اگر یک فرد HIV-منفی با یک زخم، رابطه جنسی محافظت نشده با فرد آلوده به HIV داشته باشد، وجود زخم تناسلی نقطه ورود ویروس HIV را فراهم می‌کند. درمان شرایطی که باعث ایجاد زخم تناسلی می‌شود، به زخم اجازه می‌دهد تا بهبود یابد و در نتیجه شانس ابتلا به HIV را کاهش دهد. این مرور ارزیابی کرد که درمان بیماری‌هایی که با زخم در ناحیه تناسلی ظاهر می‌شوند، ابتلا به HIV را از راه جنسی کاهش می‌دهد یا خیر. سه مطالعه شامل 173 بیمار HIV-منفی با زخم تناسلی شناسایی شدند. این مطالعات شواهد کافی را مبنی بر اینکه درمان بیماری‌های زخم تناسلی باعث کاهش ابتلا به عفونت HIV از راه جنسی می‌شود، ارایه نکردند. با این حال، بیماری‌های زخم تناسلی به‌خودی‌خود یک مشکل سلامت عمومی بوده و بیماران مبتلا به این شرایط باید به‌طور مناسبی درمان شوند؛ و باید مشخص شود که درمان، خطر ابتلا به HIV را کاهش می‌دهد یا خیر.
در حال حاضر، برای تعیین اینکه درمان بیماری زخم تناسلی خطر ابتلا به HIV را کاهش می‌دهد یا خیر، شواهد کافی وجود ندارد. کیفیت بسیار پائین شواهد حاکی از آن است که تاثیر واقعی درمان بیماری زخم تناسلی بر ابتلا به HIV از راه جنسی ممکن است با تاثیر برآورد شده از داده‌های موجود کنونی به‌طور قابل توجهی متفاوت باشد. با این حال، بیماری‌های زخم تناسلی به‌خودی‌خود یک مشکل سلامت عمومی بوده و بیماران مبتلا به این شرایط باید به‌طور مناسبی درمان شوند؛ و باید مشخص شود که درمان، خطر ابتلا به HIV را کاهش می‌دهد یا خیر.
بیماری زخم تناسلی به دلیل ایجاد اختلال در سطوح مخاطی ممکن است ابتلا به HIV را افزایش دهد. بنابراین درمان بیماری زخم تناسلی با بهبود زخم ممکن است در کاهش ابتلا به HIV از راه جنسی کمک کند.
تعیین تاثیرات درمان بیماری زخم تناسلی بر ابتلا به HIV اکتسابی از راه جنسی.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، PubMed؛ EMBASE؛ LILACS؛ NLM Gateway؛ Web of Science، پلتفرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت، ClinicalTrials.gov، و فهرست منابع مقالات مرتبط را برای یافتن مطالعات واجد شرایط منتشرشده بین سال‌های 1980 و آگوست 2011 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از هر مداخله درمانی با هدف درمان بیماری زخم تناسلی در مقایسه با درمان جایگزین، دارونما (placebo)، یا عدم درمان. ما فقط کارآزمایی‌هایی را وارد کردیم که واحد تصادفی‌سازی آن فرد مبتلا به زخم تناسلی تایید شده بود.
ما به‌طور مستقل از هم مطالعات را انتخاب کرده و داده‌ها را در دو نسخه استخراج کردیم؛ حل اختلافات با بحث، اجماع، و داوری توسط نویسنده سوم مرور انجام شد. نتایج مطالعه را به صورت خطرات نسبی (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) گزارش کردیم.
سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که با معیارهای ورود ما مطابقت داشتند، شرکت‌کنندگان HIV منفی و مبتلا به شانکروئید (chancroid) (دو کارآزمایی با 143 شرکت‌کننده) و سیفلیس اولیه (یک کارآزمایی با 30 شرکت‌کننده) را وارد کردند. مطالعه سیفلیس، که در ایالات متحده بین سال‌های 1995 و 1997 انجام شد، شرکت‌کنندگان را به‌طور تصادفی انتخاب کرد تا یک دوز خوراکی 2.0 گرمی آزیترومایسین (11 شرکت‌کننده)؛ دو دوز خوراکی 2.0 گرمی آزیترومایسین با فاصله شش تا هشت روز (هشت شرکت‌کننده)؛ یا بنزاتین پنی‌سیلین G به صورت 2.4 میلیون واحد تزریق عضلانی یک یا دو بار به فاصله هفت روز (11 شرکت‌کننده)، دریافت کنند. هیچ شرکت‌کننده در کارآزمایی طی 12 ماه پیگیری، از سرم منفی به سرم مثبت تبدیل نشد. کارآزمایی‌های شانکروئید، که تا سال 1990 در کنیا انجام شدند، هیچ تفاوت قابل توجهی را در نرخ تبدیل سرمی HIV طی چهار تا 12 هفته پیگیری بین 400 و 200 میلی‌گرم تک‌دوز خوراکی فلروکساسین (fleroxacin) (یک کارآزمایی، 45 شرکت‌کننده؛ RR: 3.00؛ 95% CI؛ 0.29 تا 30.69)، یا بین 400 میلی‌گرم فلروکساسین و 800 میلی‌گرم سولفامتوکسازول به اضافه 160 میلی‌گرم تری‌متوپریم (یک کارآزمایی، 98 شرکت‌کننده؛ RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.04 تا 3.09) نیافت. شدت عوارض جانبی گزارش‌شده، خفیف تا متوسط بوده، و شامل واکنش‌های Jarisch-Herxheimer و نشانه‌های گوارشی بودند. تفاوت میان بازوهای درمانی در بروز عوارض جانبی معنی‌دار نبود. کیفیت این شواهد در مورد اثربخشی درمان بیماری زخم تناسلی در کاهش HIV اکتسابی از راه جنسی، بر اساس روش‌شناسی (methodology) درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE)، بسیار پائین است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.