تعداد 13 کارآزمایی را شامل 13,152 بزرگسال در این مرور گنجاندیم، یکی از کارآزمایی‌ها شامل 224 کودک نیز بود (که به‌طور جداگانه گزارش شده‌اند). تمامی مطالعات از تولید کننده اسپری استنشاقی SiT حمایت مالی دریافت کردند. نه مطالعه‌ای را که SiT را در مقابل بهترین عملکرد بالینی ارزیابی کردند، در معرض خطر پائین سوگیری انتخاب (selection bias)، و خطر بالای سوگیری تشخیص (detection bias) در نظر گرفتیم، زیرا کورسازی نشده بودند.

در بزرگسالانی که آسم آنها با مصرف ICS به خوبی کنترل نشد، کاهش مدت زمان بستری در بیمارستان با SiT به اهمیت آماری نرسید (نسبت شانس (OR) پتو (Peto): 0.81؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 تا 1.44، هشت کارآزمایی، N = 8841، شواهد با کیفیت پائین به دلیل خطر سوگیری تشخیص (detection bias) در مطالعات باز و عدم دقت). نرخ پذیرش در بیمارستان پائین بود؛ به ازای هر 1000 فردی که با بهترین عملکرد فعلی بالینی درمان شدند، شش نفر در طول شش ماه در بیمارستان بستری شدند، در حالی که این تعداد در گروهی که با SiT درمان شدند، میان سه و هشت نفر بود. شانس ابتلا به تشدید حملات که نیاز به درمان با استروئیدهای خوراکی داشتند، با SiT در مقایسه با کنترل کمتر بود (OR: 0.83؛ 95% CI؛ 0.70 تا 0.98، هشت کارآزمایی، N = 8841، شواهد با کیفیت متوسط ​​به دلیل خطر سوگیری تشخیص). طی شش ماه، تعداد هفت نفر به ازای هر 100 بزرگسالی که با بهترین عملکرد فعلی بالینی تحت درمان قرار گرفتند، نیاز به یک دوره استروئید خوراکی داشتند، در حالی که این تعداد با استفاده از SiT شش نفر بود (95% CI؛ 5 تا 7). کاهش اندک دیده شده در زمان سپری شده تا اولین تشدید شدیدی که نیاز به مداخله پزشکی داشت، از اهمیت آماری برخوردار نبود (نسبت خطر (HR): 0.94؛ 95% CI؛ 0.85 تا 1.04، پنج کارآزمایی، N = 7355). اکثر کارآزمایی‌ها کاهش میانگین کل دوز روزانه ICS را با SiT نشان دادند (میانگین کاهش بر اساس داده‌های گزارش شده در خاطرات خود بیمار بوده و بین 107 و 385 میکروگرم/روز متغیر بود). قطع مصرف درمان ناشی از عوارض جانبی در افراد تحت درمان با SiT در مقایسه با بهترین عملکرد فعلی بالینی شایع‌تر بود (OR: 2.85؛ 95% CI؛ 1.89 تا 4.30، شواهد با کیفیت متوسط ​​به دلیل خطر سوگیری تشخیص).

سه مطالعه شامل 4209 بزرگسال، SiT را با ادامه مصرف دوز بالاتر بودزوناید و تربوتالین (terbutaline) برای تسکین نشانه‌های بیماری مقایسه کردند. این مطالعات در معرض خطر پائین سوگیری ارزیابی شدند. فاز آغازین این مطالعات شامل قطع مصرف LABA بود، و بیمارانی که در طول این فاز نشانه بیماری را داشتند، انتخاب شدند. کاهش شانس بستری در بیمارستان با SiT در مقایسه با ICS با دوز بالاتر به اهمیت آماری نرسید (Peto OR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.28 تا 1.09، شواهد با کیفیت متوسط ​​به دلیل عدم دقت). بیماران کمتری در SiT نیاز به یک دوره کورتیکواستروئید خوراکی پیدا کردند (OR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.64، شواهد با کیفیت بالا). از هر 100 بزرگسال تحت درمان با ICS طی 11 ماه، 18 نفر نیاز به یک دوره استروئید خوراکی داشتند، در حالی که این تعداد با SiT معادل 11 نفر بود (95% CI؛ 9 تا 12). قطع مصرف درمان ناشی از عوارض جانبی در افراد تحت درمان با SiT در مقایسه با ادامه مصرف دوز بالاتر بودزوناید کمتر شایع بود (OR: 0.57؛ 95% CI؛ 0.35 تا 0.93، شواهد با کیفیت بالا).

یک مطالعه شامل کودکان بود (N = 224)، که در آن SiT با دوز بالاتر بودزوناید مقایسه شد. کاهش قابل‌توجهی در تعداد شرکت‌کنندگانی مشاهده شد که نیاز به افزایش دوز استروئیدهای استنشاقی خود با استفاده از SiT داشتند، اما فقط دو مورد بستری به دلیل آسم رخ داد و هیچ داده جداگانه‌ای در مورد دوره‌های مصرف کورتیکواستروئیدهای خوراکی وجود نداشت. در گروه SiT از کورتیکواستروئیدهای استنشاقی و خوراکی کمتری استفاده شد و افزایش قد سالانه نیز در گروه SiT حدود 1 سانتی‌متر بیشتر بود (95% CI؛ 0.3 سانتی‌متر تا 1.7 سانتی‌متر).

نتایج برای عوارض جانبی جدی کشنده آنقدر نادر بودند که نتوانستیم مضر بودن هر دو درمان را منتفی بدانیم. تفاوت معنی‌داری در عوارض جانبی جدی غیر کشنده برای هیچ یک از مقایسه‌ها مشاهده نشد.