آلوئه‌ورا گیاهی آبدار و کاکتوس-مانند است که در آب و هوای گرمسیری رشد می‌کند. از این گیاه به‌طور گسترده‌ای در انواع لوازم آرایشی از جمله کرم‌ها و لوازم آرایشی استفاده می‌شود. برخی از مطالعات انجام شده روی حیوانات نشان داده‌اند که آلوئه‌ورا ممکن است به بهبود زخم کمک کند. آلوئه‌ورا را می‌توان به صورت موضعی به عنوان کرم یا ژل استفاده کرد، یا پانسمان را به آن آغشته کرد و روی زخم قرار داد.
نویسندگان این مرور کاکرین خواستند شواهدی را بیابند که استفاده از آلوئه‌ورا در افراد مبتلا به زخم‌های حاد (مثلا پارگی، برش‌های جراحی و سوختگی) و زخم‌های مزمن (مانند زخم‌های عفونی، زخم‌های شریانی و وریدی)، منجر به بهبودی زخم می‌شود یا خیر. این مرور نشان داد که شواهد تحقیقاتی کافی برای پاسخ به این سوال وجود ندارد.
در حال حاضر شواهدی حاصل از کارآزمایی بالینی با کیفیت بالا برای حمایت از استفاده از عوامل موضعی آلوئه‌ورا یا پانسمان‌های آلوئه‌ورا به عنوان درمان زخم‌های حاد و مزمن وجود ندارد.
آلوئه‌ورا (Aloe vera) یک گیاه کاکتوس-مانند آبدار همیشگی از خانواده Liliaceae است که معمولا در آب و هوای گرمسیری رشد می‌کند. مطالعات حیوانی نشان داده‌اند که آلوئه‌ورا ممکن است به تسریع روند بهبود زخم کمک کند.
تعیین تاثیرات محصولات مشتق از آلوئه‌ورا (به عنوان مثال پانسمان‌ها و ژل‌های موضعی) بر بهبود زخم‌های حاد (مثلا پارگی (laceration)، برش‌های جراحی و سوختگی) و زخم‌های مزمن (مانند زخم‌های عفونی، زخم‌های شریانی و وریدی).
پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین (9 سپتامبر 2011)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین 2011، شماره 3)، Ovid MEDLINE (2005 تا آگوست هفته 5، 2011)، Ovid MEDLINE (In-Process & Other Non-Indexed Citations؛ 8 سپتامبر 2011)، Ovid EMBASE (2007 تا 2010 هفته 35)، Ovid AMED (1985 تا سپتامبر 2011) و EBSCO CINAHL (1982 تا 9 سپتامبر 2011). محدودیتی را از نظر تاریخ یا زبان مطالعه اعمال نکردیم.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که اثربخشی آلوئه‌ورا، محصولات مشتق از آلوئه و ترکیبی را از آلوئه‌ورا و دیگر پانسمان‌ها، به‌عنوان درمانی برای زخم‌های حاد یا مزمن ارزیابی کردند. هیچ محدودیتی از نظر منبع، تاریخ انتشار، یا زبان نگارش مقاله وجود نداشت. یک معیار عینی از بهبود زخم (یا نسبتی از زخم‌های کاملا التیام یافته یا زمان لازم تا بهبودی کامل)، نقطه پایانی (endpoint) اولیه در نظر گرفته شد.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به انتخاب مطالعه، استخراج داده‌ها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) پرداختند، که نویسنده سوم آنها را بررسی کرد.
هفت کارآزمایی واجد شرایط گنجاندن بودند، که در مجموع شامل 347 شرکت‌کننده شدند. پنج کارآزمایی با حضور افراد مبتلا به زخم‌های حاد، تاثیرات آلوئه‌ورا را بر سوختگی‌ها، بیماران تحت هموروئیدکتومی و بیوپسی‌های پوستی ارزیابی کردند. موسیلاژ (mucilage) آلوئه‌ورا در مقایسه با سولفادیازین نقره (silver sulfadiazine)، بهبود سوختگی را افزایش نداد (خطر نسبی (RR): 1.41؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70 تا 2.85). کاهش زمان لازم برای بهبودی زخم با آلوئه‌ورا پس از هموروئیدکتومی مشاهده شد (RR؛ 16.33 روز؛ 95% CI؛ 3.46 تا 77.15) و هیچ تفاوتی در نسبتی از بیماران که در پیگیری پس از بیوپسی پوست به‌طور کامل بهبود یافتند، وجود نداشت. در افراد مبتلا به زخم‌های مزمن، یک کارآزمایی تفاوت آماری معنی‌داری را در بهبود زخم‌های فشاری با آلوئه‌ورا نشان داد (RR: 0.10؛ 95% CI؛ 1.59- تا 1.79) و در کارآزمایی بهبود زخم‌های جراحی با قصد ثانویه، آلوئه‌ورا بهبود زخم‌ها را به‌طور قابل‌توجهی به تاخیر انداخت (تفاوت میانگین (MD): 30 روز؛ 95% CI؛ 7.59 تا 52.41). وجود ناهمگونی بین مطالعات مانع از انجام متاآنالیز شد. کیفیت پائین کارآزمایی‌های گنجانده شده نشان می‌دهد که نتایج کارآزمایی باید با احتیاط کامل مورد بررسی قرار گیرند، زیرا خطر سوگیری بالایی دارند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.