNI به‌ تازگی قطع شده باشد، میزان رد حاد پیوند افزایش پیدا می‌کند (RR: 3.21؛ 95% CI؛ 1.59 تا 6.48؛ شواهد با قطعیت متوسط)، اما احتمالا میزان از دست‌ دادن بافت پیوندی را کاهش می‌دهد (RR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.72 تا 0.97؛ شواهد با قطعیت پائین).

زمانی که قطع CNI یا کاهش دوز آن با اضافه شدن mTOR-I همراه شد، نتایج مشابهی به‌دست آمد؛ احتمالا میزان رد حاد پیوند افزایش یافت (RR: 1.43؛ 95% CI؛ 1.15 تا 1.78؛ شواهد با قطعیت متوسط)، و تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بر مرگ‌ومیر دیده شد (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.36؛ شواهد با قطعیت متوسط). احتمال آن وجود داشت که جایگزینی mTOR-I بتواند روی میزان از دست‌دادن بافت پیوندی تفاوتی اندک یا عدم تفاوت را ایجاد کند (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.75 تا 19.1؛ شواهد با قطعیت پائین)، احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت را در رابطه با هیپرتانسیون ایجاد کرده (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.15؛ شواهد با قطعیت متوسط)، و شاید بتواند خطر ابتلا به سیتومگالوویروس (RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.82؛ شواهد با قطعیت متوسط)، و بدخیمی (RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.00؛ شواهد با قطعیت پائین) را کاهش دهد. جایگزینی mTOR-I میزان لنفوسل‌ها را افزایش داد (RR: 1.45؛ 95% CI؛ 0.95 تا 2.21؛ شواهد با قطعیت پائین).

ترکیب تجویز CNI با دوز پائین و mTOR-I احتمالا باعث افزایش نرخ فیلتراسیون گلومرولی (glomerular filtration rate; GFR) (MD؛ 6.24 میلی‌لیتر/دقیقه؛ 95% CI؛ 3.28 تا 9.119؛ شواهد با قطعیت متوسط)، کاهش میزان از دست دادن بافت پیوندی (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.55 تا 1.02؛ شواهد با قطعیت متوسط) شده و تاثیر مختصری روی میزان رد حاد داشته باشد (RR: 1.13؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.40؛ شواهد با قطعیت متوسط). موارد ابتلا به هیپرتانسیون (RR: 0.98؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.20؛ شواهد با قطعیت پائین) و CMV (RR: 0.41؛ 95% CI؛ 0.16 تا 1.06؛ شواهد با قطعیت پائین) کاهش یافتند. دوز پائین CNI در همراهی با mTOR-I شاید بتواند تاثیر اندکی بر بدخیمی (RR: 1.22؛ 95% CI؛ 42.0 تا 3.53؛ شواهد با قطعیت پائین) و مرگ‌ومیر (RR: 1.16؛ 95% CI؛ 0.71 تا 1.90؛ شواهد با قطعیت متوسط) داشته باشد.