از دست دادن کنترل روده، که تحت عنوان بی‌اختیاری مدفوع (faecal incontinence) نیز شناخته می‌شود، می‌تواند مشکل بسیار ناراحت‌کننده‌ای باشد. این عارضه مردان و زنان را در هر سنی تحت تاثیر قرار می‌دهد و تا 15% از جمعیت بزرگسال را متاثر می‌کند. بی‌اختیاری مدفوع می‌تواند به‌طور چشمگیری بر زندگی روزمره تاثیر بگذارد، زیرا بسیاری از افراد تقریبا خانه‌نشین می‌شوند و قادر به انجام کارهای ساده‌ای مانند خرید نیستند، زیرا نگران نشت مدفوع هستند.
بی‌اختیاری مدفوع ممکن است به دلیل وجود مشکلی در دو عضله اطراف مقعد (از طریق مسیر پشت) باشد. این عضلات می‌توانند به دلیل آسیب در طول زایمان یا جراحی برای درمان بیماری‌های مقعدی مانند هموروئید (piles) و فیستول (کانال‌های غیرطبیعی میان پوست و مسیر پشت) آسیب ببینند یا ضعیف شوند. در این حالت، عضلات مقعد دیگر قادر به نگهداری مدفوع تا زمانی که فرد خود را به دست‌شویی برساند، نیستند. عضله اسفنکتر داخلی یا حلقه داخلی مقعد به‌طور طبیعی مقعد را در همه اوقات بسته نگه می‌دارد، به جز هنگام دفع مدفوع، و از نشت غیرفعال مدفوع پیشگیری می‌کند. درمانی برای بی‌اختیاری مدفوع ابداع شده که شامل تزریق ماده‌ای به داخل یا نزدیک این عضله است تا حجم آن افزایش یابد و در نتیجه، مقعد بهتر بسته شود. این روش به‌عنوان گزینه‌ای آسان و بی‌خطر مورد تایید قرار گرفته است.
در این مرور، یک کارآزمایی بزرگ نشان داد که تزریق دکسترانومر (dextranomer) تثبیت‌شده در اسید هیالورونیک، نشانه‌های بی‌اختیاری را در کوتاه‌مدت در کمی بیش از نیمی از افرادی که این درمان را دریافت کردند، بهبود می‌بخشد. چهار کارآزمایی دیگر، ارزش محدودی داشتند زیرا عموما از نظر کیفیت روش‌شناسی (methodology) ضعیف و از نظر حجم نمونه کوچک بودند. هیچ نتایجی در طولانی‌مدت برای درمان مذکور گزارش نشده است.
یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بزرگ نشان داده که این شکل از درمان با استفاده از دکسترانومر موجود در اسید هیالورونیک تثبیت‌شده (NASHA Dx) در کوتاه‌مدت، تقریبا کمی بیش از نیمی از بیماران را بهبود می‌بخشد. بااین‌حال، تعداد کارآزمایی‌های شناسایی‌شده محدود بودند و بیشتر آنها ضعف‌های روش‌شناسی داشتند.
بی‌اختیاری مدفوع (faecal incontinence) یک وضعیت پیچیده و ناراحت‌کننده، با پیامدهای قابل توجه پزشکی و اجتماعی است. برای درمان نشانه‌های بی‌اختیاری غیرفعال مدفوع، از تزریق عوامل حجم‌دهنده در بافت اطراف مقعد (پری‌آنال) استفاده شده است. بااین‌حال، عوامل مختلفی بدون تکنیک استاندارد مورد استفاده قرار گرفته‌اند و مزایای احتمالی این درمان، عمدتا جنبه روایی دارد و پایه پژوهشی بالینی آن محدودی است.
تعیین اثربخشی تزریق عوامل حجم‌دهنده در بافت اطراف مقعد برای درمان بی‌اختیاری مدفوع در بزرگسالان.
پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه بی‌اختیاری در کاکرین (25 می 2012)؛ ZETOC (3 می 2012)، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی (3 می 2012) و فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم.
تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای برای ارزیابی تاثیرات درمانی مرور شدند که استفاده از عوامل حجم‌دهنده تزریقی را برای مدیریت بی‌اختیاری مدفوع، با درمان‌های جایگزین یا دارونما (placebo) مقایسه کردند. هم‌چنین مطالعات مورد-شاهدی و کوهورت برای ارزیابی خطرات و عوارض مرتبط با درمان‌ها مرور شدند.
دو نویسنده مرور (YM و CN) کیفیت روش‌شناسی (methodology) کارآزمایی‌های واجد شرایط را ارزیابی کرده و به‌طور مستقل از هم داده‌ها را از کارآزمایی‌های واردشده، با استفاده از طیفی از معیارهای پیامد از پیش مشخص‌شده، استخراج کردند.
پنج کارآزمایی تصادفی‌سازی شده واجد شرایط با مجموع 382 بیمار شناسایی شدند. چهار مورد از این کارآزمایی‌ها با خطر نامشخص یا بالای سوگیری (bias) مواجه بودند.
بیشتر کارآزمایی‌ها، صرف‌نظر از مواد مورد استفاده، از جمله تزریق سالین دارونما، مزیت کوتاه‌مدتی را از تزریق‌ها گزارش کردند. یک مطالعه نشان داد که دکسترانومر (dextranomer) موجود در اسید هیالورونیک تثبیت‌شده (NASHA Dx) در مقایسه با تزریق عوامل ساختگی موثرتر است، اما عوارض جانبی بیشتری دارد. دکسترانومر موجود در اسید هیالورونیک تثبیت‌شده (NASHA Dx) در مدت شش ماه بهتر از تزریق عوامل ساختگی عمل کرد (65/136؛ 48% در مقایسه با 48/70؛ 69% از شرکت‌کنندگان بهبود نیافتند، بهبودی به‌صورت کاهش کمتر از 50% در اپیزودهای بی‌اختیاری تعریف شد، RR: 0.70؛ 95% CI؛ 0.55 تا 0.88؛ با روزهای بدون بی‌اختیاری بیشتر (3.1 روز در مقایسه با 1.7 روز در گروه درمان ساختگی، MD؛ 1.40 روز؛ 95% CI؛ 0.33 تا 2.47). حجم نمونه مطالعه دیگری که به مقایسه مواد سیلیکونی (™PTQ) در مقابل تزریق سالین پرداخت، بسیار کوچک‌تر از آن بود که بتواند مزیت بالینی مداخله را در مقایسه با تزریق عامل کنترل نرمال سالین (normal saline) نشان دهد.
یک ماده زیستی سیلیکونی (™PTQ) در کوتاه‌مدت، در مقایسه با دانه‌های آغشته به کربن (®Durasphere)، مزایایی را ارائه داده و در درمان بی‌اختیاری مدفوع بی‌خطرتر بود.
به همین ترتیب، تزریق‌های انجام‌شده تحت هدایت سونوگرافی در مقایسه با تزریق‌های تحت هدایت دیجیتال، مزایای کوتاه‌مدتی داشتند.
شواهد طولانی‌مدتی در مورد پیامدها در دسترس نبود و اتخاذ نتیجه‌گیری‌های بیشتر بر اساس داده‌های موجود امکان‌پذیر نبود. هیچ‌کدام از مطالعات، ارزیابی بیمار را از پیامدها گزارش نکردند و بنابراین دشوار است که بتوان سنجید بهبودی در نمرات بی‌اختیاری با بهبودی عملی نشانه‌هایی که برای بیماران اهمیت داشت، هم‌سو و سازگار بود یا خیر.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.