زنان باردار ممکن است در پاسخ به آنتی‌ژن‌های روی گلبول‌های قرمز جنینی، آنتی‌بادی تولید کنند. آنتی‌بادی‌هایی که به‌وجود می‌آیند، می‌توانند از جفت به جنین رسیده و گلبول‌های قرمز خون را تجزیه کنند، و منجر به کم‌خونی در جنین شوند. این مساله با استفاده معمول از ایمونوگلوبولین ضد D در زنان باردار دارای گروه خونی Rhesus D-negative و فاقد آنتی‌بادی ضد D از قبل، کمتر دیده می‌شود، اما همچنان یکی از دلایل مرگ جنین است. در حال حاضر، مدیریت استاندارد شامل پایش تیتر آنتی‌بادی همراه با ارزیابی سلامت جنین با سونوگرافی، و استفاده از ترانسفیوژن داخل رحمی در زمان تشخیص کم‌خونی جنین است. متاسفانه، ترانسفیوژن داخل رحمی به دلیل تهاجمی بودن ذاتی و خطرات مربوط به پروسیجر، از جمله خطر مرگ‌ومیر پری‌ناتال، خطرات قابل توجهی دارد.

ایمونوگلوبولین داخل وریدی به عنوان یک شکل جایگزین از درمان پیشنهاد شده، که مزیت آن، کمتر تهاجمی بودن آن است. هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی شده‌ای در مورد ایمونوگلوبولین داخل وریدی که پیش از زایمان به زنان مبتلا به آلوایمونیزاسیون شدید گلبول‌های قرمز جنینی داده می‌شود، وجود ندارد تا نشان دهد که این روش نسبت به دیگر اشکال درمان یا عدم درمان سودمند است یا خیر، اما مطالعات سری موارد (case series) وجود دارند که نقش احتمالی آن را در به تاخیر انداختن شروع کم‌خونی جنین که نیاز به ترانسفیوژن داخل رحمی تهاجمی پیدا می‌کند، نشان می‌دهد.