افزایش فشار چشم مهم‌ترین عامل خطر برای ابتلا به گلوکوم (گروهی از بیماری‌های چشمی که منجر به آسیب پیشرونده و غیرقابل برگشت به عصب بینایی (عصبی که اطلاعات بینایی را از شبکیه چشم به مغز منتقل می‌کند) می‌شود) است. گلوکوم دومین عامل بزرگ نابینایی در سراسر جهان به حساب می‌آید. فشار چشم را می‌توان با جراحی کنترل کرد. ترابکولکتومی (trabeculectomy؛ جراحی نافذ چشم)، برداشتن بلوک تمام ضخامت شبکه ترابکولار (بافت فیلتراسیون چشم) برای ایجاد سوراخی است که اجازه می‌دهد آب (مایع آبکی موجود در قسمت جلویی چشم و تا حدی مسوول فشار چشم) از چشم خارج شود. این یک روش جراحی استاندارد بوده و بیش از 40 سال است که به‌طور گسترده‌ای انجام می‌شود. روش‌های جراحی فیلتر کردن غیرنافذ، که در آن‌ آب اجازه فیلتر شدن را بدون برداشتن بلوک کامل ضخامت بافت ترابکولار دارد، با هدف کنترل فشار چشم انجام شده و شهرت آنها به بی‌خطرتر بودنشان نسبت به ترابکولکتومی است. رایج‌ترین روش‌های جراحی غیرنافذ برای گلوکوم، ویسکوکانالوستومی (viscocanalostomy) و اسکلرکتومی عمیق (deep sclerectomy) هستند. هر روش شامل سطح متفاوتی از دیسکسیون جراحی ضخامت نسبی در بافت فیلتراسیون چشم است. موفقیت جراحی به صورت کاهش فشار چشم به حد طبیعی (کمتر از 21 میلی‌متر جیوه) برای حداقل 12 ماه پس از جراحی تعریف می‌شود. این مرور شامل پنج کارآزمایی با 311 چشم (267 شرکت‌کننده) بود. این مطالعات 160 چشم را وارد کردند که ترابکولکتومی داشتند در مقایسه با 151 چشمی که تحت جراحی گلوکوم غیرنافذ قرار گرفتند، از این تعداد 101 چشم اسکلرکتومی عمیق و 50 چشم ویسکوکانالوستومی را دریافت کردند. این مرور نشان داد که ترابکولکتومی از نظر دستیابی به موفقیت کامل (کنترل فشار بدون قطره چشم) بهتر از روش‌های فیلتر غیرنافذ است. اگرچه هنگامی که ما به پیامد موفقیت نسبی (فشار کنترل شده با قطره‌های چشمی کمکی) نگاه کردیم، غیردقیق‌تر بوده و نتایج ما نتوانست یک روش جراحی را بهتر از دیگری رد کند. با این حال، این مرور نشان داد که مطالعات دارای محدودیت‌هایی در مورد طراحی خود بوده و برای ارایه اطلاعات قطعی در مورد تفاوت‌ها در عوارض پس از جراحی، بسیار کوچک بودند. هیچ یک از مطالعات کیفیت زندگی را اندازه‌گیری نکردند.