پکتوس اکسکاواتوم یا قفسه سینه قیفی‌شکل (pectus excavatum) با فرورفتگی (ظاهر فرورفته) دیواره قدامی (جلو) قفسه سینه (استرنوم و غضروف‌های دنده‌ای تحتانی) مشخص می‌شود؛ این وضعیت شایع‌ترین نقص دیواره قفسه سینه است. فراوانی آن از 6.28 تا 12 مورد در هر 1000 نفر در سراسر دنیا متغیر است. پکتوس اکسکاواتوم عموما به عنوان یک بیماری ژنتیکی در نظر گرفته می‌شود، بر اساس این واقعیت که معمولا در چندین عضو از یک خانواده وجود دارد و اغلب با دیگر بیماری‌های ژنتیکی همراه است؛ با این حال، علل ایجادکننده آن همچنان مورد بحث است. میزان تاثیر این اختلال بر زندگی فرد متغیر است، برخی زندگی عادی داشته و برخی دیگر می‌توانند نشانه‌های جسمانی و روان‌شناختی داشته باشند، مانند: درد پره‌کوردیال (precordial) یا جلوی قلبی پس از ورزش؛ مشکلات در عملکرد ریوی و قلبی؛ کمرویی و انزوای اجتماعی.

درمان‌های غیرجراحی زیادی امتحان شده‌اند، که از جمله آنها می‌توان به ورزش‌های فیزیکی و تنفسی و روش‌ها یا دستگاه‌های مختلف برای ایجاد فشار روی قسمت‌های بالا آمده دیواره قفسه سینه یا انجام کشش در قسمت‌های فرورفته اشاره کرد. علیرغم این گزینه‌های مختلف درمان محافظه‌کارانه، درمان گسترده آن اصلاح جراحی است. برای سال‌ها، اصلاح از طریق جراحی بر اساس برداشتن غضروف‌های دنده‌ای تغییرشکل یافته (که هدف آن گسترش دنده‌ها به جلو و کمک به کشسانی دیواره‌های قفسه سینه (ناحیه بین شکم و گردن) است) و قرار دادن یک تکیه‌گاه پشت اکسترنوم برای حرکت آن به جلو، بوده است. از سال 1997، یک تکنیک جراحی جدید در دسترس قرار گرفت، قسمت بیرونی با قرار دادن یک میله فلزی در پشت آن به سمت جلو جابه‌جا می‌شود، میله با جراحی گلو با کمک ویدئو قرار می‌گیرد و غضروف دنده‌ای برداشته می‌شود. با این حال، این بحث وجود دارد که کدام نوع جراحی بهتر از دیگری است (به نتیجه بهتری با عوارض کمتری برسد). برای روشن شدن این سوال، یک مرور سیستماتیک را انجام دادیم، اما هیچ کارآزمایی‌ای برای گنجاندن واجد شرایط نبود. ما نتیجه می‌گیریم که، برای تصمیم‌گیری در مورد اینکه بهترین روش جراحی در درمان پکتوس اکسکاواتوم چیست، هیچ شواهدی وجود ندارد.