ما نه RCT (شامل مجموعا 10,918 شرکت‌کننده) را وارد مرور کردیم که به بررسی درمان با قصد بهبودی برای CRC با استفاده از شیمی‌درمانی نئوادجوانت (neoadjuvant) و/یا ادجوانت (adjuvant) پرداختند. ما 35 RCT (شامل مجموعا 12,592 شرکت‌کننده) را وارد مرور کردیم (31 مطالعه شیمی‌درمانی خط اول (first-line)، دو مطالعه شیمی‌درمانی خط دوم (second-line)، و دو مطالعه شیمی‌درمانی خط اول یا دوم) که به بررسی درمان با شیمی‌درمانی تسکینی برای CRC پیشرفته غیر-قابل جراحی یا متاستاتیک پرداختند. تمامی مطالعات بیماران مرد و زن را دربرگرفته و هیچ مطالعه‌ای نبود که بیماران کمتر از 18 سال را برسی کرده باشد.

بیماران درمان شده با هدف بهبودی کامل برای CRC با استفاده از شیمی‌درمانی نئوادجوانت و/یا ادجوانت

• بقای بدون بیماری (disease-free survival; DFS): DFS میان شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها تفاوتی نداشت (نسبت خطر (HR): 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.87 تا 1.00؛ هفت مطالعه، 8903 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

• بقای کلی (overall survival; OS): OS میان شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها تفاوتی را نشان نداد (HR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.84 تا 1.00؛ هفت مطالعه؛ 8902 شرکت‌کننده آنالیز ‌شده؛ شواهد با کیفیت بالا).

• عوارض جانبی (adverse event; AE) با درجه ≥ 3: شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی، کمتر دچار نوتروپنی/گرانولوسیتوپنی با درجه ≥ 3 (نسبت شانس (OR): 0.14؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.16؛ هفت مطالعه؛ 8087 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، استوماتیت (stomatitis) (OR: 0.21؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.30؛ پنج مطالعه؛ 4212 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، و هرگونه AE با درجه ≥ 3 (OR: 0.82؛ 95% CI؛ 0.74 تا 0.90؛ پنج مطالعه؛ 7741 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) شدند. سندرم دست و پا (hand foot syndrome) با درجه ≥ 3 در بیماران درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی بیشتر گزارش شد (OR: 4.59؛ 95% CI؛ 2.97 تا 7.10؛ پنج مطالعه؛ 5731 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ اختلافاتی میان شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها به لحاظ ابتلا به اسهال (diarrhoea) با درجه ≥ 3 (OR: 1.12؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.25؛ نه مطالعه؛ 9551 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، نوتروپنی تب‌دار (OR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.18 تا 1.90؛ چهار مطالعه؛ 2925 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، استفراغ (OR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.34؛ هشت مطالعه؛ 9385 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، حالت تهوع (OR: 1.21؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.51؛ هفت مطالعه؛ 9233 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، موکوزیت (OR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.25 تا 1.62؛ چهار مطالعه؛ 2233 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و هیپربیلی‌روبینمی (hyperbilirubinaemia) (OR: 1.67؛ 95% CI؛ 0.52 تا 5.38؛ سه مطالعه؛ 2757 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) وجود نداشتند.

بیماران درمان شده با هدف تسکینی برای CRC پیشرفته غیر-قابل جراحی یا متاستاتیک با شیمی‌درمانی

• بقای بدون پیشرفت (progression-free survival; PFS): در مجموع، PFS در شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها، کمتر بود (HR: 1.06؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.11؛ 23 مطالعه؛ 9927 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). در حالی که در زمان استفاده از UFT/Ftorafur یا انیلوراسیل (eniluracil) با 5-فلوروراسیل (5-FU) خوراکی، PFS در شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین خوراکی در مقایسه با نوع IV آن بدتر بود، PFS میان افراد درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها در زمان استفاه از کاپسیتابین (capecitabine)، دوکسیفلوریدین (doxifluridine) یا S-1 تفاوتی نداشت.

• OS: در مجموع، OS هیچ تفاوتی میان شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقایسه با نوع IV آن‌ها نداشت (HR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.05؛ 29 مطالعه؛ 12079 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا). OS در شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌ها خوراکی در مقایسه با نوع IV آن‌ها در زمان استفاده از انیلوراسیل با 5-FU خوراکی کمتر بود.

• مدت زمان سپری ‌شده تا پیشرفت بیماری (time to progression; TTP): TTP در شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقایسه با نوع IV آن‌ها کمتر بود (HR: 1.07؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.14؛ شش مطالعه؛ 1970 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

• نرخ پاسخ عینی (objective response rate; ORR): ORR میان شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقایسه با نوع IV آن‌ها تفاوتی نداشت (OR: 0.98؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.06؛ 32 مطالعه؛ 11,115 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

• عوارض جانبی درجه ≥ 3: شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی، کمتر دچار نوتروپنی/گرانولوسیتوپنی با درجه ≥ 3 (OR: 0.17؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.18؛ 29 مطالعه؛ 11,794 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، نوتروپنی تب‌دار (OR: 0.27؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.36؛ 19 مطالعه؛ 9407 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، استوماتیت (OR: 0.26؛ 95% CI؛ 0.20 تا 0.33؛ 21 مطالعه؛ 8718 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، موکوزیت (OR: 0.17؛ 95% CI؛ 0.12 تا 0.24؛ 12 مطالعه؛ 4962 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و هرگونه AE با درجه ≥ 3 (OR: 0.83؛ 95% CI؛ 0.74 تا 0.94؛ 14 مطالعه؛ 5436 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) شدند. اسهال با درجه ≥ 3 (OR: 1.66؛ 95% CI؛ 1.50 تا 1.84؛ 30 مطالعه؛ 11,997 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و سندرم دست و پا (OR: 3.92؛ 95% CI؛ 2.84 تا 5.43؛ 18 مطالعه؛ 6481 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) در بازوی درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی بیشتر گزارش شد. هیچ اختلافاتی میان شرکت‏‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها از نظر استفراغ (OR: 1.18؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.40؛ 23 مطالعه؛ 9528 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، حالت تهوع (OR: 1.16؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.36؛ 25 مطالعه؛ 9796 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، و هیپربیلی‌روبینمی (OR: 1.62؛ 95% CI؛ 0.99 تا 2.64؛ نه مطالعه؛ 2699 شرکت‌کننده؛شواهد با کیفیت پائین) وجود نداشتند.