برنامه‌های تمرینی استقامتی تحت نظارت برای افراد مبتلا به COPD شامل دوچرخه‌سواری ثابت یا پیاده‌روی روی تردمیل یا روی زمین هستند. شدت تمرین، جزء کلیدی برای بهبود ظرفیت تمرین در نظر گرفته می‌شود. از آنجا که خواستیم بررسی کنیم شدت بالای تمرین برای بهبود ظرفیت ورزش، نشانه‌ها و کیفیت زندگی بهتر است یا پائین، کارآزمایی‌هایی را با سطوح بالاتر یا پائین‌تر شدت تمرین در افراد مبتلا به COPD بررسی کردیم.
تمرینات ورزشی را می‌توان به صورت تناوبی (interval) یا مستمر (continuous) تجویز کرد. تمرین تناوبی، دوره‌های کوتاه (یک تا سه دقیقه) ورزش با شدت بالا و دوره‌های ریکاوری کوتاه میان آنها است، در حالی که تمرین مستمر، انجام ورزش استقامتی بدون استراحت است. ما تمرینات تناوبی را با تمرین مستمر مقایسه کردیم تا مشخص کنیم که یک نوع تمرین در بهبود ظرفیت ورزش، نشانه‌ها و کیفیت زندگی بر دیگری برتری داشت یا خیر.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
ما سه مطالعه را پیدا کردیم که تمرینات با شدت بالاتر را با شدت پائین‌تر مقایسه کردند. به دلیل تعداد اندک مطالعات و شرکت‌کنندگان، داده‌ها در ارزیابی تاثیرات سطوح مختلف شدت تمرین بر ظرفیت ورزش، تنگی نفس و کیفیت زندگی محدود هستند. ما هشت مطالعه را نیز پیدا کردیم که تمرینات مستمر را با تمرین تناوبی مقایسه کردند. تفاوت معنی‌داری میان تمرینات مستمر و تناوبی در بهبود ظرفیت ورزش، تنگی نفس و کیفیت زندگی وجود نداشت.
مقایسه‌ها میان شدت بالاتر و پائین‌تر تمرین به دلیل تعداد کم مطالعات واردشده و شرکت‌کنندگان، محدود بودند. در نتیجه، داده‌های کافی برای نتیجه‌گیری در مورد ظرفیت ورزش، نشانه‌ها و HRQoL برای این مقایسه وجود ندارند. برای مقایسه‌ها میان تمرینات مستمر و تناوبی، به نظر می‌رسد که هر دو به یک اندازه در بهبود ظرفیت ورزش، نشانه‌ها و HRQoL موثر هستند.
شدت ورزش به عنوان یک عامل تعیین‌کننده کلیدی برای پاسخ به تمرین در نظر گرفته می‌شود، با این حال، هیچ مرور سیستماتیکی تاثیرات سطوح مختلف شدت تمرین را بر ظرفیت ورزش، ظرفیت عملکردی تمرین و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (HRQoL) در افراد مبتلا به انسداد مزمن ریه (COPD) بررسی نکرده است. از آنجایی که نوع تمرین (مستمر (continuous) یا تناوبی (interval)) نیز ممکن است بر پاسخ تمرین تاثیر بگذارد، تاثیرات نوع تمرین در COPD نیز نیاز به بررسی دارد.
تعیین تاثیرات شدت تمرین (بیشتر در مقابل کمتر) یا نوع (تمرین مستمر در مقابل تمرین تناوبی) بر پیامدهای اولیه در ظرفیت ورزش و پیامدهای ثانویه در نشانه‌ها و HRQoL برای افراد مبتلا به COPD.
برای یافتن مطالعات به هر زبانی در پایگاه ثبت تخصصی گروه راه‌های هوایی در کاکرین؛ CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ AMED؛ PsycINFO و PubMed جست‌وجو کردیم. جست‌وجو‌ها تا جون 2011 به‌روز بودند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که شدت بالاتر تمرین را با شدت پائین‌تر آن، یا تمرین مستمر را با تمرین تناوبی در افراد مبتلا به COPD مقایسه کردند. مطالعاتی را حذف کردیم که تمرین ورزشی را با عدم انجام تمرین ورزشی مقایسه کردند.
نتایج گروه‌های مشابه را از مطالعات ادغام کرده و تاثیر درمان و 95% فاصله اطمینان (CI) را با استفاده از یک مدل اثرات تصادفی (random-effects model) محاسبه کردیم. دو مقایسه جداگانه را از تاثیرات درمان میان موارد زیر انجام دادیم: 1) شدت بیشتر و کمتر تمرین؛ 2) تمرین مستمر و تناوبی. برای داده‌های از دست رفته با نویسندگان تماس گرفتیم.
سه مطالعه واردشده (231 شرکت‌کننده) را برای مقایسه میان تمرین با شدت بالاتر و پائین‌تر و هشت مطالعه واردشده (367 شرکت‌کننده) را برای مقایسه میان تمرین مستمر و تناوبی آنالیز کردیم. پیامدهای اولیه عبارت بودند از پیامدها در اوج تمرین (میزان حداکثر کار، حداکثر مصرف اکسیژن، حداکثر ونتیلاسیون در دقیقه و حد آستانه (threshold) لاکتات)، در isowork یا isotime، زمان استقامت در تست میزان کار ثابت و ظرفیت تمرین عملکردی (فاصله پیاده‌روی شش دقیقه‌ای). هنگام مقایسه شدت بالاتر با شدت پائین‌تر تمرینات، پیامدهای اولیه تجمعی، زمان استقامت و فاصله پیاده‌روی شش دقیقه‌ای بودند. تفاوت معنی‌داری در بهبود زمان استقامت (تفاوت میانگین (MD): 1.07 دقیقه؛ 95% CI؛ 1.53- تا 3.67) و بهبود فاصله پیاده‌روی شش دقیقه‌ای (MD؛ 2.8 متر؛ 95% CI؛ 10.1- تا 15.6) به دنبال شدت بالاتر یا پائین‌تر تمرین ورزشی وجود نداشت. با این حال، ناهمگونی نتایج زمان استقامت میان مطالعات معنی‌دار بود. هنگام مقایسه تمرین مستمر و تناوبی، تفاوت معنی‌داری در هیچ یک از پیامدهای اولیه دیده نشد، به جز برای مصرف اکسیژن در isotime (MD: 0.08؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.16) اما تاثیر درمان از نظر بالینی مهم در نظر گرفته نشد. طبق سیستم درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE)، مطالعات از کیفیت پائین تا متوسط برخوردار بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.