تصور میشود که عوارض بارداری مانند پرهاکلامپسی (pre-eclampsia) و اکلامپسی، محدودیت رشد داخل رحمی جنین و جداشدن جفت، با ناهنجاری در رشد و عملکرد جفت مرتبط باشد. به نظر میرسد درمان با هپارین برای پیشگیری از تشکیل لختههای خون در جفت، مداخله امیدوارکنندهای برای پیشگیری از وقوع این عوارض باشد. تعداد زنان باردار مبتلا به پرهاکلامپسی، زایمان زودرس، مرگومیر پریناتال و وزن پائین نوزاد هنگام تولد (وزن کمتر از صدک 10 برای سن بارداری) با این درمان کاهش یافت. ده کارآزمایی تصادفیسازی شده، شامل 1139 زن، معیارهای ورود را به این مرور داشتند. نه مطالعه هپارین (به تنهایی یا در ترکیب با دیپیریدامول (dipyridamole)) را با عدم درمان مقایسه کردند؛ و دیگری با تریازولوپیریمیدین (triazolopyrimidine) را با دارونما (placebo) مقایسه کرد. شایعترین عارضه جانبی این درمان برای زنان، کبودی خفیف پوست بود. تا به امروز، اطلاعات مهمی در مورد عوارض جانبی جدی عوامل ضدانعقاد برای نوزاد و پیامدهای طولانیمدت در دوران کودکی در دسترس نیست. انجام پژوهشهای بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
در حالی که درمان با هپارین برای زنان در معرض خطر بالای عوارض بارداری، ثانویه به نارسایی جفت، در نظر گرفته میشوند، در مقایسه با عدم درمان، با کاهش قابل توجه آماری در خطر مرگومیر پریناتال، زایمان نارس پیش از هفتههای 34 و 37 بارداری، و وزن تولد نوزاد زیر صدک 10 برای سن بارداری همراه بود، و تا به امروز، اطلاعات مهمی در مورد عوارض جانبی جدی برای نوزاد و پیامدهای طولانیمدت دوران کودکی در دسترس نیست.
تصور میشود که عوارض بارداری مانند پرهاکلامپسی (pre-eclampsia) و اکلامپسی، محدودیت رشد داخل رحمی و جداشدن جفت، منشا مشترکی با ناهنجاریها در رشد و عملکرد جفت دارند.
مقایسه مزایا و مضرات درمان با عوامل آنتیترومبوتیک پیش از زایمان برای بهبودی در پیامدهای سلامت مادر یا نوزاد در زنان در معرض خطر اختلال عملکرد جفت، در مقایسه با دیگر درمانها، دارونما (placebo) یا عدم درمان، با استفاده از بهترین شواهد موجود.
پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جستوجو کردیم (17 جولای 2012).
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که درمان با عوامل آنتیترومبوتیک را پیش از زایمان (به تنهایی یا در ترکیب با دیگر عوامل) با دارونما یا عدم درمان، یا هر درمان دیگری در دوره پیش از زایمان برای بهبودی در پیامدهای سلامت مادر یا نوزاد در زنان در معرض خطر اختلال عملکرد جفت، مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور، کارآزماییهای مورد بررسی را از نظر مناسب بودن برای ورود و کیفیت روششناسی (methodology) بدون در نظر گرفتن نتایج آنها بر اساس معیارهای واجد شرایط بودن از پیش اعلام شده، ارزیابی کردند. در صورتی که کارآزماییها به اندازه کافی مشابه ارزیابی شدند، از یک متاآنالیز با اثر ثابت (fixed-effect) برای ترکیب دادههای مطالعه استفاده کردیم. ما ناهمگونی (heterogeneity) را با محاسبه آماره I² بررسی کردیم، و اگر نشاندهنده سطح بالایی از ناهمگونی میان کارآزماییهای وارد شده بود، از مدل اثرات تصادفی (random-effects model) استفاده کردیم.
روشهای جستوجوی ما 18 گزارش را از 14 مطالعه برای ورود شناسایی کرد. مرور اصیل شامل پنج مطالعه (484 زن) بود که معیارهای ورود را داشتند، و پنج مطالعه دیگر که شامل 655 زن دیگر بودند، در بهروزرسانی مرور وارد شدند. کیفیت کلی کارآزماییهای واردشده به این مرور، منصفانه تا خوب بودند.
نه مطالعه هپارین (به تنهایی یا در ترکیب با دیپیریدامول یا آسپرین با دوز پائین) را با عدم درمان؛ و دیگری تراپیدیل (trapidil) (تریازولوپیریمیدین (triazolopyrimidine)) را با دارونما مقایسه کردند.
در حالی که این مرور نشان داد استفاده از هپارین با کاهش معنیدار از نظر آماری در خطر مرگومیر پریناتال (شش مطالعه؛ 653 زن؛ خطر نسبی (RR): 0.40؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 تا 0.78)، زایمان زودرس پیش از هفته 34 بارداری (سه مطالعه؛ 494 زن؛ RR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.29 تا 0.73) و هفته 37 بارداری (پنج مطالعه؛ 621 زن؛ RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.58 تا 0.90)، و تولد نوزاد با وزن کمتر از صدک 10 برای سن بارداری (هفت مطالعه؛ 710 نوزاد؛ RR: 0.41؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.61) مرتبط است، تا به امروز، اطلاعات قابل اعتمادی در ارتباط با عوارض جانبی مرتبط با پیامدهای سلامت نوزاد گزارش نشدهاند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.