آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی برای درمان عفونت‌های باکتریایی شدید استفاده می‌شوند. در حال حاضر، رایج‌ترین راه برای تجویز آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی، تزریق متناوب آنها است که در آن روش، یک آنتی‌بیوتیک به مدت 30 دقیقه تا 1 ساعت چندین بار در روز در طول دوره درمان به بیمار تزریق می‌شود. برای بهینه کردن اثربخشی و بی‌خطری (safety) بالقوه این آنتی‌بیوتیک‌ها، استراتژی‌های دوز جایگزین مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. یک استراتژی پیشنهادی، تجویز آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی با تزریق‌های پیوسته یا طولانی‌مدت طی 3 تا 24 ساعت است.
بیست و نه کارآزمایی تصادفی‌سازی‌شده شامل بیش از 1600 شرکت‌کننده، برای بررسی تاثیرات تزریق پیوسته آنتی‌بیوتیک‌ها در مقابل تزریق متناوب آنها بررسی شدند. هنگامی که پیامدهای مرگ‌ومیر، عود عفونت، درمان بالینی، عفونت اضافی پس از درمان و نگرانی‌های بی‌خطری (safety) در نظر گرفته شدند، هیچ تفاوتی میان این دو استراتژی دوز مشاهده نشد.
نویسندگان نتیجه‌گیری می‌کنند، از آنجا که تزریق پیوسته آنتی‌بیوتیک هیچ سودی نسبت به تزریق متناوب استاندارد ندارد، نمی‌توانند تزریق مداوم آنتی‌بیوتیک را برای استفاده گسترده توصیه کنند.
هنگامی که تزریق پیوسته آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی با تزریق متناوب مرسوم آنها مقایسه شد، هیچ تفاوتی در مرگ‌ومیر، عود عفونت، درمان بالینی، عفونت اضافی پس از درمان و پیامدهای بی‌خطری درمان گزارش نشد. با این حال، فواصل اطمینان گسترده نشان می‌دهند که نمی‌توان تاثیرات مفید یا مضر را برای همه پیامدها رد کرد. بنابراین، شواهد فعلی برای توصیه به پذیرش گسترده تزریق پیوسته آنتی‌بیوتیک‌ها در مقابل تزریق متناوب آنها کافی نیست. برای تعیین اینکه استفاده از تزریق پیوسته آنتی‌بیوتیک در شرایط خاص ضروری است یا خیر، انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، آینده‌نگر و بزرگ بیشتر، با ارایه گزارش‌های منسجم و کامل از معیارهای پیامد بالینی، که با مطالعات فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک همزمان در جمعیت‌های خاص انجام شوند، مورد نیاز است.
مصرف آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف داخل وریدی برای درمان عفونت‌های شدید اندیکاسیون دارد. با این حال، ظهور عفونت‌های ناشی از ارگانیسم‌های مقاوم به چند دارو در ارتباط با کمبود آنتی‌بیوتیک‌های جدید، بررسی استراتژی‌های دوز جایگزین را برای بهبود کارآمدی بالینی و تحمل‌پذیری آنها الزامی کرده است. برای بهینه‌سازی پارامترهای فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک آنتی‌بیوتیک، تزریق پیوسته آنتی‌بیوتیک با تزریق متناوب مرسوم آن مقایسه شده است.
مقایسه اثربخشی بالینی و بی‌خطری (safety) تجویز داخل وریدی پیوسته آنتی‌بیوتیک‌های وابسته به غلظت و وابسته به زمان با تجویز داخل وریدی مرسوم متناوب آنها در بزرگسالان مبتلا به عفونت‌های حاد باکتریایی.
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر در سپتامبر 2012 جست‌وجو شدند: پایگاه ثبت تخصصی گروه آسیب‌ها و صدمات در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین )، MEDLINE (OvidSP)؛ EMBASE (OvidSP)؛ CINAHL و ISI Web of Science: Science Citation Index Expanded (SCI-EXPANDED)؛ و ISI Web of Science: Conference Proceedings Citation Index-Science (CPCI-S). فهرست منابع همه موارد چاپی، اینترنت، و پایگاه ثبت کارآزمایی‌ها در www.clinicaltrials.gov برای یافتن کارآزمایی‌های تکمیل‌شده و در حال انجام نیز جست‌وجو شدند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در بزرگسالان مبتلا به عفونت باکتریایی که نیاز به درمان آنتی‌بیوتیکی داخل وریدی داشتند، و به مقایسه انفوزیون پیوسته و متناوب آنتی‌بیوتیک‌ها پرداختند، وارد شدند. هر دو معیار وابسته به زمان و وابسته به غلظت آنتی‌بیوتیک در نظر گرفته شدند.
سه نویسنده مستقل استخراج داده‌ها را از مطالعات واردشده انجام دادند. همه داده‌ها به صورت متقاطع بررسی شده و اختلاف‌نظرها با اجماع برطرف شدند. با استفاده از یک مدل اثرات تصادفی (random–effects)، داده‌ها را بر اساس قصد درمان (intention‐to‐treat) آنالیز کردیم.
بیست و نه مطالعه با مجموع بیش از 1600 شرکت‌کننده، معیارهای ورود را داشتند. اکثر مطالعات واردشده از نظر تولید توالی (sequence generation) تصادفی‌سازی شده، پنهانسازی تخصیص (allocation concealment)، کورسازی (blinding)، مدیریت داده‌های ناقص پیامد، گزارش‌دهی انتخابی پیامد، و دیگر تهدیدهای بالقوه برای اعتبار یا روایی (validity) مطالعه، در معرض خطر سوگیری (bias) نامشخص یا بالا قرار داشتند. هیچ مطالعه‌ای در معرض خطر پائین سوگیری برای همه موارد کیفیت روش‌شناسی (methodology) ارزیابی‌شده قرار نگرفت. هیچ تفاوتی در مورتالیتی به هر علتی (n = 1241، خطر نسبی (RR): 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.67 تا 1.20، P = 0.45)، عود عفونت (n = 398؛ RR: 1.22؛ 95% CI؛ 0.35 تا 4.19، P = 0.76)، درمان بالینی (n = 975؛ RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.08، P = 0.98)، و عفونت اضافی پس از درمان (n = 813؛ RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.60 تا 1.94؛ P = 0.79) گزارش نشد، همچنین هیچ تفاوتی در پیامدهای بی‌خطری درمان مشاهده نشد، از جمله عوارض جانبی (n = 575؛ RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.12، P = 0.63)، عوارض جانبی جدی (n = 871؛ RR: 1.36؛ 95% CI؛ 0.80 تا 2.30، P = 0.26)، و خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی (n = 871؛ RR: 2.03؛ 95% CI؛ 0.52 تا 7.95، P = 0.31). تفاوتی در آنالیزهای زیرگروه درمان بالینی در شرکت‌کنندگان سپتیک در مقابل غیرسپتیک مشاهده شد، که در آن تزریق آنتی‌بیوتیک متناوب برای درمان بالینی در شرکت‌کنندگان سپتیک، ارجح بود. با این حال، این تاثیر میان آنالیزهای اثرات تصادفی و اثر ثابت منسجم نبود. هیچ تفاوتی در آنالیزهای انجام‌شده حساسیت (sensitivity)، مشاهده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.