پیشینه
صرع اختلالی است که در آن تشنج‌های مکرر به دلیل تخلیه‌های الکتریکی غیرطبیعی در مغز ایجاد می‌شود. افراد مبتلا به صرع ممکن است با انواع مختلفی از ناهنجاری‌های ایمونولوژیکی تظاهر یابند. بیشتر تشنج‌ها با داروهای ضدصرع قابل کنترل هستند، اما گاهی‌اوقات تشنج‌هایی ایجاد می‌شوند که به این داروها مقاوم هستند. افراد ممکن است به درمان‌های دیگری، از قبیل ایمونوگلوبولین‌های داخل وریدی (IVIg)، نیاز داشته باشند. IVIg یک محصول خونی استریل و خالص است که از پلاسمای اهدا کنندگان خون استخراج می‌شود. درمان IVIg ممکن است یک رویکرد ارزشمند را ارائه دهد و اثربخشی آن کاربردهای مهمی برای مدیریت صرع دارد.
این مطالعه مروری اثربخشی IVg را به‌عنوان درمانی برای کنترل صرع ارزیابی کرد. فقط یک مطالعه (61 شرکت‌کننده)، که اثربخشی درمان IVIg را به‌عنوان یک افزودنی، با یک افزودنی دارونما (placebo) در بیماران مبتلا به صرع مقاوم به دارو مقایسه کرد، وارد شد.
نتایج
نتایج این مطالعه مروری نشان می‌دهند که هیچ شواهد قانع‌کننده‌ای برای حمایت از استفاده از IVIg به‌عنوان یک درمان برای بیماری صرع وجود ندارد و کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتری مورد نیاز است.
قطعیت شواهد
این مطالعه واردشده در معرض خطر پایین تا نامشخص سوگیری (bias) قرار داشت. قطعیت شواهد با استفاده از روش‌شناسی GRADE پایین در نظر گرفته شدند. این بدان معنی است که اثر واقعی ممکن است به میزان قابل ملاحظه‌ای از آنچه یافت شد، متفاوت باشد.
شواهد تا 20 دسامبر 2018 به‌روز است.
ما نمی‌توانیم هیچ نتیجه‌گیری قابل‌اعتمادی را در مورد اثربخشی IVIg به‌عنوان یک درمان برای صرع استنباط کنیم. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتری مورد نیاز است.
صرع یک بیماری نورولوژیکی شایع است، که میزان بروز آن 50 در هر 100,000 نفر تخمین زده می‌شود. افراد مبتلا به صرع ممکن است انواع مختلفی را از اختلالات ایمونولوژیکی نشان دهند، مانند سطوح پایین سرمی ایمونوگلوبولین A؛ (IgA)، عدم وجود زیر‌طبقه‌ی ایمونوگلوبولین G؛ (IgG)، و شناسایی انواع خاصی از آنتی‌بادی‌ها. درمان با ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIg)، ممکن است یک رویکرد ارزشمند را ارائه دهد و اثربخشی آن کاربردهای مهمی برای مدیریت صرع داشته باشد. این یک بهروزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که برای اولین‌بار در سال 2011 منتشر و آخرین‌بار در سال 2017 بهروزرسانی شد.
بررسی اثرات IVIg بر فراوانی و مدت‌زمان تشنج، کیفیت زندگی و عوارض جانبی، زمانی‌که به عنوان مونوتراپی یا به‌عنوان درمان اضافی برای افراد مبتلا به صرع استفاده می‌شود.
برای آخرین بهروزرسانی، ما پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web) (20 دسامبر 2018)؛ MEDLINE (Ovid؛ 1946 تا 20 دسامبر 2018)؛ Web of Science (1898 تا 20 دسامبر 2018)؛ ISRCTN registry (20 دسامبر 2018)؛ پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP؛ 20 دسامبر 2018)؛ موسسه ملی سلامت ایالات متحده ClinicalTrials.gov (20 دسامبر 2018)، و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده IVIg به‌عنوان مونوتراپی یا درمان افزودنی در افراد مبتلا به صرع.
دو نویسنده مطالعه مروری به‌طور مستقل کارآزمایی‌ها را برای ورود ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. ما برای به‌دست آوردن اطلاعات اضافی با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم. پیامدها عبارت بودند از درصد افرادی که دیگر حمله صرع نداشتند، کاهش معادل 50 درصد یا بیشتر در فراوانی تشنج، عوارض جانبی، انصراف از درمان و کیفیت زندگی.
ما یک مطالعه را وارد کردیم (61 شرکت‌کننده). مطالعه واردشده یک کارآزمایی تصادفی‌سازی شده، دو سو کور، با کنترل دارونما و چند مرکزی بود که اثربخشی درمان IVIg را به‌عنوان یک درمان افزودنی با یک دارونما افزوده شده در بیماران مبتلا به صرع مقاوم به دارو، مقایسه کرد. در این مطالعه، رهایی از تشنج گزارش نشد. تفاوت معنی‌داری بین IVIg و دارونما در کاهش 50% یا بیشتر در فراوانی تشنج وجود نداشت (RR: 1.89؛ 95% CI؛ 0.85 تا 4.21؛ یک مطالعه؛ 58 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پایین). این مطالعه اثر معنی‌داری را از نظر آماری برای ارزیابی کلی به نفع IVIg گزارش داد (RR: 3.29؛ 95% CI؛ 1.13 تا 9.57؛ یک مطالعه؛ 60 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پایین). هیچ موردی از عوارض جانبی نشان داده نشد. ما هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را نیافتیم که اثرات مونوتراپی IVIg را برای صرع بررسی کند. به‌طور کلی، این مطالعه واردشده در معرض خطر پایین تا نامشخص سوگیری قرار داشت. قطعیت شواهد با استفاده از روش‌شناسی GRADE پایین در نظر گرفته شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.