نشان داده شده که درمان طولانی‌مدت با استاتین‌ها (حداقل برای یک سال) خطر حمله قلبی، سکته مغزی، و مرگ‌ومیر به هر علتی را در بیماران با و بدون بیماری عروق کرونر قلب کاهش می‌دهد. ابتدای دوره پس از وقوع سندرم حاد کرونری، یک مرحله بحرانی از بیماری عروق کرونر قلب است، با خطر بالای عود حوادث و بروز مرگ. هدف ما تعیین آن بود که شروع زودهنگام استاتین‌ها، پیامدهای مربوط به بیمار را طی چهار ماه نخست پس از سندرم حاد کرونری بهبود می‌بخشد یا خیر. این مطالعه، به‌روزرسانی مروری است که قبلا در سال 2011 منتشر شد و شامل 18 مطالعه با 14,303 بیمار بود. به‌روزرسانی این مرور هیچ مطالعه جدیدی را برای ورود شناسایی نکرد. کاهش قابل توجه خطر را برای مرگ‌ومیر به هر علتی، حمله قلبی، یا سکته مغزی طی چهار ماه نخست، پیدا نکردیم. ما نگرانی‌هایی در مورد خطر سوگیری و عدم دقت نتایج داشتیم. خطر بروز آنژین ناپایدار در چهار ماه پس از وقوع سندرم حاد کرونری تا حدود 25% کاهش یافت. عوارض جانبی جدی ناشی از درمان زودهنگام با استاتین‌ها نادر بودند (0.1%)، و سمیّت جدی عضلانی بیشتر با سیمواستاتین 80 میلی‌گرم مشاهده شد.
بر اساس شواهدی با کیفیت متوسط، به دلیل نگرانی در مورد وجود خطر سوگیری و عدم دقت، شروع درمان با استاتین طی 14 روز پس از ACS منجر به کاهش مرگ‌ومیر، انفارکتوس میوکارد یا سکته مغزی تا چهار ماه نمی‌شود، اما وقوع آنژین ناپایدار را در چهار ماه پس از ACS کاهش می‌دهد. وقوع عوارض جانبی جدی غیرمعمول بودند.
ابتدای دوره پس از وقوع سندرم حاد کرونری (acute coronary syndrome; ACS) نشان‌دهنده مرحله بحرانی بیماری عروق کرونر قلب، با خطر بالای عود حوادث و مرگ‌ومیر است. تاثیرات کوتاه‌مدت درمان زودهنگام با استاتین‌ها بر پیامدهای مربوط به بیمار در بیماران مبتلا به ACS نامشخص است. این یک نسخه به‌روز شده از مروری است که پیش از این در سال 2011 منتشر شد.
ارزیابی تاثیرات، هم مضرات و هم فواید، مصرف زودهنگام استاتین‌ها در بیماران مبتلا به ACS، از نظر مرگ‌ومیر و حوادث قلبی‌عروقی.
در 12 اپریل 2013، جست‌وجوهای انجام‌شده را در CENTRAL (2013، شماره 3)، MEDLINE (Ovid) (1946 تا هفته 1 اپریل 2013)، EMBASE (Ovid) (1947 تا 2013 هفته 14)، و CINAHL (EBSCO) (1938 تا 2013) به‌روز کردیم. هیچ محدودیتی را از نظر زبان نگارش مقاله اعمال نکردیم. جست‌وجوها را با تماس با متخصصان در این زمینه، با بررسی فهرست منابع مرورها و سرمقاله‌های مربوط به موضوع، و جست‌وجو در پایگاه‌های ثبت کارآزمایی، تکمیل کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که استاتین‌ها را با دارونما (placebo) یا مراقبت‌های معمول، با شروع درمان با استاتین طی 14 روز پس از وقوع ACS، پیگیری حداقل 30 روز، و گزارش‌دهی از حداقل یک پیامد بالینی، مقایسه کردند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم به ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها پرداختند. خطر نسبی (RR) را برای همه پیامدها در گروه‌های درمان و کنترل محاسبه کرده و داده‌ها را با استفاده از مدل اثرات تصادفی (random-effects model) ترکیب کردیم.
هجده مطالعه (14,303 بیمار) درمان زودهنگام با استاتین را در مقابل دارونما یا عدم درمان در بیماران مبتلا به ACS مقایسه کردند. جست‌وجوی جدید هیچ مطالعه جدیدی را برای گنجاندن شناسایی نکرد. نگرانی‌هایی در مورد خطر سوگیری و عدم دقت (imprecision) در برآوردهای جمع‌بندی‌شده وجود داشت. بر اساس شواهدی با کیفیت متوسط، درمان زودهنگام با استاتین در مقایسه با دارونما یا عدم درمان، پیامد اولیه ترکیبی مرگ، انفارکتوس میوکارد غیرکشنده و سکته مغزی را در پیگیری یک ماه (خطر نسبی (RR): 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.80 تا 1.08) یا چهار ماه (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.06) کاهش نداد. کاهش خطر قابل توجهی از تجویز استاتین‌ها برای کل موارد مرگ‌ومیر، کل موارد انفارکتوس میوکارد، کل موارد سکته مغزی، مرگ‌ومیر ناشی از حوادث قلبی‌عروقی، برقراری مجدد جریان خون (revascularization)، و نارسایی حاد قلبی در یک ماه یا در چهار ماه دیده نشد، اگرچه روندهای مطلوبی مرتبط با استفاده از استاتین برای هر یک از این نقاط پایانی (endpoint) وجود داشت. شواهدی با کیفیت متوسط نشان می‌دهد که بروز آنژین ناپایدار به‌طور قابل توجهی در چهار ماه پس از ACS کاهش یافت (RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.59 تا 0.96). نه فرد مبتلا به میوپاتی (سطوح کراتینین کیناز بالا بیش از 10 برابر حد بالای طبیعی) در بیماران تحت درمان با استاتین (0.13%) در مقابل یک مورد (0.015%) در گروه کنترل گزارش شد. سمیّت شدید عضلانی بیشتر در بیماران تحت درمان با سیمواستاتین 80 میلی‌گرم دیده شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.