فیبروز سیستیک یک بیماری ارثی است که به‌طور غیرقابل برگشتی به ریه‌ها آسیب می‌رساند. افراد مبتلا به فیبروز سیستیک مستعد ابتلا به پنوموتوراکس هستند. پنوموتوراکس به وجود هوا در فضای میان دو لایه ریه اطلاق می‌شود. این وضعیت به‌طور بالقوه می‌تواند افراد مبتلا به فیبروز سیستیک را به دلیل وارد آوردن فشار بر قلب و ریه‌ها از بین ببرد. پنوموتوراکس با مداخلات جراحی و غیرجراحی قابل درمان است. با این حال، اگرچه این درمان‌ها عموما موثر هستند، کامل و ایده‌آل نیستند. برخی از درمان‌ها در بعضی افراد موثر هستند اما در برخی دیگر اینگونه نیست. همچنین، درمان‌ها عوارض جانبی دارند و می‌توانند برای افراد مبتلا به فیبروز سیستیک خطرناک باشند. در حال حاضر، پزشکان مطمئن‌ترین و موثرترین راه درمان پنوموتوراکس را در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک نمی‌شناسند. ما هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی شده و کنترل‌شده‌ای را پیدا نکردیم که درمان‌های جراحی و غیرجراحی را در درمان پنوموتوراکس در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک مقایسه کرده باشد. بنابراین، انجام پژوهش‌های بیشتری در این زمینه مورد نیاز است. مطالعات آینده باید بی‌خطری و اثربخشی مداخلات جراحی و غیرجراحی را در درمان پنوموتوراکس در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک مقایسه کنند. در حال حاضر هیچ پژوهشی در این زمینه در حال انجام نیست. ما به جست‌وجوی شواهد ادامه خواهیم داد، اما تا زمانی که شواهد جدیدی را پیدا نکنیم، این مرور را به‌روز نخواهیم کرد.
پنوموتوراکس یک عارضه بالقوه تهدید کننده زندگی برای افراد مبتلا به فیبروز سیستیک است و مدیریت پنوموتوراکس خودبه‌خودی در این بیماران موضوع بحث مهمی است. مداخله طبی و جراحی دو دسته اصلی برای درمان پنوموتوراکس عودکننده در این جمعیت است. با این حال، ناامیدکننده است که هیچ یک از این دو مداخله توسط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده ارزیابی نشده‌اند. این مرور سیستماتیک نیاز به انجام یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده چند مرکزی را نشان می‌دهد که هم اثربخشی و هم عوارض جانبی احتمالی استفاده از پلورودز شیمیایی را در مقابل مداخلات جراحی برای درمان پنوموتوراکس‌های پایدار و عودکننده در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک ارزیابی کند.
به دلیل فقدان تحقیقات در این زمینه، در حالی که جست‌وجوها همچنان هر دو سال یک بار انجام می‌شود، این مرور فقط در صورت منتشر شدن شواهد جدید به‌روز می‌شود.
پنوموتوراکس یک عارضه بالقوه تهدیدکننده زندگی برای افراد مبتلا به فیبروز سیستیک است. پنوموتوراکس خودبه‌خودی عبارت است از وجود هوا در فضای جنب و می‌تواند به اپیزود اول و عودکننده تقسیم شود. عود پنوموتوراکس زمانی است که هفت روز یا بیشتر پس از برطرف شدن اولیه در همان سمت رخ دهد. اگر نشت هوا بیش از پنج روز طول بکشد، پنوموتوراکس پایدار است (Schidlow 1993). مدیریت درمانی پنوموتوراکس خودبه‌خودی بحث‌برانگیز است و هیچ درمان استانداردی برای آن وجود ندارد. مداخلات طبی و جراحی دو دسته اصلی برای درمان پنوموتوراکس عودکننده در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک هستند. در حالی که مداخلات جراحی در افراد بدون فیبروز سیستیک موثرتر هستند، عوارضی که مستقیما با این روش مرتبط است، همچنین عوارض پس از جراحی، مداخلات جراحی را برای افراد مبتلا به فیبروز سیستیک خطرناک‌تر می‌کند. علاوه بر این، این مداخلات پتانسیل آن را دارند که افراد مبتلا به فیبروز سیستیک را واجد شرایط پیوند ریه در آینده نکنند. بنابراین، مزایا و عوارض جانبی یا معایب درمان طبی و جراحی پنوموتوراکس عودکننده در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک نیاز به مرور سیستماتیک دارد.
تعیین اثربخشی بالینی و بی‌خطری (safety) مداخلات درمانی مختلف در مدیریت پنوموتوراکس‌های مداوم و عودکننده خودبه‌خودی در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه فیبروز سیستیک و اختلالات ژنتیکی در کاکرین را جست‌وجو کردیم که شامل منابع شناسایی‌شده از طریق جست‌وجوهای جامع در بانک اطلاعاتی الکترونیکی، جست‌وجوهای دستی در مجلات مرتبط و کتاب‌های چکیده از خلاصه مقالات کنفرانس‌ها بود.
تاریخ آخرین جست‌وجو: 29 اکتبر 2012.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که استفاده از پلورودز شیمیایی (chemical pleurodesis) را با مداخلات جراحی در درمان پنوموتوراکس‌های مداوم و عودکننده در CF مقایسه کردند.
هیچ کارآزمایی مرتبطی شناسایی نشد.
هیچ کارآزمایی‌ای در این مرور گنجانده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.