لپتوسپیروز (leptospirosis)، یک بیماری شایع در کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه است. عامل ایجاد کننده این بیماری، یک باکتری است که از طریق ادرار حیوانات منتشر می‌شود. افرادی که سفر می‌کنند، کارگران کشاورزی، شکارچیان، بی‌خانمان‌ها و دیگر افرادی که تماس نزدیک با حیوانات دارند، گروه‌هایی هستند که به‌طور خاص در معرض ابتلا به لپتوسپیروز قرار دارند. مانند بسیاری از عفونت‌های شایع، اکثر افراد مبتلا به این بیماری احساس بیماری نمی‌کنند. در مواردی که افراد احساس بیماری کنند، 1 نفر از هر 10 نفر ممکن است جان خود را از دست بدهد. استفاده یا عدم استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها و در صورت استفاده، انتخاب آنتی‌بیوتیک مناسب، سال‌هاست که موضوع بحث بوده‌اند. این مرور هفت کارآزمایی بالینی را شناسایی و ارزیابی کرد که تاثیر آنتی‌بیوتیک‌ها را در بیماران مبتلا به لپتوسپیروز تست کردند. چهار مورد از این کارآزمایی‌ها، پنی‌سیلین داخل وریدی را با دارونما (placebo) مقایسه کردند. سه مورد از این کارآزمایی‌ها، تفاوت‌های موجود میان آنتی‌بیوتیک‌های مختلف را بررسی کردند. همه کارآزمایی‌ها دارای خطر بالای خطاهای سیستماتیک (سوگیری (bias)) و خطاهای تصادفی (random errors) (بازی شانس) بودند. با بررسی همزمان این کارآزمایی‌ها، نمی‌توان به پرسش‌های اساسی درباره ضرورت یا عدم ضرورت استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها پاسخ داد. یکی از دلایل این امر، طیف گسترده شدت بیماری میان افراد مبتلا است. انجام کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده بیشتری مورد نیاز هستند. با این وجود، این کارآزمایی‌ها نشان می‌دهند که تجویز آنتی‌بیوتیک‌ها برای بیماران مبتلا به لپتوسپیروز ممکن است باعث شود بیماران دو روز زودتر از افرادی که آنتی‌بیوتیک دریافت نکردند، به بهبودی دست یابند. با این حال، همچنین این امر امکان‌پذیر است که درمان با پنی‌سیلین برای بیمارانی که به شدت بیمار هستند، خطر مرگ‌ومیر یا دیالیز را در مقایسه با افرادی که آنتی‌بیوتیک دریافت نکردند، افزایش دهد. دیگر آنتی‌بیوتیک‌ها به این روش تست نشده‌اند. علیرغم کمبود شواهد، اگر پزشک تصمیم به درمان لپتوسپیروز با آنتی‌بیوتیک بگیرد، به نظر نمی‌رسد تفاوتی میان استفاده صحیح از پنی‌سیلین داخل وریدی، سفالوسپورین داخل وریدی، داکسی‌سایکلین (doxycyline) یا آزیترومایسین (azithromycin) وجود داشته باشد. اما، در این خصوص، این داروها به اندازه پنی‌سیلین داخل وریدی بررسی نشده‌اند.
شواهد کافی برای تایید یا رد استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در درمان لپتوسپیروز وجود ندارد. از میان بازماندگانی که به دلیل لپتوسپیروز بستری شدند، استفاده از آنتی‌بیوتیک برای درمان آن ممکن است طول دوره بیماری بالینی را به مدت دو تا چهار روز کاهش دهد، هرچند این نتیجه اهمیت آماری نداشت. به نظر نمی‌رسد انتخاب پنی‌سیلین، داکسی‌سایکلین یا سفالوسپورین به عنوان درمان آنتی‌بیوتیکی، بر میزان مورتالیتی یا مدت زمان تب تاثیری داشته باشد. مزایای استفاده از درمان آنتی‌بیوتیکی برای مدیریت لپتوسپیروز، به ویژه برای بیماری شدید، نامشخص است. انجام پژوهش‌های بالینی بیشتری برای دربرگیری طیف گسترده‌تری از درمان‌های تست‌شده در مقایسه با دارونما ضروری است.
لپتوسپیروز (leptospirosis) طیف گسترده‌ای را از تاثیرات بالینی و سلامت بر جامعه تحمیل می‌کند. لپتوسپیروز در سراسر جهان گسترش یافته است. نرخ حمله موارد بیماری در جمعیت‌های در معرض خطر، از 1:4 تا 2:5 نفر بالا است. در برخی شرایط، میزان مورتالیتی افراد مبتلا به بیش از 10% رسیده است. مزیت درمان آنتی‌بیوتیکی در این بیماری نامشخص بوده است.
ما در این مطالعه به دنبال مشخص کردن خطرات و مزایای مرتبط با استفاده از درمان آنتی‌بیوتیکی در مدیریت درمانی لپتوسپیروز بودیم.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده گروه هپاتوبیلیاری در کاکرین ، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) در کتابخانه کاکرین ، MEDLINE؛ EMBASE؛ و Science Citation Index Expanded را بدون توجه به زبان مطالعه جست‌وجو کردیم. این کار با جست‌وجوی دستی تکمیل شد. تاریخ انجام آخرین جست‌وجو نوامبر 2011 بود.
برای اینکه کارآزمایی‌ای در ارزیابی مزایا وارد شود، می‌بایست به‌طور مشخص استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها را در یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده مورد بررسی قرار داده باشد. طیف گسترده‌ای از انواع مطالعات برای شناسایی آسیب‌های احتمالی به کار گرفته شدند.
کارآزمایی‌های واردشده به‌طور سیستماتیک خلاصه شدند، همانطور که مطالعات حذف‌شده به منظور ارزیابی آسیب‌ها بررسی شدند. آنالیزها مطابق با کتاب راهنمای کاکرین (Cochrane Handbook) و شیوه‌های عملکردی گروه هپاتوبیلیاری در کاکرین (Cochrane Hepato-Biliary Group) انجام شدند.
هفت کارآزمایی تصادفی‌سازی شده وارد این مرور شدند. چهار کارآزمایی با 403 بیمار، یک آنتی‌بیوتیک را با دارونما (placebo) یا عدم انجام مداخله مقایسه کردند. سه کارآزمایی، حداقل یک رژیم آنتی‌بیوتیکی را با یک رژیم آنتی‌بیوتیکی دیگر مقایسه کردند. تمامی این کارآزمایی‌ها با خطر سوگیری (bias) بالا مواجه بودند. شدت لپتوسپیروز نیز بین بیماران کارآزمایی‌ها، متفاوت بود. گروه‌بندی داده‌ها جهت انجام متاآنالیز محدود بود. در حالی که در تمامی چهار کارآزمایی‌ای که به مقایسه آنتی‌بیوتیک‌ها با دارونما پرداختند، مورتالیتی گزارش شد و از پنی‌سیلین وریدی استفاده شده کردند، در دو مورد از آنها هیچ موردی از مرگ‌ومیر مشاهده نشد. از آنجا که محاسبات نسبت شانس نمی‌تواند از کارآزمایی‌های بدون رویداد استفاده کند، فقط دو کارآزمایی در این تخمین مشارکت داشتند. تعداد موارد مرگ‌ومیر 16/200 مورد (8.0%) در بازوی آنتی‌بیوتیک در برابر 11/203 مورد (5.4%) در بازوی دارونما بود، که OR اثر ثابت (fixed-effect) را برابر با 1.56 نشان می‌دهد (95% CI؛ 0.70 تا 3.46). OR اثرات تصادفی (random-effect) برابر با 1.16 است (95% CI؛ 0.23 تا 5.95). ناهمگونی (heterogeneity) بین این چهار کارآزمایی برای پیامد مورتالیتی، متوسط بود (I 2 = 50%). فقط یک کارآزمایی (253 بیمار) تعداد روزهای بستری را گزارش کرد. در این کارآزمایی که به مقایسه پنی‌سیلین وریدی با دارونما پرداخت، تاثیر درمانی قابل توجهی مشاهده نشد (8.9 در برابر 8.8 روز؛ تفاوت میانگین (MD): 0.10 روز، 95% CI؛ 0.83- تا 1.03). تفاوت در روزهای بیماری بالینی در دو مورد از این کارآزمایی‌ها (71 بیمار) گزارش شد. در حالی که درمان با پنی‌سیلین وریدی باعث کاهش مدت بیماری بالینی به 4.7 تا 5.6 روز در مقایسه با 7.7 تا 11.6 روز در گروه دارونما شد، اندازه تخمین این تاثیر افزایش یافت اما اهمیت آماری آن در مدل اثرات تصادفی از بین رفت (اثر ثابت: MD؛ 2.13- روز، 95% CI؛ 2.46- تا 1.80-؛ اثرات تصادفی: MD: -4.04؛ 95% CI؛ 8.66- تا 0.58). I 2 برای این پیامد بالا بود (81%). هنگامی که فقط مدت زمان تب در یک کارآزمایی واحد (79 بیمار)، میان گروه آنتی‌بیوتیک و دارونما مقایسه شد، تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (6.9 در برابر 6.6 روز؛ MD: 0.30؛ 95% CI؛ 1.26- تا 1.86). در دو کارآزمایی با 332 بیمار مبتلا به لپتوسپیروز نسبتا شدید و احتمالا دیررس، گرایش به افزایش دیالیز در گروه پنی‌سیلین نسبت به گروه دارونما مشاهده شد، اما تخمین این تاثیر کوچک بود و به اهمیت آماری نرسید (42/163 (25.8%) در برابر 31/169 (18.4%)؛ OR: 1.54؛ 95% CI؛ 0.91 تا 2.60). هنگامی که یک آنتی‌بیوتیک در مقایسه با آنتی‌بیوتیک دیگر مورد ارزیابی قرار گرفت، نتایج از اهمیت آماری برخوردار نبودند. این مقایسه‌ها، به ویژه برای مورتالیتی، عبارت بودند از سفالوسپورین (cephalosporin) در برابر پنی‌سیلین (2 کارآزمایی، 6/176 (3.4%) در برابر 9/175 (5.2%)؛ اثر ثابت: OR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.23 تا 1.87، I 2 = 16%)، داکسی‌سایکلین (doxycycline) در برابر پنی‌سیلین (1 کارآزمایی، 2/81 (2.5%) در برابر 4/89 (4.5)؛ OR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.10 تا 3.02)، سفالوسپورین در برابر داکسی‌سایکلین (1 کارآزمایی، 1/88 (1.1%) در برابر 2/81 (2.5%)؛ OR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.04 تا 5.10). هیچ عارضه جانبی در طول درمان مشاهده نشد که از اهمیت آماری برخوردار باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.