سوال مطالعه مروری
شواهدی را که در رابطه با تاثیر استنشاق‌درمانی با هلیوکس (heliox inhalation therapy) در نوزادان مبتلا به انسداد راه‌های هوایی به علت عفونت ویروسی زمستانی ریه بودند، مرور کردیم.
پیشینه
حدود 20% از همه نوزادانی که دچار مشکلات تنفسی مرتبط با عفونت ویروسی در سال اول زندگی می‌شوند و 2% تا 3% از این نوزادان، به علت مشکلات تنفسی قابل توجهی که دارند، نیازمند به بستری هستند. در این مرور، می‌خواهیم تاثیر افزودن هلیوکس را به مراقبت‌های پزشکی استاندارد ارزیابی کنیم. هلیوکس ترکیبی از اکسیژن و گاز هلیوم است. استنشاق هلیوکس کار تنفس را به وسیله افزایش جریان هوا در راه‌های هوایی کوچک یا جزئی مسدود شده به وسیله پائین آوردن مقاومت به جریان هوا، کاهش می‌دهد.
ویژگی‌های مطالعه
هفت کارآزمایی مربوط به 447 نوزاد نیازمند بستری به علت مشکلات تنفسی قابل توجه را بازیابی کردیم. شش کارآزمایی نوزادان را از واحد مراقبت‌های ویژه و یک کارآزمایی آنها را از بخش اورژانس وارد کردند. چهار کارآزمایی به وسیله کمک‌های مالی نامحدود از یک تولید کننده با منافع تجاری در نتایج حمایت می‌شدند. این شواهد تا مارچ 2015 به‌روز است.
نتایج کلیدی
نتایج تجمعی نتوانست کاهش نرخ ترخیص از بخش اورژانس، نرخ لوله‌گذاری برای دست یافتن به حمایت تنفسی یا در طول زمان نیاز به حمایت تنفسی را نشان دهد. با این حال، چهار کارآزمایی متشکل از 138 کودک از یک سیستم رده‌بندی تنفسی بالینی استفاده کردند که با افزایش شدت امتیاز بالاتری دریافت می‌کردند. نتایج تجمعی نشان داد کودکان درمان شده با استنشاق هلیوکس، کاهش در این رده‌بندی تنفسی را در ساعت اول نشان دادند. در زیر-گروه کوچکی از کودکانی که در آنها یک وسیله مرتبط با بینی، جهت فراهم کردن فشار مثبت مداوم راه هوایی، درست از لحظه آغاز، شروع شده باشد؛ به دلیل شدت بیماری‌شان، استنشاق هلیوکس می‌توانست طول درمان را کاهش دهد.
کیفیت شواهد
هر کارآزمایی که در این مرور وارد شده، از یک روش متفاوت برای ارائه هلیوکس استفاده کرده است. آنها هم‌چنین از آستانه‌های متفاوتی از رده‌بندی تنفسی بالینی برای ورود استفاده کردند و اغلب برای نقاط پایانی اصلی دارای توان آزمون کافی نبودند. مطالعات بیشتر برای تعیین یک روش معتبر از کاربرد هلیوکس به علاوه مراقبت درمانی استاندارد لازم است. معیارهای ورود باید شامل رده‌بندی شدت بالینی باشد که دیسترس تنفسی شدید را انعکاس می‌دهد، تا از ورود کودکانی که خیلی بیمار نیستند و افرادی که ممکن است استنشاق هلیوکس برایشان مزیت نداشته باشد، جلوگیری شود. چنین مطالعاتی اطلاعات ضروری را درباره جایگاه مناسب هلیوکس در مدیریت عفونت ریوی فصلی در کودکان فراهم می‌کنند.
شواهد بالینی نشان می‌دهند که هلیوکس‌درمانی می‌تواند به طور قابل توجهی باعث کاهش نمرات بالینی شود که دیسترس‌های تنفسی را در ساعت اول بعد از شروع درمان در نوزادان با برونشیولیت حاد RSV ارزیابی می‌کند. ما این تاثیر مفید را بدون توجه به اینکه چه پروتکل هلیوکس‌درمانی استفاده می‌شود، بیان کردیم. با این وجود، هیچ کاهشی در نرخ لوله‌گذاری، نرخ ترخیص از بخش اورژانس یا طول مدت درمان برای دیسترس‌های تنفسی وجود نداشت. هلیوکس می‌تواند طول مدت درمان را در نوزادان نیازمند به CPAP برای دیسترس‌های تنفسی شدید کاهش دهد. مطالعات بیشتر با استدلال‌های متجانس در کاربرد هلیوکس مورد نیاز بودند. معیارهای ورود بایستی نمرات شدت بالینی را در برگیرد که دیسترس‌های تنفسی شدید را برای جلوگیری از ورود کودکان مبتلا به برونشیولیت خفیف که استنشاق هلیوکس ممکن است برای آنها مزیت نداشته باشد، نشان می‌دهد. چنین مطالعاتی اطلاعات لازم را برای ایجاد جایگاه مناسب برای هلیوکس در برنامه درمانی برونشیولیت شدید فراهم می‌کنند.
برونشیولیت (bronchiolitis)، علت اصلی بستری میان نوزادان، در کشورهای با سطح درآمد بالا است. برونشیولیت حاد، ویروسی است که با انسداد راه‌های هوایی و جریان آشفته هوا مرتبط است. هلیوکس (heliox)، مخلوطی از اکسیژن و گاز بی‌اثر هلیوم، ممکن است جریان هوا را از طریق راه‌های هوایی با مقاومت بالا بهبود داده و کار تنفس را کاهش دهد. در این مرور، کارآزمایی‌هایی را وارد کردیم که به طور عینی تاثیر افزودن هلیوکس را به مراقبت‌های پزشکی برای مدیریت برونشیولیت حاد ارزیابی می‌کردند.
ارزیابی استنشاق‌درمانی هلیوکس (heliox inhalation therapy) علاوه بر مراقبت‌های پزشکی استاندارد برای برونشیولیت حاد در نوزادان با دیسترس‌های تنفسی، به عنوان نقطه پایانی بالینی اندازه‌گیری شد (به ویژه نرخ لوله‌گذاری داخل تراشه، نرخ تخلیه بخش اورژانس، طول درمان دیسترس‌های تنفسی) و تست عملکرد ریوی (عمدتا نمرات تنفسی بالینی).
CENTRAL (شماره 2؛ 2015) ، MEDLINE (از 1966 تا هفته 3 مارچ 2015)؛ EMBASE (از 1974 تا مارچ 2015)؛ LILACS (از 1982 تا مارچ 2015) و وب‌سایت موسسه ملی سلامت (National Institutes of Health; NIS) (می 2009) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه-RCTهایی از هلیوکس در نوزادان مبتلا به برونشیولیت حاد.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کردند.
هفت کارآزمایی، شامل 447 نوزاد کوچک‌تر از دو سال مبتلا به دیسترس‌های تنفسی ثانویه برونشیولیت ویروسی را وارد مرور کردیم. همه کودکان از واحد مراقبت‌های ویژه کودکان وارد شدند (PICU؛ 378 نوزاد)، به جز یک کارآزمایی (بخش اورژانس؛ 69 نوزاد). همه کودکان کوچک‌تر از دو سال بودند (کمتر از نه ماه در دو کارآزمایی و کمتر از سه ماه در یک کارآزمایی). تست‌های مثبت برای ویروس سن‌سی‌شیال تنفسی (respiratory syncytial virus; RSV) برای ورود به پنج کارآزمایی مورد نیاز بودند. دو کارآزمایی دیگر در فصول برونشیولیت انجام شدند. هفت پروتکل متفاوت برای استنشاق‌درمانی با هلیوکس استفاده شدند.
زمانی که هلیوکس در PICU استفاده می‌شد، کاهش معنی‌داری را در نرخ لوله‌گذاری مشاهده نکردیم (خطر نسبی (RR): 2.73؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 7.75؛ چهار کارآزمایی، 408 نوزاد، شواهد با کیفیت پائین). زمانی که از استنشاق هلیوکس در بخش اورژانس استفاده می‌شد، افزایشی در نرخ ترخیص مشاهده نکردیم: RR: 0.51؛ (95% CI؛ 0.17 تا 1.55؛ یک کارآزمایی، 69 نوزاد، شواهد با کیفیت متوسط).
هیچ کاهشی در طول مدت درمان برای دیسترس‌های تنفسی وجود نداشت: تفاوت میانگین (MD): 0.19- روز (95% CI؛ 0.56- تا 0.19؛ دو کارآزمایی، 320 نوزاد، شواهد با کیفیت متوسط). با این حال، در زیر-گروه‌هایی از نوزادان که تهویه با فشار مثبت مداوم راه هوایی از راه بینی (NCPAP) را درست از لحظه شروع، به دلیل چندین دیسترس تنفسی، آغاز کرده بودند، هلیوکس درمانی طول مدت درمان را کاهش داد: MD: -0.76 روز (95% CI؛ 1.45- تا 0.08-؛ یک کارآزمایی، 21 نوزاد، شواهد با کیفیت پائین). هیچ گونه حوادث جانبی مربوط به استنشاق هلیوکس گزارش نشد.
ما دریافتیم که نوزادان تحت درمان با استنشاق هلیوکس میانگین نمرات تنفسی بالینی پائین‌تری در ساعت اول بعد از شروع درمان، در مقایسه با آنهایی که با استنشاق هوا یا اکسیژن درمان می‌شوند، دارند: MD: -1.04؛ (95% CI؛ 1.60- تا 0.48؛ چهار کارآزمایی، 138 نوزاد، شواهد با کیفیت متوسط). این پیامد ناهمگونی آماری داشت، این ناهمگونی حتی بعد از حذف مطالعه‌ای که از یک ماسک با غلظت بالای استاندارد استفاده کرده بود، نیز باقی ماند. عوامل متعددی ممکن است این ناهمگونی را توضیح دهند، مانند تعداد محدود بیماران در هر کارآزمایی و تفاوت گسترده در شدت پایه بیماری بین مطالعات مختلف، که با modified Wood Clinical Asthma Score (یا m-WCAS) نمره‌دهی شدند، در نوزدان تحت درمان با هلیوکس که در محدوده کمتر از دو سال تا بیش از هفت سال.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.