تولد نارس نوزاد با مشکلات پزشکی مختلفی برای نوزاد، از جمله مرگ‌ومیر و مشکلات طولانی‌مدت سلامت، همراه است. والدین نوزادان نارس می‌توانند دچار آشفتگی عاطفی شده و هزینه‌های اقتصادی آن برای سیستم‌های مراقبت‌های سلامت بالا است. داروهای مختلفی برای به تاخیر انداختن شروع زایمان و پیشگیری از وقوع زایمان زودرس استفاده شده، اما با موفقیت محدود. برخی از داروها دارای عوارض جانبی نیز هستند. پروژسترون (progesterone) هورمونی است که فعالیت رحم را سرکوب کرده و رحم را تا پایان دوره بارداری (term) ساکن نگه می‌دارد. داروهایی که این هورمون را تقلید می‌کنند (عوامل پروژسترون) نخستین‌بار در اواخر دهه 1950 آزمایش شدند، اما علاقه به آنها کاهش یافت. اخیرا، کارآزمایی‌های جدیدی در مورد استفاده از عوامل پروژسترون، هم برای پیشگیری و هم برای درمان زایمان زودرس، منتشر شده‌اند. این مرور از متون علمی، هشت کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را شامل 563 زن یافت، اما داده‌های فقط هفت مطالعه از مجموع 538 زن با زایمان زودرس یا تهدید به وقوع آن و غشاهای دست‌نخورده، داده‌هایی را در اختیار این مرور به‌روزشده قرار دادند. چهار کارآزمایی استفاده از عوامل پروژسترون را در مقابل دارونما (placebo) در زنانی مقایسه کردند که همزمان با داروی دیگری برای کاهش انقباضات رحمی (عامل توکولیتیک (tocolytic agent)) درمان شدند. پروژسترون به‌طور مستقل در چهار کارآزمایی دیگر در مقایسه با یک عامل توکولیتیک دیگر یا دارونما استفاده شد. شواهد محدود نشان می‌دهد که استفاده از پروژسترون، به عنوان یک درمان همزمان، ممکن است زایمان زودرس را در کمتر از 37 هفته بارداری کاهش داده و وزن هنگام تولد نوزاد را افزایش دهد. شواهد کافی از هفت مطالعه کوچک برای حمایت از مصرف عوامل پروژسترون به عنوان یک عامل توکولیتیک برای زنان مراجعه‌کننده با زایمان زودرس وجود ندارد.
شواهد کافی برای حمایت از مصرف عوامل پروژسترون به عنوان یک توکولیتیک برای زنانی که با نشانه‌های زایمان زودرس مراجعه می‌کنند، وجود ندارد.
نارس بودن نوزاد نه تنها علت اصلی بروز عوارض و مرگ‌ومیر پری‌ناتال است، بلکه با اختلال طولانی‌مدت همراه است. مطالعات عوامل مختلف توکولیتیک (tocolytic)، نتایج متفاوتی را با تاثیر کم آنها در بهبود طول دوره بارداری و داده‌های ناکافی برای تایید تاثیر مفید قطعی آنها بر بروز عوارض یا مرگ‌ومیر نوزادان نشان داده‌اند. پروژسترون (progesterone) دارای تاثیر مهاری بر انقباض رحم بوده و تصور می‌شود که نقش کلیدی در حفظ بارداری تا زمان ترم دارد.
تعیین اینکه استفاده از عوامل پروژسترون به عنوان یک شکل از درمان یا درمان همزمان برای موارد زایمان زودرس یا تهدید به وقوع آن با غشاهای دست‌نخورده، چه تاثیری دارد.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (31 آگوست 2013)، CENTRAL (
کتابخانه کاکرین
2013، شماره 10)، MEDLINE (1966 تا 31 آگوست 2013) و Embase (1974 تا 31 آگوست 2013) را جست‌وجو کردیم. فهرست منابع همه مطالعات واردشده را برای شناسایی هرگونه مطالعه بیشتر بررسی کرده و با نویسندگان و صنعت داروسازی ارتباط برقرار کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که عوامل پروژسترون را، به تنهایی یا در ترکیب با دیگر توکولیتیک‌ها، با گروه کنترل مقایسه کردند که توکولیتیک دیگر، دارونما (placebo) یا عدم درمان را برای مدیریت بالینی زایمان زودرس دریافت کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کردند.
هشت مطالعه، شامل 563 زن، در این مرور شدند، اما فقط هفت مورد، شامل 538 زن، داده‌هایی را برای آنالیز ارائه دادند. برخی از داده‌ها نشان می‌دهند که استفاده از عوامل پروژسترون منجر به کاهش وقوع زایمان‌های زودرس در کمتر از ۳۷ هفته بارداری و افزایش وزن هنگام تولد نوزاد می‌شود. استفاده از یک عامل پروژسترون همچنین ممکن است دفعات انقباضات رحمی را کاهش دهد، دوره بارداری را طولانی کند، و کوتاه شدن طول دهانه رحم را کم کند. با این حال، آنالیز به دلیل تعداد نسبتا کم مطالعات موجود، محدود شد. قدرت متاآنالیز نیز با انواع مختلف، دوزها و مسیرهای تجویز پروژسترون، محدود شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.