زمانی‌که دوزهای بسیار پائین ریسپریدون (<2 میلی‌گرم/روز) با دوزهای دیگر مقایسه شدند (داده‌های کوتاه‌‌مدت)، یک یافته هم‌سو و سازگار آن بود که افراد بیشتری به دلیل پاسخ درمانی ناکافی، مطالعه را زودتر ترک کردند (n=456؛ 1 RCT؛ RR در مقایسه با دوز استاندارد-پائین (≧4 تا <6 میلی‌گرم/روز): 12.48؛ 95% CI؛ 1.43 تا 4.30). پاسخ درمانی ناکافی برای این دوز پائین در معیارهای وضعیت روانی منعکس می‌شود. هنگامی‌که از دوزهای پائین (≧2 تا <4 میلی‌گرم/روز) استفاده شد و با دوزهای استاندارد-بالاتر (≧6 تا <10 میلی‌گرم/روز) و محدوده دوز بالا (≧10 میلی‌گرم/روز) مقایسه شد، افراد بیشتری به دلیل پاسخ درمانی ناکافی، مطالعه را زودتر ترک کردند (دوز ≧4 تا <6 میلی‌گرم/روز: n=173؛ 2 RCT؛ 4.05 :RR؛ 95% CI؛ 1.09 تا 15.07؛ دوز ≧10 میلی‌گرم/روز: n=173؛ 2 RCT؛ RR: 1.92؛ 95% CI؛ 1.36 تا 2.70). برای پیامد «بدون بهبودی مهم از نظر بالینی»، نتایج به نفع دوزهای استاندارد-بالاتر هستند (n=272؛ 2 RCT؛ RR: 2.26؛ 95% CI؛ 0.81 تا 6.34). هنگامی‌که دوزهای پائین با دیگر دوزهای بالاتر مقایسه می‌شوند، هیچ تفاوتی را از نظر عوارض جانبی قلبی‌عروقی، CNS، غدد درون‌ریز یا دستگاه گوارش پیدا نکردیم. EPS نامشخص با دوزهای بالاتر بیشتر بودند (دوز ≧10 میلی‌گرم: n=262؛ 2 RCT؛ RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.84). یک کارآزمایی نشان داد که امتیازات نقطه پایانی (endpoint) در PANSS در مقایسه با دوز ≧4 تا 6 میلی‌گرم/روز (124=n؛ 1 RCT؛ MD: -12.40؛ 95% CI؛ 17.01- تا 7.79-) به‌طور معنی‌داری به نفع دوز پائین بودند. هنگامی که دوز ≧4 تا <6 میلی‌گرم/روز با دوزهای بالا مقایسه می‌شود، افراد کمتری مطالعه را زودتر ترک کردند (n=677؛ 1 RCT؛ RR برای خروج از مطالعه به هر دلیلی: 0.74؛ 95% CI؛ 0.54 تا 1.00؛ n=677؛ 1 RCT؛ RR برای خروج از مطالعه ناشی از عوارض جانبی: 0.56؛ 95% CI؛ 0.32 تا 0.97). دوز ≧4 تا <6 میلی‌گرم/روز بدتر از دوز ≧6 تا <10 میلی‌گرم/روز برای «بدون بهبودی مهم از نظر بالینی» نبود (n=39؛ 1 RCT؛ RR در CGI-I؛ 0.79؛ 95% CI؛ 0.29 تا 2.17). افرادی که به دریافت دوز ≧4 تا <6 میلی‌گرم/روز اختصاص یافتند، نسبت به افرادی که دوز پائین را مصرف کردند، اختلالات حرکتی بیشتری داشتند (n=124؛ 1 RCT؛ RR: 2.28؛ 95% CI؛ 1.67 تا 3.11). هنگامی که دوز ≧6 تا <10 میلی‌گرم/روز با دوزهای استاندارد-پائین و محدوده دوز بالا مقایسه می‌شود، تفاوت معنی‌داری از نظر نسبت خروج زودهنگام از مطالعه وجود ندارد. دوز ≧6 تا <10 میلی‌گرم/روز بهتر از دوز پائین برای «بدون بهبودی مهم از نظر بالینی» است (n=172؛ 2 RCT؛ RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.61 تا 0.94). به‌طور کلی دوز ≧6 تا <10 میلی‌گرم/روز باعث ایجاد مشکلات کمتری در مقایسه با دوز ≧10 میلی‌گرم/روز، به خصوص در EPS، شد (n=261؛ 2 RCT؛ RR برای EPS نامشخص؛ 0.56؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.99). هنگامی که یک دوز بالا با دوز پائین مقایسه شد، افراد کمتری مطالعه را زودتر ترک کردند (n=70؛ 1 RCT؛ RR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.71) اما در مقایسه با دوز استاندارد-پائین‌تر اینگونه نبود (n=677؛ 1 RCT؛ RR برای خروج از مطالعه به دلیل عارضه جانبی: 1.78؛ 95% CI؛ 1.03 تا 3.09). دوز ≧10 میلی‌گرم/روز بهتر از دوز پائین از نظر «بدون بهبودی مهم از نظر بالینی» بود (n=257؛ 2 RCT؛ RR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.50 تا 0.82)، اما بدتر از دوز استاندارد-بالاتر ظاهر شد (دوز ≧6 تا <10 میلی‌گرم/روز: n=255؛ 2 RCT؛ RR: 1.22؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.51). دوز ≧10 میلی‌گرم/روز در مقایسه با دوز استاندارد-بالاتر و با دوز پائین باعث عوارض جانبی EPS نامشخص بیشتر و هر دارویی برای عوارض جانبی شد.