دیابت به عنوان سطح بالای قند در خون تعریف می‌شود. دو شکل از این بیماری وجود دارد. در دیابت نوع 1، بدن انسولین کافی تولید نمی‌کند. در دیابت نوع 2، بدن کمتر به انسولین پاسخ می‌دهد. صرف‌نظر از نوع دیابت، بسیاری از افراد دچار نوروپاتی ناتوان‌کننده می‌شوند. نوروپاتی، وضعیتی است که منجر به بی‌حسی، سوزن‌سوزن شدن، درد یا ضعف می‌شود و به‌طور معمول از پاها شروع شده و تا ساق‌ها پیشرفت می‌کند. توزیع آن اغلب به عنوان الگوی جوراب دستکش (stocking glove) توصیف می‌شود زیرا ابتدا پاها تحت تاثیر قرار می‌گیرند و سپس ساق‌ها و انگشتان دست. رایج‌ترین درمان برای دیابت، کنترل سطح قند خون در تلاش برای پیشگیری از بسیاری از عوارض، از جمله نوروپاتی، است. این مرور 17 مطالعه تصادفی‌سازی شده را شناسایی کرد که به این موضوع پرداختند که تلاش‌های تهاجمی‌تر برای کاهش سطح گلوکز خون از ابتلای افراد به نوروپاتی پیشگیری می‌کنند یا خیر. هفت مورد از این مطالعات در افراد مبتلا به دیابت نوع 1، هشت مورد در دیابت نوع 2 و دو مورد در هر دو نوع انجام شدند. با این حال، فقط دو مطالعه در مورد دیابت نوع 1 شامل 1228 شرکت‌کننده و چهار مطالعه در مورد دیابت نوع 2 شامل 6669 شرکت‌کننده، پیامد اولیه ما را بررسی کردند. در دیابت نوع 1، درمان‌های تهاجمی‌تر در مقایسه با درمان استاندارد در پیشگیری از نوروپاتی تاثیر قابل توجهی داشتند. در دیابت نوع 2، درمان تهاجمی‌تر در پیشگیری از علائم و نشانه‌های نوروپاتی بالینی نیز مفید بود، اما نتیجه آن‌طور که با روش اولیه انتخاب‌شده برای این مرور اندازه‌گیری شد، اهمیت آماری نداشت. با این حال، تاثیر مثبت قابل توجهی بر میزان آسیب عصبی اندازه‌گیری شده با تست‌های هدایت الکتریکی عصبی و دستگاه مخصوص برای اندازه‌گیری حد آستانه تشخیص ارتعاش در هر دو نوع دیابت به دست آمد. به‌طور کلی، شواهد نشان می‌دهد که درمان‌های تهاجمی‌تر سطوح قند، شروع نوروپاتی را در هر دو نوع دیابت به تاخیر می‌اندازند. هیچ درمان دیگری تا به امروز موثر نبوده است. با این حال، این تاثیر مفید باید در مقابل افزایش قابل توجه خطر کاهش خطرناک سطوح قند خون که می‌تواند در هر دو نوع دیابت رخ دهد و میان مسائل دیگر منجر به آسیب مغزی شود، متعادل شود.
بر اساس شواهدی با کیفیت بالا، بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون به‌طور قابل توجهی از ایجاد نوروپاتی بالینی در دیابت نوع 1 پیشگیری کرده و هدایت عصبی و ناهنجاری‌های حد آستانه (threshold) ارتعاش را کاهش می‌دهد. در دیابت ملیتوس نوع 2، بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون بروز نوروپاتی بالینی را کاهش می‌دهد، اگرچه این به‌طور رسمی اهمیت آماری نداشت (0.06 = P). با این حال، بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون به‌طور قابل توجهی هدایت عصبی و ناهنجاری‌های حد آستانه ارتعاش را کاهش می‌دهد. مهم‌تر از همه، بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون به‌طور قابل توجهی خطر بروز اپیزودهای شدید هیپوگلیسمی را افزایش می‌دهد، که باید هنگام ارزیابی نسبت خطر/مزیت آن در نظر گرفته شود.
دو نوع دیابت وجود دارد. دیابت نوع 1 افراد جوان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و نیاز به درمان با تزریق انسولین دارد. دیابت نوع 2 افراد مسن را تحت تاثیر قرار می‌دهد و معمولا با رژیم غذایی و داروهای خوراکی قابل درمان است. نوروپاتی ناشی از دیابت 10% از بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس را در زمان تشخیص و 40% تا 50% را پس از 10 سال تحت تاثیر قرار می‌دهد. بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون عبارت است از بهترین مداخله مطالعه‌شده برای پیشگیری از بروز این وضعیت ناتوان‌کننده، اما هیچ مرور سیستماتیکی از شواهد انجام نشده است.
بررسی شواهد برای بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون در پیشگیری از پلی‌نوروپاتی متقارن دیستال در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 و نوع 2.
پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عصبی‌عضلانی در کاکرین (30 ژانویه 2012)، CENTRAL (2012، شماره 1)، MEDLINE (1966 تا ژانویه 2012) و EMBASE (1980 تا ژانویه 2012) را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در مورد بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون در دیابت ملیتوس جست‌وجو کردیم.
ما همه مطالعات تصادفی‌سازی شده و کنترل‌شده‌ای را وارد کردیم که به بررسی بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون پرداخته و پیامدهای نوروپاتی را حداقل یک سال پس از مداخله گزارش کردند. پیامد اولیه، بروز سالانه نوروپاتی بالینی بود که توسط یک مقیاس بالینی تعریف شد. پیامدهای ثانویه شامل سرعت هدایت عصب حرکتی و تست ارتعاش کمّی بودند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم تمام عناوین و چکیده‌های شناسایی‌شده را در جست‌وجوهای بانک اطلاعاتی برای وارد شدن، مرور کردند. دو نویسنده داده‌ها را از تمام مطالعات واردشده با یک فرم استاندارد استخراج کردند. نویسنده سوم اختلافات را میانجی‌گری کرد. ما وجود نوروپاتی بالینی را با تفاوت‌های خطر (risk differences; RDs) سالانه، و سرعت هدایت و اندازه‌گیری سرعت کمّی را با تفاوت‌های میانگین (MD) سالانه، تجزیهوتحلیل کردیم.
این مرور 17 مطالعه تصادفی‌سازی شده را شناسایی کرد که به این موضوع پرداختند که بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون از ایجاد نوروپاتی پیشگیری می‌کند یا خیر. هفت مورد از این مطالعات در افراد مبتلا به دیابت نوع 1، هشت مورد در دیابت نوع 2 و دو مورد در هر دو نوع انجام شدند. یک متاآنالیز از دو مطالعه با مجموع 1228 شرکت‌کننده مبتلا به دیابت نوع 1 که پیامد اولیه (بروز نوروپاتی بالینی) را گزارش کرد، کاهش قابل توجهی را در خطر ابتلا به نوروپاتی بالینی در افرادی با بهبودی در کنترل سطح گلوکز خون نشان داد، RD سالانه: 1.84-% (95% فاصله اطمینان (CI): 1.11- تا 2.56-). در یک تجزیهوتحلیل مشابه از چهار مطالعه که پیامد اولیه را گزارش کردند، شامل 6669 شرکت‌کننده مبتلا به دیابت نوع 2، RD سالانه ایجاد نوروپاتی بالینی برابر با 0.58-% (95% CI؛ 0.01 تا 1.17-) گزارش شد. اکثر پیامدهای ثانویه به‌طور قابل توجهی به نفع درمان شدید در هر دو جمعیت بودند. با این حال، هر دو نوع شرکت‌کننده مبتلا به دیابت افزایش قابل توجهی را در عوارض جانبی شدید از جمله حوادث هیپوگلیسمی نیز نشان دادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.