این مرور، بررسی یک روش شایع را برای ارزیابی آسیب‌های نخاعی در زمانی که بیماران با کمردرد جدید به پزشک خانواده، کلینیک کمردرد یا اورژانس مراجعه می‌کنند، شرح می‌دهد. پزشکان معمولا چند سوال می‌پرسند و کمر را معاینه می‌کنند تا احتمال شکستگی ستون فقرات را بررسی کنند. دلیل این بررسی برای شکستگی آن است که درمان کمردرد معمولی و ناشی از شکستگی، متفاوت از هم است. شکستگی‌ها معمولا با عکس‌برداری با اشعه ایکس تشخیص داده می‌شوند، سپس با استراحت، بریس کمری (back brace) و مصرف داروهای مسکّن درمان می‌شوند. کمردرد معمولی با ورزش، دست‌کاری در کایروپراکتیک (chiropractic manipulation)، و مصرف داروهای مسکّن درمان می‌شود؛ اسکن‌های اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری (computed tomography; CT) و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی برای تشخیص مفید نیستند. شکستگی‌ها نادر بوده و عامل ایجاد کمردرد را در حدود 1% تا 4.5% از موارد مراجعه جدید بیماران با کمردرد به پزشکان خانواده تشکیل می‌دهند.
هشت مطالعه شامل چندین هزار بیمار، 29 سوال مختلف و تست‌های معاینه فیزیکی را شرح دادند که برای بررسی شکستگی‌های ستون فقرات استفاده شدند. اغلب موارد این 29 سوال، دقیق نبودند. سه مورد از بهترین سوالات، در مورد استفاده از استروئیدها (که می‌تواند باعث ضعیف شدن استخوان‌ها شود)، سن بیمار (در سنین بالای 74 سال خطر شکستگی افزایش می‌یابد) و ترومای اخیر مانند زمین خوردن بودند. به نظر می‌رسد استفاده از ترکیبی از بهترین سوالات باعث بهبود صحت (accuracy) تشخیصی شود. برای مثال، احتمال تشخیص شکستگی در زنان بالای 74 سال که با شکایت از کمردرد به پزشک مراجعه کنند، بیشتر است. در بخش اورژانس، بهترین اندیکاسیون شکستگی ستون فقرات، کبودی یا خراشیدگی در ناحیه دردناک کمر بود.
شکستگی‌ها نادر هستند و معمولا نیازی به درمان اورژانسی ندارند، حتی اگر علائم خطر وجود داشته باشد، متخصصان بالینی و بیماران باید منتظر بمانند. در طول دوره انتظار، بیماران باید از درمان‌هایی مانند ورزش و دست‌کاری که برای شکستگی‌های ستون فقرات توصیه نمی‌شود، اجتناب کنند.
بدترین تاثیرات غربالگری علامت خطر با کیفیت پائین، درمان بیش از حد و درمان کمتر از حد نیاز است. اگر تست‌ها دقیق نباشند، بیماران بدون شکستگی ممکن است تحت عکس‌برداری با اشعه ایکس یا CT اسکن قرار بگیرند که نیازی به آن ندارند – مواجهه غیرضروری با اشعه ایکس، نگرانی زیاد برای بیمار و هزینه اضافی. از سوی دیگر (و بسیار کمتر شایع)، این امر امکان‌پذیر است که شکستگی واقعی از دست برود و باعث شود که بیمار زمان بیشتری را بدون دریافت بهترین درمان سپری کند.
اکثر مطالعات از کیفیت پائین یا متوسطی برخوردار بودند، بنابراین انجام پژوهش‌های بیشتری برای شناسایی بهترین ترکیب از سوالات و روش‌های معاینه مورد نیاز است.
شواهد موجود از استفاده از بسیاری از علائم خطر برای غربالگری خاص شکستگی مهره‌ای در بیمارانی که برای LBP مراجعه می‌کنند، حمایت نمی‌کند. بر اساس شواهد به دست آمده از مطالعات واحد، تعداد کمی از علائم خطر واحد مفید به نظر می‌رسند، زیرا اکثر آنها صحت تشخیصی ضعیفی دارند که توسط تخمین‌های غیردقیق نسبت‌های احتمال نشان داده می‌شود. هنگام استفاده از ترکیبی از علائم خطر، بهبودی در عملکرد مشاهده شد. از شواهد محدود، یافته‌ها به یک توصیه ضعیف منجر می‌شوند مبنی بر اینکه ترکیبی از زیرمجموعه کوچکی از علائم خطر ممکن است برای غربالگری شکستگی مهره‌ای مفید باشد. هم‌چنین باید توجه داشت که بسیاری از علائم خطر دارای نرخ‌های مثبت کاذب بالایی هستند؛ و اگر بررسی‌نشده لحاظ شوند، عواقبی به لحاظ هزینه مدیریت و پیامدهایی برای بیماران مبتلا به LBP در پی خواهند داشت. پژوهش‌های بیشتر باید بر مجموعه‌های مناسب از علائم خطر و گزارش‌دهی کافی از تست‌های شاخص و مرجع متمرکز شوند.
کمردرد (low-back pain; LBP) یک وضعیت شایع در بخش مراقبت‌های اولیه است. هدف اصلی در طول معاینه بالینی، شناسایی بیمارانی با احتمال بالاتر ابتلا به آسیب‌شناسی زمینه‌ای جدی مانند شکستگی مهره‌ای است که ممکن است نیاز به بررسی بیشتر و درمان خاص داشته باشند. همه دستورالعمل‌های بالینی عملکرد بالینی «مبتنی بر شواهد»، استفاده از علائم خطر را برای غربالگری علل جدی کمردرد توصیه می‌کنند. با این حال، مشخص نیست که صحت (accuracy) تشخیصی علائم خطر برای حمایت از این توصیه کافی است یا خیر.
ارزیابی صحت تشخیصی علائم خطر به دست آمده در شرح حال بالینی یا معاینه فیزیکی برای غربالگری شکستگی مهره‌ای در بیمارانی که با LBP مراجعه می‌کنند.
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی برای دستیابی به مطالعات اولیه میان تاریخ اولین انتشار تا 7 مارچ 2012 جست‌وجو شدند. جست‌وجوی استنادی رو به جلو و عقب (forward and backward citation) در مطالعات واجد شرایط نیز انجام شدند.
مطالعاتی برای ورود در نظر گرفته شدند که نتایج هر بخش از شرح حال یا تست انجام‌شده در معاینه فیزیکی بیماران مراجعه‌کننده با LBP یا معاینه ستون فقرات کمری را با یک استاندارد مرجع (تصویربرداری تشخیصی) مقایسه کردند. معیارهای انتخاب توسط دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم اعمال شدند.
سه نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم ارزیابی «خطر سوگیری (bias)» و استخراج داده‌ها را انجام دادند. خطر سوگیری با استفاده از ابزار 11-آیتمی QUADAS ارزیابی شد. ویژگی‌های مطالعات، بیماران، تست‌های شاخص و استانداردهای مرجع استخراج شدند. در صورت وجود، از داده‌های خام برای محاسبه حساسیت (sensitivity) و ویژگی (specificity) با 95% فواصل اطمینان (CI) استفاده شد. به دلیل ناهمگونی (heterogeneity) مطالعات و تست‌ها، تجمیع آماری مناسب نبود و آنالیز برای مرور صرفا توصیفی (descriptive) بود. نسبت احتمال (likelihood ratio) برای هر تست محاسبه شده و به‌عنوان اندیکاسیونی از مزیت بالینی استفاده شد.
هشت مطالعه در بخش‌های مراقبت‌های اولیه (چهار)، ثانویه (یک) و ثالثیه (حادثه و اورژانس = سه) در این مرور گنجانده شدند. به‌طور کلی، خطر سوگیری مطالعات در حد متوسط همراه با خطر بالای سوگیری انتخاب و تایید نواقص غالب بود. گزارش‌دهی از تست‌های شاخص و مرجع ضعیف بودند. شیوع شکستگی مهره‌ای در موارد حادثه و اورژانس از 6.5% تا 11% و در بخش مراقبت‌های اولیه از 0.7% تا 4.5% متغیر بود. تعداد 29 گروه از تست‌های شاخص مورد بررسی قرار گرفتند، با این حال، فقط دو گروه در بیش از دو مطالعه استفاده شدند. آنالیزهای توصیفی نشان دادند که سه علامت خطر در بخش مراقبت‌های اولیه با نسبت‌های احتمال مثبت (+LR) معنی‌دار، به‌طور بالقوه مفید بودند، اما تخمین‌ها عمدتا غیردقیق بودند (ترومای قابل توجه، سن بالاتر، استفاده از کورتیکواستروئید؛ تخمین نقطه‌ای +LR به ترتیب از 3.42 تا 12.85؛ از 3.69 تا 9.39؛ از 3.97 تا 48.50). یک علامت خطر در بخش مراقبت‌های ثالثیه مفید به نظر می‌رسد (کوفتگی/ساییدگی (contusion/abrasion)؛ LR+: 31.09؛ 95% CI؛ 18.25 تا 52.96). نتایج تست‌های ترکیبی نسبت به علائم خطر مجزا با تخمین‌های +LR عموما بزرگتر از نظر بزرگی و دقت (precision)، مفیدتر به نظر رسید.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.