بازسازی باندل دوگانه در مقایسه با تک باندل در مدیریت بالینی پارگی رباط صلیبی قدامی در بزرگسالان

آسیب رباط صلیبی قدامی (anterior cruciate ligament) یک آسیب شایع زانو در بافت نرم است. بیماران مبتلا به اختلال عملکرد رباط صلیبی قدامی، به ویژه مردان جوان فعال از نظر فیزیکی، معمولا به دلیل بی‌ثباتی زانو به سطح فعالیت‌های پیش از آسیب بر نمی‌گردند. درمان جراحی پارگی ACL شامل بازسازی رباط صلیبی قدامی با استفاده از یک پیوند (قطعه ای از تاندون که معمولا از بیمار گرفته می‌شود) است که از طریق تونل‌های سوراخ شده، به استخوان درشت‌نی و استخوان ران در نقاط اتصال رباط عبور داده و سپس ثابت می‌شود. ترمیم ممکن است از تکنیک تک-باندل (single-bundle) یا باندل دوگانه (double-bundle) استفاده کند. ACL عمدتا از دو بخش یا «باندل» مجزا تشکیل می‌شود. در بازسازی تک-باندل، یکی از این باندل‌ها بازسازی می‌شود در حالی که در بازسازی باندل دوگانه، هر دو بازسازی می‌شوند. بازسازی باندل دوگانه ممکن است ثبات بیشتری به زانو بدهد اما از نظر فنی سخت‌تر و تهاجمی‌تر از بازسازی تک-باندل است. هدف این مرور آن بود که دریابد بازسازی باندل دوگانه نتیجه بهتری نسبت به بازسازی تک-باندل می‌دهد یا خیر.

هفده کارآزمایی‌ وارد شدند. آنها شامل 1433 بیمار بودند که اکثرا، بزرگسالان جوان فعال از نظر فیزیکی را تشکیل دادند. همه کارآزمایی‌های واردشده دارای نقاط ضعف روش‌شناسی (methodology) بودند که احتمالا قابلیت اطمینان نتایج آنها را تضعیف می‌کند. داده‌ها برای تجمیع پیامدهای فردی از حداکثر نه کارآزمایی‌ در دسترس بودند.

شواهد کافی مبنی بر وجود تفاوت میان دو گروه از نظر نمرات عملکردی زانو، عوارض جانبی و پیامدهای نامطلوب (عفونت، مشکل سخت‌افزاری مانند درد ناشی از دستگاه تثبیت‌کننده، شکست پیوند)، دامنه حرکتی (نقص در فلکسیون و اکستنسیون (flexion and extension deficit)) وجود نداشت. در پیگیری طولانی‌مدت، برخی از معیارهای ارزیابی‌شده توسط پزشک از ثبات زانو و نرخ پارگی مکرر یا وقوع آسیب‌های جدید منیسک پس از بازسازی باندل دوگانه بهتر بودند.

ما به این نتیجه رسیدیم که برای گفتن اینکه بازسازی باندل دوگانه نتایج بهتری را نسبت به بازسازی تک-باندل برای پارگی رباط صلیبی قدامی در بزرگسالان می‌دهد، شواهد کافی وجود ندارد. با این حال، شواهد محدودی نشان می‌دهد بازسازی باندل دوگانه ACL نتایج برتری را برای ثبات زانو و محافظت در برابر پارگی مجدد ACL یا آسیب منیسک جدید به همراه دارد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان: 

شواهد کافی برای تعیین اثربخشی نسبی بازسازی باندل دوگانه و تک-باندل برای پارگی رباط صلیبی قدامی در بزرگسالان وجود ندارد، اگرچه شواهد محدودی به دست آمد که بازسازی باندل دوگانه ACL دارای نتایج بهتری در اندازه‌گیری‌های عینی ثبات زانو و محافظت در برابر تکرار پارگی ACL یا آسیب جدید منیسک است. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، با کیفیت بالا، بزرگ و گزارش‌دهی مناسب از بازسازی باندل دوگانه در مقایسه با تک-باندل برای پارگی رباط صلیبی قدامی در بزرگسالان موجه به نظر می‌رسد.

خلاصه کامل را بخوانید...
پیشینه: 

بازسازی آرتروسکوپیک (arthroscopic reconstruction) برای پارگی رباط صلیبی قدامی (anterior cruciate ligament rupture) یک پروسیجر شایع ارتوپدی است. یکی از زمینه‌های بحث‌برانگیز این است که روش بازسازی باندل دوگانه (double-bundle)، که رویکرد «آناتومیک‌تر» را نشان می‌دهد، پیامدهای بهتری را در مقایسه با بازسازی مرسوم‌تر تک-باندل (single-bundle) ارایه می‌دهد یا خیر.

اهداف: 

ارزیابی تاثیرات باندل دوگانه در مقایسه با تک-باندل برای بازسازی رباط صلیبی قدامی در بزرگسالان مبتلا به اختلال در کارکرد رباط صلیبی قدامی.

روش‌های جست‌وجو: 

پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (تا فوریه 2012)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین، 2012، شماره 2)، MEDLINE (1966 تا هفته 3 فوریه 2012) و EMBASE (1980 تا 2012، هفته 8) را جست‌وجو کردیم. ما همچنین پایگاه ثبت کارآزمایی و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کرده و در صورت لزوم با نویسندگان تماس گرفتیم.

معیارهای انتخاب: 

کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده و شبه-تصادفی‌سازی شده و کنترل‌شده که بازسازی باندل دوگانه را در مقایسه با بازسازی تک-باندل برای پارگی رباط صلیبی قدامی (anterior cruciate ligament; ACL) در بزرگسالان مقایسه کردند.

گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها: 

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مقالات را انتخاب کرده، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. ما برای به دست آوردن اطلاعات از دست رفته با محققان تماس گرفتیم. در صورت لزوم، نتایج مطالعات مشابه تجمیع شدند.

نتایج اصلی: 

هفده کارآزمایی‌ وارد شدند. آنها شامل 1433 نفر، و اکثرا بزرگسالان جوان فعال از نظر فیزیکی بودند. همه کارآزمایی‌های واردشده دارای ضعف‌های روش‌شناسی (methodology) و در معرض خطر سوگیری بودند، به ‌ویژه سوگیری انتخاب (selection bias) ناشی از ناکافی بودن پنهان‏‌سازی تخصیص (allocation concealment) یا عدم انجام آن. داده‌ها برای تجمیع پیامدهای فردی، برای حداکثر نه کارآزمایی‌ و 54% از شرکت‌کنندگان در دسترس بودند.

هیچ تفاوت آماری یا بالینی معنی‌داری میان بازسازی باندل دوگانه و تک-باندل در نمرات عملکرد زانو بر اساس گزارش خود بیمار (نمره IKDC سابجکتیو، امتیاز فعالیت Tegner، امتیاز Lysholm) در میان‌مدت ​​(شش ماه تا دو سال پس از جراحی) یا طولانی‌مدت (دو تا پنج سال پس از جراحی) وجود نداشت. به عنوان مثال، نتایج طولانی‌مدت برای امتیاز Lysholm (0 تا 100: بهترین امتیاز) عبارت بودند از: تفاوت میانگین (MD): 0.12؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.50- تا 1.75؛ 5 کارآزمایی‌، 263 شرکت‌کننده. تنها کارآزمایی گزارش‌شده در مورد درد زانو در طولانی‌مدت، هیچ تفاوتی را با اهمیت آماری میان دو گروه پیدا نکرد. تفاوت‌های معنی‌داری میان دو گروه در عوارض جانبی و پیامدهای نامطلوب (مانند عفونت گزارش شده توسط نه کارآزمایی‌ (7/285 در مقایسه با 7/393؛ خطر نسبی (RR): 1.14؛ 95% CI؛ 0.46 تا 2.81)؛ شکست پیوند گزارش‌شده توسط شش کارآزمایی (1/169 در مقایسه با 4/185؛ RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.07 تا 2.90) وجود نداشتند.

داده‌های محدود از پنج کارآزمایی‌، بازگشت بهتری را به سطح فعالیت پیش از آسیب پس از بازسازی باندل دوگانه نشان دادند (147/162 در مقایسه با 208/255؛ RR: 1.15؛ 95% CI؛ 1.07 تا 1.25). در پیگیری طولانی‌مدت، تفاوت‌های اهمیت آماری به نفع بازسازی باندل دوگانه برای معاینه زانو IKDC وجود داشتند (طبقه‌بندی‌های طبیعی یا تقریبا طبیعی: 325/344 در مقایسه با 386/429؛ RR: 1.05؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.08؛ 9 کارآزمایی‌)، اندازه‌گیری ثبات زانو با KT-1000 آرترومتر (MD؛ 0.74- میلی‌متر؛ 95% CI؛ 1.10- تا 0.37-؛ 5 کارآزمایی‌، 363 شرکت‌کننده) و ثبات چرخشی زانو (rotational knee stability) که با تست تغییر محوری (pivot-shift test) آزمایش شد (طبقه‌بندی‌های طبیعی یا تقریبا طبیعی: 293/298 در مقایسه با 382/415؛ RR: 1.06؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.09؛ 9 کارآزمایی‌). همچنین تفاوت‌هایی با اهمیت آماری به نفع بازسازی باندل دوگانه برای آسیب منیسک تازه ایجاد شده (9/240 در مقایسه با 24/358؛ RR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.23 تا 0.92؛ 6 کارآزمایی‌) و پارگی تروماتیک ACL (1/120 در مقایسه با 8/149؛ RR: 0.17؛ 95% CI؛ 0.03 تا 0.96؛ 3 کارآزمایی‌) وجود داشتند. هیچ تفاوتی با اهمیت آماری میان دو گروه در نقص دامنه حرکتی (فلکسیون و اکستنسیون (flexion and extension)) مشاهده نشد.

یادداشت‌های ترجمه: 

این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.

Tools
Information