باکتریوری پنهان (covert bacteriuria) زمانی رخ می‌دهد که باکتری در ادرار در طول غربالگری معمول یا به‌طور تصادفی طی بررسی‌های دیگر یافت شود. برخلاف عفونت‌های دستگاه ادراری، کودکان مبتلا به باکتریوری پنهان در زمان تشخیص، نشانه‌ای ندارند. در مورد اینکه درمان با آنتی‌بیوتیک می‌تواند به رفع عفونت، کاهش عود، یا پیشگیری از آسیب کلیوی کمک کند یا خیر، تردید وجود دارد. هرگونه تاثیرات آسیب‌رسان ارایه درمان نیز باید شناسایی و شناخته شوند.
ما سه مطالعه را شناسایی کردیم که نتایج را روی 460 دختر گزارش دادند. شواهد کافی در مورد مضرات و فواید درمان‌ها برای نتیجه‌گیری قابل اعتماد وجود نداشت، اما به نظر می‌رسد که درمان آنتی‌بیوتیکی احتمالا در طولانی‌مدت برای کودکان مفید نیست.
مطالعات واردشده جزئیات کافی را در مورد مضرات و مزایای درمان باکتریوری مخفی ارایه نمی‌دهند تا بتوان نتیجه‌گیری‌های قابل اعتمادی را ارایه داد. به نظر می‌رسد که بعید است درمان آنتی‌بیوتیکی برای باکتریوری پنهان در طولانی‌مدت برای کودکان مفید باشد.
در دهه 1970، مطالعات بسیاری در مورد باکتریوری پنهان در کودکان انجام شدند، اما عدم قطعیت در مورد مفید بودن درمان وجود دارد، زیرا نتایج از نظر اثربخشی درمان متفاوت هستند. تعیین اثربخشی آنتی‌بیوتیک‌ها و دیگر درمان‌ها برای از بین بردن عفونت، کاهش عود، و پیشگیری از آسیب طولانی‌مدت کلیه اهمیت زیادی دارد. ضروری است که فواید درمان برای تک‌تک کودکان بیشتر از هر آسیبی باشد.
هدف این مرور، ارزیابی فواید و مضرات درمان باکتریوری پنهان در کودکان است.
ما پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL در کتابخانه کاکرین )، MEDLINE (از 1966) و EMBASE (از 1988) را بدون محدودیت در زبان جست‌وجو کردیم.
تاریخ انجام آخرین جست‌وجو: 28 دسامبر 2011
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را وارد کردیم که هرگونه مداخله‌ای را برای درمان باکتریوری پنهان در کودکان تا 18 سال مبتلا به عفونت دستگاه ادراری (UTI) ثابت شده با کشت و بدون نشانه‌های ادراری شناخته‌شده در زمان تشخیص، بررسی کردند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت مطالعات را بررسی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. آنالیزهای آماری با استفاده از مدل اثرات تصادفی (random-effects model) انجام شده و نتایج در قالب خطر نسبی (RR) برای پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome) و تفاوت میانگین (MD) برای پیامدهای پیوسته (continuous outcome) با 95% فواصل اطمینان (95% CI) بیان شدند.
این مرور شامل سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) بود که 460 کودک (همه دختر) را وارد کردند. به‌طور کلی، مطالعات از نظر روش‌شناسی (methodology) قوی نبودند. شکاف‌های موجود در گزارش‌دهی میان مطالعات واردشده، ارزیابی کیفیت روش‌شناسی را به چالش می‌کشد. یک مطالعه گزارش داد که تعداد کودکان مبتلا به باکتریوری در پیگیری شش ماه پس از درمان آنتی‌بیوتیکی به‌طور قابل توجهی کاهش یافت (RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.13 تا 0.83). در پیگیری دو سال پس از درمان، دو مطالعه گزارش کردند که شواهدی مبنی بر کاهش در باکتریوری پایدار وجود نداشت (RR: 0.32؛ 95% CI؛ 0.03 تا 3.44). در پیگیری چهار تا پنج سال پس از درمان اولیه، همه مطالعات واردشده گزارش کردند که درمان آنتی‌بیوتیکی در کاهش تعداد کودکان مبتلا به باکتریوری موثر بود (RR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.42 تا 0.70). هیچ تفاوتی در رشد کلیه میان گروه‌های تحت درمان و درمان نشده وجود نداشت (MD: 0.62؛ 95% CI؛ 0.43- تا 1.68).
هیچ یک از مطالعات واردشده، داده‌هایی را در مورد تبعیت از درمان یا عوارض جانبی گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.