سی-هفت کارآزمایی معیارهای ورود ما را داشتند. مداخلات روان‌شناختی در مقایسه با کنترل ممکن است منجر به کاهش نشانه‌های افسردگی در پایان دوره درمان شوند (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.55-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.92- تا 0.19-؛ I² = 88%؛ شواهد با قطعیت پائین؛ 10 کارآزمایی؛ n = 1226). هیچ تاثیری روی نشانه‌های میان-مدت افسردگی، یک تا شش ماه پس از پایان درمان مشاهده نشد (SMD: -0.20؛ 95% CI؛ 0.42- تا 0.01؛ I² = 69%؛ 7کارآزمایی؛ n = 2654). شواهد برای نشانه‌های طولانی-مدت افسردگی و پاسخ‌‎دهی درمانی افسردگی برای این مقایسه بسیار اندک بود. شواهدی با قطعیت پائین وجود دارد مبنی بر این که مداخلات روان‌شناختی ممکن است منجر به تفاوتی اندک تا عدم تفاوت در بهبودی افسردگی در پایان درمان شوند (نسبت شانس (OR): 2.02؛ 95% CI؛ 0.78 تا 5.19؛ I² = 87%؛ شواهد با قطعیت پائین؛ 3 کارآزمایی؛ n = 862). بر اساس نتایج یک تا دو کارآزمایی برای هر پیامد، هیچ تاثیرات مفیدی از مداخلات روان‌شناختی بر مورتالیتی و حوادث قلبی در برابر کنترل به‌طور هم‌سو و سازگار یافت نشد. شواهد در مورد تاثیرات پایان درمان بر مورتالیتی به هر علتی بسیار نامطمئن بوده، و داده‌هایی برای مورتالیتی قلبی‌عروقی در پایان درمان و وقوع انفارکتوس میوکارد برای این مقایسه گزارش نشد.

در کارآزمایی‌هایی که مقایسه سر-به-سر مداخلات روان‌شناختی یا مدیریت بالینی مختلف را بررسی کردند، شواهد مربوط به تاثیر مداخله بر نشانه‌های افسردگی در پایان درمان برای موارد زیر بسیار نامطمئن است: درمان شناختی رفتاری در مقایسه با مدیریت استرس حمایتی؛ رفتار درمانی در مقایسه با درمان فرد-محور؛ درمان شناختی رفتاری و بهزیستی (well-being) درمانی در مقایسه با مدیریت بالینی. شواهدی با قطعیت پائین از یک کارآزمایی به دست آمد مبنی بر این که درمان شناختی رفتاری ممکن است در مقایسه با مدیریت استرس حمایتی در بهبودی افسردگی در پایان درمان، تفاوتی اندک تا عدم تفاوت ایجاد کند (OR: 1.81؛ 95% CI؛ 0.73 تا 4.50؛ شواهد با قطعیت پائین؛ n = 83). بر اساس یافته‌های یک تا دو کارآزمایی برای هر پیامد، در مقایسه‌های سر-به-سر میان مداخلات روان‌شناختی یا مدیریت بالینی هیچ تاثیر مفیدی از این مداخله بر بهبود افسردگی، پاسخ‌دهی به درمان افسردگی، نرخ مورتالیتی، و حوادث قلبی به‌طور هم‌سو و سازگار یافت نشد.

این مرور نشان می‌دهد که مداخله دارویی ممکن است تاثیر زیادی بر نشانه‌های افسردگی در پایان درمان داشته باشد (SMD: -0.83؛ 95% CI؛ 1.33- تا 0.32-؛ I² = 90%؛ شواهد با قطعیت پائین؛ 8 کارآزمایی؛ n = 750) . مداخلات دارویی احتمالا منجر به افزایش متوسط تا زیاد در بهبودی افسردگی می‌شود (OR: 2.06؛ 95% CI؛ 1.47 تا 2.89؛ I² = 0%؛ شواهد با قطعیت متوسط؛ 4 کارآزمایی؛ n = 646). تاثیری را به نفع مداخله دارویی در برابر دارونما بر پاسخ‌دهی افسردگی در پایان درمان یافتیم، اگرچه قدرت شواهد رتبه‌بندی نشد (OR: 2.73؛ 95% CI؛ 1.65 تا 4.54؛ I² = 62%؛ 5 کارآزمایی؛ n = 891). بر اساس نتایج یک تا چهار کارآزمایی به ازای هر پیامد، هیچ تاثیر مفیدی را از مداخله بر مورتالیتی و حوادث قلبی به‌طور هم‌سو و سازگار برای کارآزمایی‌های دارویی در برابر دارونما یافت نیافتیم، و شواهد برای تاثیرات پایان درمان بر مورتالیتی به هر علتی و انفارکتوس میوکارد، بسیار نامطمئن بودند.

در کارآزمایی‌هایی که مقایسه سر-به-سر عوامل دارویی متنوع را بررسی کردند، شواهد برای تاثیرات پایان درمان بر علایم افسردگی بسیار نامطمئن بودند. شواهد در مورد تاثیرات عوامل دارویی مختلف بر نشانه‌های افسردگی در پایان درمان برای: سیمواستاتین در برابر آتورواستاتین؛ پاروکستین در برابر فلوکستین؛ و اس‌سیتالوپرام در برابر بو شین چی (Bu Xin Qi)، بسیار نامطمئن است.

هیچ یک از کارآزمایی‌ها برای مقایسه یک مداخله روان‌شناختی با یک مداخله دارویی واجد شرایط نبودند.