بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) یک اصطلاح عمومی است که به برونشیت مزمن، آمفیزم، یا هر دو، اشاره دارد. COPD زمانی رخ می‌دهد که جریان هوا به ریه‌ها محدود شود. نشانه‌های آن شامل سرفه و تنگی نفس است و برای پیشگیری و تسکین این نشانه‌ها، اغلب از داروهای استنشاقی استفاده می‌شود. COPD معمولا در اثر سیگار کشیدن ایجاد می‌شود و بهترین راه برای بهبودی نشانه‌ها، ترک سیگار است.
در کارآزمایی‌های COPD که بیش از شش ماه طول می‌کشند، اغلب تعداد زیادی از افراد کارآزمایی را زودتر ترک کنند. در کارآزمایی INSPIRE، بزرگ‌ترین کارآزمایی در مرور ما، که فلوتیکازون/سالمترول (fluticasone/salmeterol) را با تیوتروپیوم (tiotropium) مقایسه کرد، هفت تا 11 برابر بیشتر از تعداد افرادی که فوت کردند، کارآزمایی را زودتر ترک کردند؛ عددی که نرخ مرگ‌ومیر را افزایش می‌دهد. بنابراین ما نتوانستیم نتیجه‌گیری قابل اعتمادی در مورد اینکه کدام درمان کمترین میزان مرگ‌ومیر را دارد، داشته باشیم. این عدم قطعیت همچنین باعث شد که نتوانیم با اطمینان بگوییم کدام دارو از نظر کاهش تشدید COPD، بستری شدن در بیمارستان و عوارض جانبی جدی یا بهبود کیفیت زندگی و وضعیت سلامت، بهتر از دیگران است.
اطلاعات بیشتر را در مورد COPD و توضیح اصطلاحات استفاده شده را در این خلاصه، می‌توانید در اینجا بیابید.
از آنجایی که نسبت داده‌های از دست رفته پیامد در مقایسه با داده‌های مشاهده‌شده پیامد برای ایجاد یک سوگیری (bias) بالینی در تاثیر مداخله کافی است، کارآمدی نسبی و بی‌خطری (safety) مصرف داروهای استنشاقی ترکیبی و تیوتروپیوم نامشخص است. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بزرگتر و طولانی‌مدت که درمان ترکیبی را در مقابل تیوتروپیوم مقایسه کنند، از جمله پیگیری کافی همه شرکت‌کنندگان تصادفی‌سازی شده (شبیه به روش‌های انجام‌شده در TORCH و UPLIFT) مورد نیاز است. انجام مطالعات بیشتر برای مقایسه درمان‌های ترکیبی بتا 2 -آگونیست طولانی‌اثر/استروئید استنشاقی جایگزین در مقابل تیوتروپیوم نیز مورد نیاز است.
درمان ترکیبی (کورتیکواستروئیدهای استنشاقی و بتا 2 -آگونیست‌های طولانی‌اثر) و تیوتروپیوم (tiotropium) هر دو در درمان بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) استفاده می‌شوند. در مورد فواید و مضرات نسبی این درمان‌ها تردید وجود دارد.
مقایسه تاثیر نسبی درمان ترکیبی استنشاقی و تیوتروپیوم بر نشانگرهای تشدید حملات، نشانه‌ها، کیفیت زندگی، عملکرد ریه، پنومونی و عوارض جانبی جدی در بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه.
پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین (نوامبر 2012) و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. با نویسندگان مقالات نیز تماس گرفتیم.
ما فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده گروه موازی (parallel) را وارد کردیم که کورتیکواستروئید ترکیبی استنشاقی و بتا 2 -آگونیست طولانی‌اثر را در برابر تیوتروپیوم بروماید استنشاقی مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به ارزیابی کارآزمایی‌ها برای ورود به این مطالعه و سپس استخراج داده‌های مربوط به کیفیت کارآزمایی و نتایج پیامدها پرداختند. برای کسب اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم. اختلاف‌نظرها را از طریق بحث و تبادل نظر، حل‌وفصل کردیم.
یک کارآزمایی بزرگ دو ساله (INSPIRE) و دو کارآزمایی کوچکتر و کوتاه‌مدت‌تر روی 1528 شرکت‌کننده پیدا شدند. نتایج حاصل از این کارآزمایی‌ها ادغام نشدند. تعداد موارد خروج از هر بازوی کارآزمایی INSPIRE زیاد و نامتعادل بود، و داده‌های پیامد برای بیمارانی که از مطالعه خارج شدند، جمع‌آوری نشد، و این امر نگرانی‌هایی را در مورد قابلیت اطمینان داده‌های این مطالعه ایجاد کرد.
در کارآزمایی INSPIRE ، تعداد موارد مرگ‌ومیر در گروه تیوتروپیوم بیشتر از گروه فلوتیکازون/سالمترول گزارش شد (نسبت شانس پتو (OR): 0.55؛ 95% CI؛ 0.33 تا 0.93). این تفاوت، از نظر آماری معنی‌دار بود، با این حال، تعداد موارد خروج از هر یک از بازوها 11 برابر بیشتر از تعداد موارد مرگ‌ومیر مشاهده‌شده برای شرکت‌کنندگان در گروه فلوتیکازون/سالمترول و هفت برابر بیشتر برای شرکت‌کنندگانی بود که تیوتروپیوم را دریافت کردند. در کارآزمایی INSPIRE ، تعداد موارد بستری در بیمارستان به هر دلیلی، در بیمارانی که با فلوتیکازون/سالمترول درمان شدند، بیشتر از بیمارانی بود که تیوتروپیوم را دریافت کردند (Peto OR: 1.32؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.67). هیچ تفاوت معنی‌داری از نظر آماری در موارد بستری در بیمارستان به دلیل تشدید حملات، پیامد اولیه INSPIRE ، وجود نداشت. هنگامی که تفاوت‌ها در قالب نسبت شانس یا نسبت نرخ (rate ratio) (میانگین تعداد موارد تشدید حملات به ازای هر بیمار در هر سال) بیان شدند، تفاوت معنی‌داری در تشدید حملات در بیمارانی که فلوتیکازون/سالمترول مصرف کردند، در مقایسه با تیوتروپیوم دیده نشد. وقوع تشدیدهایی از حملات که نیاز به درمان با کورتیکواستروئیدهای خوراکی داشتند، در بیماران گروه فلوتیکازون/سالمترول کمتر گزارش شد (نسبت نرخ: 0.81؛ 95% CI؛ 0.67 تا 0.99). برعکس، تشدیدهایی از حملات که نیاز به درمان با آنتی‌بیوتیک داشتند، در بیماران تحت درمان با فلوتیکازون/سالمترول بیشتر رخ دادند (نسبت نرخ: 1.19؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.38). موارد بروز پنومونی در بیمارانی که فلوتیکازون/سالمترول مصرف‌کردند، نسبت به بیماران تحت درمان با تیوتروپیوم بیشتر بود (Peto OR: 2.13؛ 95% CI؛ 1.33 تا 3.40). فواصل اطمینان برای این پیامدها، منعکس‌کننده عدم قطعیت بیشتر ناشی از داده‌های پیامد ناشناخته برای بیمارانی نیست که از مطالعه خارج شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.