افرادی که سطوح هموسیستئین بالایی دارند، نسبت به بیمارانی با سطوح هموسیستئین در محدوده طبیعی، بیشتر دچار بیماری قلبی‌عروقی می‌شوند. دریافت‌کنندگان پیوند کلیه به نسبت جمعیت عادی بیشتر دچار بیماری‌های قلبی‌عروقی می‌شوند. هدف از انجام مرور، تعیین این موضوع بود که درمان‌های کاهش‌دهنده هموسیستئین می‌توانند به‌طور موثری نرخ رویدادهای قلبی‌عروقی را در گیرندگان پیوند کلیه کاهش دهند. یک مطالعه تکی شناسایی شد که 4110 شرکت‌کننده بزرگسال را با پیوند کلیه عملکردی، به دریافت درمان کاهش سطح هموسیستئین با اسید فولیک و مولتی‌ویتامین‌ها با دوز بالا یا مولتی‌ویتامین‌ها با دوز پائین تصادفی‌سازی کرده و آنها را به مدت چهار سال پیگیری کرد. علیرغم کاهش موثر سطح هموسیستئین، هیچ شواهدی مبنی بر فایده مداخله برای طیفی از حوادث قلبی‌عروقی به دست نیامد. به همین ترتیب هیچ شواهدی دال بر وجود آسیب ناشی از مداخله دیده نشد.
در حال حاضر، شواهدی برای حمایت از استفاده از درمان کاهش‌دهنده هموسیستئین به منظور پیشگیری از بروز بیماری‌های قلبی‌عروقی در گیرندگان پیوند کلیه وجود ندارد.
افزایش سطح هموسیستئین (homocysteine) به عنوان یک عامل خطر مستقل برای ابتلا به بیماری‌های قلبی‌عروقی به حساب می‌آید. با این حال، مطالعات کاهش سطح هموسیستئین در جمعیت عمومی و بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته کلیه (end-stage kidney disease; ESKD) کاهشی را در نرخ رویدادهای قلبی‌عروقی نشان نداده‌اند. دریافت‌کنندگان پیوند کلیه دارای سطوح بالای هموسیستئین، و نرخ بالای حوادث قلبی‌عروقی هستند، و بر خلاف جمعیت ESKD، ممکن است با درمان‌های کاهش‌دهنده سطح هموسیستئین به نرمال شدن سطوح آن دست یابند. بنابراین ممکن است از درمان کاهش سطح هموسیستئین بهره‌مند شود.
ارزیابی تاثیرات درمان کاهش‌دهنده هموسیستئین بر مرگ‌ومیر یا مورتالیتی قلبی‌عروقی در بیماران دارای پیوند کلیه عملکردی.
از طریق برقراری ارتباط با هماهنگ‌کننده جست‌وجوی کارآزمایی‌ها و با استفاده از واژگان و اصطلاحات جست‌وجوی مرتبط با این مرور، پایگاه ثبت تخصصی گروه کلیه در کاکرین را تا تاریخ 16 مارچ 2015 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) در مورد هر درمانی که نشان داده سطوح هموسیستئین را در افراد دارای پیوند کلیه عملکردی به میزان قابل‌توجهی کاهش می‌دهد. اگر مطالعات، درمان کاهش‌دهنده هموسیستئین را با دارونما (placebo) یا مراقبت‌های معمول مقایسه کرده، یا دوزهای بالاتر را در مقابل دوزهای پائین‌تر درمان‌های کاهش‌دهنده هموسیستئین مقایسه کردند، واجد شرایط ورود بودند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت مطالعه را بررسی و داده‌ها را استخراج کردند. نتایج در قالب خطر نسبی (RR) برای پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome) یا به صورت تفاوت میانگین (MD) برای دادههای پیوسته (continuous data)، هر دو با 95% فواصل اطمینان (CIs)، بیان شدند. داده‌ها با استفاده از مدل اثرات تصادفی (random effects) تجمیع شدند.
جست‌وجو در متون علمی 359 گزارش را به دست آورد که از این میان، فقط یک مطالعه شناسایی شد که معیارهای ورود را برآورده کرده و نقاط پایانی (endpoint) بالینی مربوطه را گزارش کرد. این مطالعه، 4110 شرکت‌کننده بزرگسال را با پیوند کلیه عملکردی و افزایش سطوح هموسیستئین، به دریافت اسید فولیک به علاوه مولتی‌ویتامین‌های B با دوز بالا یا مولتی‌ویتامین‌ها با دوز پائین تصادفی‌سازی کرد که به‌طور میانگین 4.0 سال پیگیری شدند. علیرغم کاهش موثر سطوح هموسیستئین در دوره پیگیری (MD؛ 4.40- میکرومول/لیتر؛ 95% CI؛ 5.98- تا 2.82-)، هیچ شواهدی مبنی بر تاثیر مداخله بر هر یک از پیامدهای گزارش‌شده از جمله مرگ‌ومیر قلبی‌عروقی (RR: 0.91؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.20)، مورتالیتی به هر علتی (all-cause mortality) (RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.22)، انفارکتوس میوکارد (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.35)، سکته مغزی (RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.71)، شروع درمان جایگزینی کلیه (renal replacement therapy) (RR: 1.12؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.37) یا تمامی عوارض جانبی گزارش‌شده (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.87 تا 1.20)، دیده نشد. هیچ شواهدی وجود نداشت که مداخله بر نقطه پایانی اولیه مطالعه، ترکیبی از رویداد قلبی‌عروقی، تاثیر داشته باشد (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.85 تا 1.15). مطالعه از کیفیت بالایی برخوردار بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.