فنوپروفن یک داروی ضد-التهابی غیر-استروئیدی (NSAID) است که به عنوان داروی مسکّن (analgesic) استفاده می‌شود. پنج مطالعه (با مجموع 696 شرکت‌کننده) وارد مرور شدند. از آنجایی که در هر مطالعه کمتر از 200 شرکت‌کننده با هر دوزی از فنوپروفن درمان شدند، نتایج باید با احتیاط درمان شوند. سطح خوبی از تسکین درد در بیش از یک نفر از هر دو نفر (بیش از نیم؛ 57%) پس از مصرف تک-دوز فنوپروفن 200 میلیگرم در مقایسه با حدود 1 مورد در هر 7 نفر (14%) با دارونما در کسانی دیده شد که درد متوسط یا شدید پس از جراحی داشتند. این سطح از تسکین درد قابل مقایسه با ایبوپروفن 400 میلیگرم است. در این مطالعات، فراوانی عوارض جانبی بین فنوپروفن 200 میلیگرم و دارونما تفاوتی نداشت.
بر اساس داده‌های محدود برای حداقل 50% تسکین درد طی 4 تا 6 ساعت، فنوپروفن خوراکی 200 میلیگرم در درمان درد حاد متوسط تا شدید پس از جراحی موثر است. اثربخشی دیگر دوزها، دیگر پیامدهای اثربخشی، و بی‌خطری و تحمل‌پذیری مداخله قابل ارزیابی نبود.
فنوپروفن (fenoprofen) یک داروی ضد-التهابی غیر-استروئیدی (NSAID) است که در چندین کشور مختلف موجود است، اما به‌طور گسترده‌ای استفاده نمی‌شود.
ارزیابی اثربخشی تک-دوز فنوپروفن خوراکی در درمان درد حاد پس از جراحی، و هر گونه عوارض جانبی مرتبط با آن.
به جست‌وجو در Cochrane CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ و بانک اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database) تا دسامبر 2010 پرداختیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور، و کنترل شده با دارونما (placebo) از تک-دوز خوراکی فنوپروفن برای تسکین درد متوسط تا شدید پس از جراحی در بزرگسالان.
مطالعات از نظر کیفیت روش‌شناسی (methodology) ارزیابی شده و داده‌ها توسط دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم استخراج شدند. از مجموع تسکین کلی درد (TOTPAR) یا تفاوت شدت درد (SPID) طی 4 تا 6 ساعت استفاده کردیم تا تعداد شرکت‌کنندگان را با حداقل 50% تسکین درد محاسبه کنیم. از این نتایج برای محاسبه سود نسبی در مقایسه با دارونما (placebo)، و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (NNT) تا یک شرکت‌کننده به حداقل 50% تسکین درد طی 4 تا 6 ساعت برسد، با 95% فواصل اطمینان، استفاده کردیم. تعداد شرکت‌کنندگانی که در بازه‌های زمانی مشخص داروی نجات دریافت کردند، و زمان سپری‌شده تا استفاده از داروی نجات، به عنوان معیارهای بیشتری از اثربخشی درمان در نظر گرفته شدند. اطلاعاتی در مورد عوارض جانبی و تعداد موارد خروج از مطالعه گردآوری شد.
پنج مطالعه (696 شرکت‌کننده) معیارهای ورود را داشتند؛ 24 شرکت‌کننده با فنوپروفن 12.5 میلی‌گرمی، 23 مورد با فنوپروفن 25 میلی‌گرمی، 79 بیمار با فنوپروفن 50 میلی‌گرمی، 78 مورد با فنوپروفن 100 میلی‌گرمی، 146 شرکت‌کننده با فنوپروفن 200 میلی‌گرمی، 55 مورد با فنوپروفن 300 میلی‌گرمی، 43 مورد با زومپیراک (zomepirac) 100 میلیگرم، 30 مورد با مورفین 8 میلی‌گرمی، 77 بیمار با کدئین 60 میلی‌گرمی، و 141 بیمار با دارونما درمان شدند. شرکت‌کنندگان پس از کشیدن دندان مولر (molar) سوم، لاپاروسکوپی، جراحی مینور روز و اپیزیوتومی، دچار درد بودند. NNT برای حداقل 50% تسکین درد طی 4 تا 6 ساعت با یک دوز واحد از فنوپروفن 200 میلیگرم در مقایسه با دارونما برابر با 2.3 (1.9 تا 3.0) بود. داده‌های کافی برای آنالیز دوزهای دیگر یا مقایسه‌کننده‌های فعال، زمان سپری شده تا استفاده از داروی نجات (rescue medication)، یا تعداد شرکت‌کنندگانی که به داروی نجات نیاز داشتند، وجود نداشت. تفاوتی در تعداد شرکت‌کنندگان دچار عوارض جانبی بین فنوپروفن 200 میلیگرم و دارونما وجود نداشت. هیچ موردی از بروز عارضه جانبی جدی یا عوارض جانبی منجر به خروج از درمان در این مطالعات گزارش نشدند (شواهد با کیفیت بسیار پائین).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.