حدود 50% از زنان پیش از یائسگی همیشه از درد قاعدگی رنج می‌برند. بسیاری از این زنان ممکن است برای یک تا سه روز در هر سیکل قاعدگی ناتوان شوند. دیسمنوره اولیه (PD) زمانی است که زنان از درد قاعدگی رنج می‌برند اما فاقد هرگونه آسیب‌شناسی در آناتومی لگن خود هستند. طیف گسترده‌ای از درمان‌ها در دسترس بوده و برخی از آنها، مانند آگونیست‌های گیرنده بتا2-آدرنرژیک، برای درمان زنان مبتلا به دیسمنوره اولیه استفاده شده‌اند، اما تاثیرات آنها نامشخص است. پنج مطالعه شامل 187 زن با محدوده سنی 15 تا 40 سال در این مرور وارد شدند. ایزوکس‌سوپرین (isoxsuprine) خوراکی در دو مطالعه مورد بررسی قرار گرفت؛ اسپری تربوتالین (terbutaline) خوراکی، ریتودرین کلراید (ritodrine chloride) و هیدروکسی‌فنیل-اورسیپرنالین (hydroxyphenyl-orciprenalin) خوراکی در سه مطالعه دیگر با دارونما (placebo) مقایسه شدند. تمام مطالعات بیش از 30 سال پیش انجام شده و هیچ کدام از کیفیت بالایی برخوردار نبودند. هیچ یک از این داروها، به جز ایزوکس‌سوپرین همراه با استامینوفن و کافئین، هیچ تاثیر مفیدی را نشان ندادند. عوارض جانبی این داروها در یک-چهارم شرکت‌کنندگان گزارش شده و شامل تهوع، استفراغ، سرگیجه، رعشه، لرزش و تپش قلب بودند. در حال حاضر شواهد کافی برای تصمیم‌گیری مطمئن در مورد استفاده از آگونیست‌های گیرنده بتا2-آدرنرژیک برای تسکین درد دیسمنوره وجود ندارد.
شواهد ارایه شده در این مرور بر اساس چند مطالعه نسبتا کوچک بود که خطر سوگیری نامشخص تا بالا داشتند، و در حال حاضر اجازه تصمیم‌گیری مطمئن را در مورد استفاده از آگونیست‌های گیرنده بتا2-آدرنرژیک برای دیسمنوره نمی‌دهد. همانطور که در یک مطالعه گزارش شد، فواید باید با طیف گسترده‌ای از عوارض جانبی غیرقابل پذیرش با این دسته از داروها متعادل شوند. ما در این مرور بر عدم وجود دقت (precision) و محدودیت در داده‌های گزارش شده، در صورت لزوم، تاکید کرده‌ایم.
دیسمنوره (dysmenorrhoea) یک شکایت شایع زنانه است که می‌تواند 50% از زنان را پیش از یائسگی تحت تاثیر قرار دهد، و در 10% از آنها به اندازه‌ای شدید است که در طول هر سیکل قاعدگی به مدت یک تا سه روز ناتوان می‌شوند. دیسمنوره اولیه زمانی است که زنان از درد قاعدگی رنج می‌برند اما فاقد هرگونه آسیب‌شناسی در آناتومی لگن خود هستند. آگونیست‌های گیرنده بتا2-آدرنرژیک در درمان زنان مبتلا به دیسمنوره اولیه استفاده شده‌اند، اما تاثیرات آنها نامشخص است.
تعیین اثربخشی و بی‌خطری (safety) مصرف آگونیست‌های گیرنده بتا2-آدرنرژیک در درمان دیسمنوره اولیه.
پایگاه ثبت تخصصی گروه اختلالات قاعدگی و ناباروری در کاکرین، CENTRAL ( کتابخانه کاکرین 2011، شماره 8)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ بانک‌های اطلاعاتی PsycINFO و EBM Reviews را جست‌وجو کردیم. آخرین جست‌وجو در 22 آگوست 2011 انجام شد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که آگونیست‌های گیرنده بتا2-آدرنرژیک را با دارونما (placebo) یا عدم درمان، با یکدیگر یا هر درمان مرسوم دیگر در زنان سنین باروری و مبتلا به دیسمنوره اولیه مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند.
پنج کارآزمایی شامل 187 زن با محدوده سنی 15 تا 40 سال وارد شدند. ایزوکس‌سوپرین (isoxsuprine) خوراکی در دو کارآزمایی با دارونما؛ اسپری تربوتالین (terbutaline) خوراکی، ریتودرین کلرید (ritodrine chloride) و هیدروکسی‌فنیل-اورسیپرنالین (hydroxyphenyl-orciprenalin) خوراکی در سه کارآزمایی دیگر با دارونما مقایسه شدند. تنوع بالینی در مطالعات از نظر مداخلات در حال ارزیابی، انجام ارزیابی‌ها در مقاطع زمانی مختلف و استفاده از ابزارهای مختلف ارزیابی، مانع از ادغام داده‌های پیامد بین مطالعات شدند و ارایه یک تخمین جمع‌بندی شده از تاثیر مداخله برای هر یک از مقایسه‌ها امکان‌پذیر نبود. فقط یک مطالعه، با خطر سوگیری (bias) نامشخص، تسکین درد را با ترکیبی از ایزوکس‌سوپرین، استامینوفن و کافئین گزارش کرد. هیچ یک از مطالعات دیگر، هیچ تفاوت بالینی قابل توجهی را در اثربخشی میان مداخله و دارونما گزارش نکردند. وقوع عوارض جانبی با همه این داروها در یک-چهارم کل شرکت‌کنندگان گزارش شد. آنها شامل تهوع، استفراغ، سرگیجه، لرزش، رعشه و تپش قلب بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.