کهیر یک بیماری پوستی شایع است که با لکه‌های خارش‌دار مشخص می‌شود که می‌توانند در هر نقطه‌ای از سطح پوست ظاهر شوند. این لکه‌ها ممکن است بسیار کوچک بوده یا چند اینچ قطر داشته باشند. اکثر مبتلایان، کهیر را به‌طور مداوم یا متناوب برای کمتر از شش هفته نشان می‌دهند، اما ممکن است طولانی‌تر هم شوند (زمانی که آنها را «مزمن» می‌نامیم). کهیر همچنین می‌تواند با آنژیوادم (تورم لایه عمیق‌تر پوست) همراه باشد. انواع مختلفی از کهیر وجود دارد، اما شایع‌ترین اشکال آن کهیر حاد و کهیر مزمن است. علل شایع کهیر حاد عفونت‌ها و واکنش‌های نامطلوب به داروها و غذاها هستند، در حالی که در کهیر مزمن علت اغلب ناشناخته است. خارش شدید شایع است، و می‌تواند منجر به اختلال در خواب و حتی افسردگی شده و بر کیفیت زندگی افراد تاثیر جدی بگذارد. از آنجایی که صورت و دیگر قسمت‌های در معرض بدن ممکن است تحت تاثیر قرار گیرند، کهیر و آنژیوادم می‌توانند برای فرد خجالت‌آور باشند.
طیف وسیعی از گزینه‌های درمانی برای کهیر وجود دارد که معروف‌ترین آنها آنتی‌هیستامین‌های H1 هستند. این مرور کارآمدی و بی‌خطری (safety) گروه دسته مشابه، آنتی‌هیستامین‌های H2، را ارزیابی کرد و شامل 4 مطالعه با کیفیت پائین بود که 144 شرکت‌کننده را مورد بررسی قرار دادند. هیچ نتیجه‌گیری قطعی نمی‌توان گرفت، اما ترکیب رانیتیدین با دیفن‌هیدرامین در کاهش نشانه‌های کهیر کمی موثرتر از دیفن‌هیدرامین به تنهایی بود. در یک مطالعه، سایمتیدین (cimetidine) به اندازه دیفن‌هیدرامین موثر بود. با این حال، ترکیب هر دو دارو موثرتر از دیفن‌هیدرامین به تنهایی بود. خواب‌آلودگی و آرام‌بخشی با دیفن‌هیدرامین گزارش شدند، اما تفاوت معنی‌داری در سطح آرام‌بخشی با فاموتیدین (famotidine) یا دیفن‌هیدرامین وجود نداشت. مطالعات نسبتا قدیمی بودند و پیامدهای بسیار کمی را در نظر گرفتند که برای افراد مبتلا به کهیر اهمیت داشتند. بنابراین، در حال حاضر شواهد کافی برای نشان دادن موثر بودن یا نبودن این نوع دارو وجود ندارد.
شواهد بسیار محدود ارائه شده توسط این مرور بر اساس چند مطالعه قدیمی با حجم نمونه نسبتا کوچک است، که آنها را با خطر سوگیری (bias) نامشخص دسته‌بندی کردیم. بنابراین، در حال حاضر، این مرور اجازه تصمیم‌گیری مطمئن را در مورد استفاده از آنتاگونیست‌های گیرنده H2 برای کهیر نمی‌دهد. اگرچه برخی از این مطالعات میزان کاهش نشانه‌های کهیر و بهبود بالینی اندکی را در برخی از شرکت‌کنندگان گزارش کردند، شواهد، ضعیف و غیرقابل اعتماد بود. ما در این مرور بر عدم وجود دقت (precision) و محدودیت در داده‌های گزارش شده در صورت لزوم تاکید کرده‌ایم.
کهیر (urticaria) یک بیماری پوستی شایع است که با لکه‌های خارش‌دار مشخص شده، و تقریبا در هر نقطه‌ای از بدن می‌تواند رخ دهد. تعدادی زیرگروه مختلف و طیف وسیعی از گزینه‌های درمانی وجود دارند. در مورد اثربخشی آنتاگونیست‌های گیرنده-H2 مورد استفاده در درمان کهیر توافقی وجود ندارد.
ارزیابی بی‌خطری (safety) و اثربخشی آنتاگونیست‌های گیرنده-H2 در درمان کهیر.
بانک‌های اطلاعاتی زیر را تا 7 اکتبر 2011 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه پوست در کاکرین، CENTRAL در کتابخانه کاکرین (2011، شماره 4)، MEDLINE (از 2005)، EMBASE (از 2007)، و LILACS (از 1982). همچنین پایگاه‌های آنلاین ثبت کارآزمایی‌ها را برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام بررسی کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از آنتاگونیست‌های گیرنده-H2 در افرادی با تشخیص بالینی کهیر با هر طول مدت یا هر نوع زیرگروه. مطالعات شامل آنتی‌هیستامین‌های H1 برای کهیر مزمن موضوع مرور جداگانه کاکرین است؛ بنابراین، آنها در این مرور گنجانده نشدند.
دو محقق به‌طور مستقل از هم، کیفیت کارآزمایی‌ها را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج و آنالیز کردند.
چهار مطالعه با حجم نمونه نسبتا کوچک، شامل 144 شرکت‌کننده، در این مرور گنجانده شدند. ترکیبی از رانیتیدین (ranitidine) و دیفن‌هیدرامین (diphenhydramine) در بهبود رفع کهیر موثرتر از دیفن‌هیدرامین به تنهایی بود (خطر نسبی (RR): 1.59؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.07 تا 2.36). اگرچه میزان بهبودی مشابهی در خارش، اندازه لکه و شدت آن وجود داشت، سایمتیدین (cimetidine) در مقایسه با دیفن‌هیدرامین، بهبود کلی بیشتری را در نشانه‌های کهیر ایجاد نکرد. با این حال، ترکیبی از این داروها موثرتر از دیفن‌هیدرامین به تنهایی بود (RR: 2.02؛ 95% CI؛ 1.03 تا 3.94). عوارض جانبی با چندین مداخله، یعنی رانیتیدین و دیفن‌هیدرامین گزارش شد، که باعث خواب‌آلودگی و آرام‌بخشی شدند، اما تفاوت معنی‌داری در سطح آرام‌بخشی با فاموتیدین (famotidine) یا دیفن‌هیدرامین نسبت به سطح پایه دیده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.