کوآرکتاسیون آئورت (coarctation of the aorta; CoA)، باریک شدن (narrowing) مادرزادی لومن (lumen) در بخشی از آئورت است. این باریک شدن اغلب در قسمت فوقانی آئورت توراسیک (thoracic aorta) رخ می‌دهد، اما ممکن است در آئورت شکمی نیز اتفاق افتد. این بیماری از بدو تولد وجود دارد و مردان بیشتر از زنان به آن مبتلا می‌شوند. نشانه‌های بالینی آن متغیر است و به موقعیت، درجه و وسعت بخش باریک‌شده آئورت بستگی دارد. همچنین ممکن است ناهنجاری‌های مادرزادی قلبی دیگری نیز وجود داشته باشند. به‌طور کلی، تشخیص آن با یافتن تفاوت در ضربان قلب و فشار خون میان اندام‌های فوقانی بدن و بازوها و اندام‌های تحتانی بدن و پاها انجام می‌شود. در صورت عدم درمان، میانگین بقا (survival) بیماران، 31 سال است. درمان CoA برای بهبود امید به زندگی (life expectancy) و کیفیت زندگی از طریق کاهش بروز شرایط ناتوان کننده آئورت و قلب مانند آنوریسم (دیلاتاسیون) آئورت صعودی (ascending aorta)، بیماری عروق کرونری، فشار خون بالا و بیماری دریچه آئورت و میترال در نظر گرفته شده است. درمان CoA شامل گشاد کردن بخش باریک‌شده آئورت است. به‌طور مرسوم، این امر مستلزم انجام جراحی قلب باز بود. آنژیوپلاستی با بالون به عنوان یک درمان جایگزین در دهه 1980 در دسترس قرار گرفت، اما عود، آنوریسم و ​​دیسکسیون آئورت (پارگی در دیواره داخلی آئورت که باعث وارد شدن جریان خون میان لایه‌های دیواره رگ خونی می‌شود) از معایب هر دو روش درمانی محسوب می‌شوند. در اوایل دهه 1990، استفاده از استنت‌های اندوواسکولار (endovascular stents) مطرح شده و به روشی جایگزین برای ترمیم جراحی تبدیل شدند. مرور فعلی، شواهد موجود را برای اثربخشی جراحی باز در مقایسه با جاگذاری استنت در مدیریت کوآرکتاسیون آئورت توراسیک بررسی کرد. نویسندگان مرور، متون علمی پزشکی را جست‌وجو کردند اما هیچ مطالعه‌ای یافت نشد که جراحی باز و استنت‌گذاری را برای درمان کوآرکتاسیون آئورت توراسیک مقایسه کرده باشد. درمان CoA یک پروسیجر چالش‌برانگیز است و مراکزی که این درمان را انجام می‌دهند، دارای یک استراتژی ثابت برای بیماران مبتلا به CoA هستند؛ این استراتژی مطابق با تجربه متخصصان درگیر و منابع موجود است. در هر دو موقعیت، تجربه و منابع، نتایج درمان را بهبود بخشیده‌اند. با این حال، انجام آنالیز عمیق‌تر و طولانی‌مدت‌تر از این استراتژی‌ها ضروری است.