فتق اینگوئینال (inguinal hernia) عبارت است از بیرون‌زدگی محتویات حفره شکم از طریق کانال کشاله ران. این وضعیت به‌صورت تورم در کشاله ران قابل مشاهده است، که می‌تواند باعث درد و ناراحتی شود. اگر روده گیر افتد (incarcerate) و متعاقبا فشرده شود (strangulate)، یک وضعیت تهدید کننده زندگی رخ می‌دهد. بسیاری از افراد دچار فتق اینگوئینال می‌شوند که ترمیم آن، یکی از رایج‌ترین جراحی‌های انجام‌شده در سراسر جهان است. ترمیم مش (mesh repair) بر تکنیک‌های بخیه اولیه برتری دارد. مش را می‌توان با استفاده از روش باز یا از طریق روش لاپاروسکوپی قرار داد. از آنجایی که بیشتر انواع ترمیم مش منجر به نرخ پائین عود می‌شوند، کاهش درد مزمن پس از جراحی هم‌چنان یک چالش بزرگ به‌شمار می‌آید. استفاده از یک رویکرد باز با استفاده از مش در فضای پیش‌صفاقی (preperitoneal space) می‌تواند این عارضه اصلی را کاهش دهد، زیرا از آنجایی‌که این فضا فاقد ساختارهای عصبی است، اثر متقابل (interaction) میان مش و اعصاب وجود ندارد.
نویسندگان مرور سه کارآزمایی کنترل‌شده واجد شرایط را شناسایی کردند که در آنها 569 بیمار به‌طور تصادفی در گروه‌های ترمیم لیختن‌اشتاین یا مش پیش‌صفاقی قرار گرفتند. به دلیل محدودیت‌های روش‌شناسی (methodology) در کارآزمایی‌های واردشده، داده‌ها تجمیع نشدند. مقایسه نتایج درد در کارآزمایی‌های فردی نشان داد که ترمیم پیش‌صفاقی در مقایسه با روش لیختن‌اشتاین در دو کارآزمایی با 322 بیمار باعث درد مزمن کمتری می‌شود (نسبت خطر (relative risk; RR): 0.18، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT): 8؛ RR: 0.51؛ NNT: 5). یک کارآزمایی، شامل 247 بیمار، درد مزمن بیشتری را پس‌از این ترمیم توصیف کرد (RR: 1.17؛ NNT: 77). یافته‌های کارآزمایی‌های مشابه به نفع تکنیک پیش‌صفاقی از نظر درد حاد بودند (RR: 0.17؛ NNT: 3؛ RR: 0.78؛ NNT: 7)، در حالی که در کارآزمایی سوم این نتیجه به دست نیامد و بنابراین در هر دو بازوی مداخله مشابه بود (RR: 0.997؛ NNT: 333). این روش هم‌چنین نرخ‌های پائین عود مشابهی را پس‌از هر دو نوع ترمیم نشان داد. نتایج دیگر عوارض اولیه در کارآزمایی‌های واردشده، هم‌سو و سازگار نبودند. هیچ موردی از عفونت مش گزارش نشد.
به‌عنوان نتیجه‌گیری، هر دو تکنیک معتبر بوده و باعث عود کمی می‌شوند. آنالیز نتایج درد در هر کارآزمایی شواهدی را نشان می‌دهد که ترمیم پیش‌صفاقی باعث ایجاد درد حاد و مزمن کمتر یا مشابه با تکنیک لیختن‌اشتاین می‌شود. از آنجایی که هیچ نتیجه‌گیری محکمی در مورد درد مزمن پس‌از جراحی فتق انتخابی نمی‌توان گرفت، ما نیاز به انجام کارآزمایی‌های همگن را برجسته می‌کنیم.
هر دو تکنیک قابل قبول هستند زیرا منجر به نرخ‌های مشابه عود کم می‌شوند. ارزیابی نتایج درد در کارآزمایی‌های فردی شواهدی را نشان می‌دهد که ترمیم پیش‌صفاقی باعث ایجاد درد حاد و مزمن کمتر یا مشابه با روش لیختن‌اشتاین می‌شود. ما بر نیاز به انجام کارآزمایی‌های تصادفیسازی شده همگن با کیفیت بالا برای مقایسه تکنیک‌های ترمیم انتخابی فتق اینگوئینال به روش پیش‌صفاقی و ترمیم لیختن‌اشتاین از نظر درد مزمن تاکید می‌کنیم.
تکنیک‌های موجود برای ترمیم فتق اینگوئینال میزان عود مشابهی را نشان می‌دهند. بنابراین، عود این وضعیت دیگر موضوع اصلی مورد بحث هنگام بررسی ارتقای استانداردهای فعلی برای ترمیم فتق اینگوئینال نیست. درد مزمن پس از جراحی نشان‌دهنده یک مشکل بالینی عمده و تا حد زیادی ناشناخته است. در نتیجه، نه‌تنها نیاز به کاهش دیسکسیون گسترده در کانال اینگوئینال با دست‌کاری کمتر اعصاب اینگوئینال است، بلکه به حداقل رساندن اثر متقابل (interaction) میان مش (mesh) و ساختارهای اصلی اطراف نیز باید صورت گیرد. در نتیجه، قرار دادن مش در فضای پیش‌صفاقی (preperitoneal space) گزینه ارزشمندی است.
مقایسه تکنیک‌های انتخابی مش پیش‌صفاقی به روش باز با ترمیم مش به روش لیختن‌اشتاین (Lichtenstein) از نظر درد.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (کتابخانه کاکرین 2011، شماره 4)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا اپریل 2011)، EMBASE (1947 تا اکتبر 2009)، و ISI WEB OF KNOWLEDGE (1900 تا اپریل 2011) را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفیسازی و کنترل‌شده جست‌وجو کردیم. برای یافتن کارآزمایی‌های مفید، فهرست منابع کارآزمایی‌های شناسایی‌شده، مجله جهانی جراحی فتق و دیواره شکم (World Journal of Hernia and Abdominal Wall Surgery) و فصل‌های مرتبط کتاب به‌صورت دستی جست‌وجو شدند. اگر کارآزمایی‌های در حال انجام مرتبط را با استفاده از پایگاه ثبت کارآزمایی‌های ملی و بین‌المللی پیدا کردیم، برای دریافت اطلاعات بیشتر با محققین اصلی تماس گرفتیم. زبان کارآزمایی‌ها معیار حذف آنها نبود.
مطالعات تصادفیسازی شده و کنترل‌شده در مورد ترمیم انتخابی فتق اینگوئینال با تکنیک‌های مش پیش‌صفاقی باز در مقایسه با ترمیم مش لیختن‌اشتاین.
سه نویسنده به‌طور مستقل داده‌های از پیش مشخص‌شده را استخراج کرده و کیفیت روش‌شناسی (methodology) را با استفاده از ارزیابی مبتنی بر دامنه ارزیابی کردند. اطلاعات ازدست‌رفته با تماس با محققین اصلی و استفاده از سوالاتی که انتهای باز داشتند، به دست آمد.
سه کارآزمایی واجد شرایط شامل 569 بیمار شناسایی شدند. با توجه به محدودیت‌های روش‌شناسی در مطالعات واردشده، تنوع قابل توجهی در نتایج درد حاد (محدوده خطر: 38.67% تا 96.51%) و درد مزمن (محدوده خطر: 7.83% تا 40.47%) میان گروه‌های کنترل وجود داشت. بنابراین، متاآنالیز انجام نشد، اما نتایج پیامدها در کارآزمایی‌های فردی با هم مقایسه شدند. دو کارآزمایی با 322 بیمار درد مزمن کمتری را پس‌از ترمیم پیش‌صفاقی (preperitoneal repair) گزارش کردند (نسبت خطر (relative risk; RR): 0.18، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT): 8؛ RR: 0.51؛ NNT: 5)، در حالی که یک کارآزمایی، شامل 247 بیمار، درد مزمن بیشتری را پس‌از این روش ترمیم توصیف کرد (RR: 1.17؛ NNT: 77). یافته‌های کارآزمایی‌های مشابه به نفع تکنیک پیش‌صفاقی از نظر درد حاد بودند (RR: 0.17؛ NNT: 3؛ RR: 0.78؛ NNT: 7)، در حالی که در کارآزمایی سوم این نتیجه به دست نیامد و بنابراین در هر دو بازوی مداخله مشابه بود (RR: 0.997؛ NNT: 333). نرخ عود زودرس و دیررس فتق در مطالعات مشابه بودند، در حالی‌که نتایج متضادی برای دیگر پیامدهای اولیه، مانند عفونت و هماتوم، گزارش شدند. در کارآزمایی‌های واردشده عفونت دیرهنگام مش رخ نداد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.