سوال مطالعه مروری
این مرور بررسی کرد که کارگذاری مش (جسم خارجی) (foreign material) در اطراف استوما (شکاف ایجاد شده با جراحی در دیواره شکم و روده به منظور انحراف مدفوع) در زمان ایجاد استوما بر چگونگی ایجاد هرنی در شرکت‌کنندگان مطالعه (انقباض محتویات شکمی از طریق ضعف درون دیواره شکم) در اطراف استوما تاثیر می‌گذارد یا خیر؟ ما هم‌چنین قصد داشتیم بررسی کنیم که هیچ خطر یا عارضه‌ای در ارتباط با کارگذاری مش در مقایسه با عدم استفاده از آن وجود دارد یا خیر.
پیشینه
ایجاد هرنی در اطراف استوما، تا 50% از افرادی را که تحت تشکیل استوما قرار می‌گیرند تحت تاثیر قرار می‌دهد. هرنی ممکن است در طول زمان بزرگ شود، که می‌تواند به‌طور قابل توجهی منجر به ناراحتی بیمار شود که به نوبه خود می‌تواند فعالیت‌های فیزیکی و کار بیماران را محدود کند. هم‌چنین ممکن است خطر انجام عمل مجدد و نگرانی‌های زیبایی را هم افزایش دهد.
ویژگی‌های مطالعه
به دنبال جست‌وجوی اطلاعات در ژانویه 2018، ما 10 کارآزمایی را با مجموع 844 شرکت‌کننده بازیابی، و با استفاده از پروتکل استاندارد مرور کاکرین بررسی کردیم. کارآزمایی‌ها، بروز هرنی را در اطراف استوما، بین گروهی که در زمان تشکیل استوما مش قرار داده بودند با گروه کنترل که از روش تشکیل سنتی استوما بدون کارگذاری مش استفاده کرده بودند، مقایسه کردند.
نتایج کلیدی
ما دریافتیم که کارگذاری مش در اطراف استوما در زمان تشکیل استوما، بروز ایجاد هرنی را در آینده کاهش می‌دهد. شرکت‌کنندگانی که مش نصب شده داشتند، در مقایسه با آنهایی که مش نداشتند، میزان عوارض مشابهی داشتند.
کیفیت شواهد
شواهد با کیفیت پائینی را به نفع کارگذاری مش در افرادی که استوما دارند، پیدا کردیم.
این مرور کاکرین شامل 10 RCT و در مجموع 844 شرکت‌کننده بود. این مرور نشان داد که بروز هرنی پاراستومال در افرادی که در هنگام عمل مش مصنوعی پروفیلاکتیک دریافت کردند، در مقایسه با افرادی که ایجاد استاندارد استومی داشتند، کاهش می‌یابد. با وجود این، اطمینان به این تخمین به دلیل وجود درجه بالای ناهمگونی بالینی، و هم‌چنین تغییرپذیری بالا در طول پیگیری و روش تشخیص هرنی پاراستومال، پائین است. ما دریافتیم که نرخ عفونت مرتبط با استوما در هر دو گروه مداخله و کنترل یکسان است.
هرنی پاراستومال (parastomal herniation) مشکل شایعی به دنبال ایجاد استوما (stoma) پس از جراحی شکم انتخابی یا اورژانسی است. هرنی‌های علامت‌دار به‌طور قابل توجهی میزان موربیدیتی، و در برخی موارد مرگ‌ومیر بیمار را بالا می‌برند، و بنابراین ممکن است ناگزیر به درمان جراحی برای اصلاح نقص هرنی و/یا محل مجدد استوما شود. در تلاش برای کاهش این عارضه، پژوهش‌های اخیر بر استفاده از پروتز مصنوعی یا بیولوژیکی (biological) تمرکز کرده‌اند، که طی ایجاد استوما برای کمک به تقویت دیواره شکم قرار داده شود.
هدف اولیه، ارزیابی چگونگی تقویت مش طی ایجاد استوما بود که بروز هرنی پاراستومال را کاهش دهد. اهداف ثانویه شامل ایمنی یا آسیب‌های بالقوه یا هر دو ناشی از کارگذاری مش از نظر عفونت‌های مرتبط با استوما، عفونت‌های مرتبط با مش، نشانه‌های گزارش شده توسط بیمار/کیفیت زندگی پس از جراحی، و بستری مجدد/ویزیت‌های مجدد بود.
پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین 2018، شماره 1)؛ Ovid MEDLINE (از سال 1970 تا 11 ژانویه 2018)، Ovid Embase (از سال 1974 تا 11 ژانویه 2018)، و Science Citation Index Expanded (از سال 1970 تا 11 ژانویه 2018) را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین برای شناسایی مطالعات در حال انجام، متارجیستری از کارآزمایی‌های بالینی (m RCT) را در 11 ژانویه 2018 جست‌وجو کردیم.
تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را بازیابی کردیم که کارگذاری پروتز مش (شامل مش کامپوزیتی/بیولوژیکی) را در برابر یک گروه کنترل (بدون مش) برای پیشگیری از هرنی پاراستومال مقایسه کرده بودند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، مطالعات شناسایی شده از منابع علمی را از نظر واجد شرایط بودن بالقوه، بررسی کردند. متن کامل مقاله تمام مطالعاتی را که به‌طور بالقوه معیارهای ورود را داشته و آنها را رعایت کرده بودند، به‌دست آوردیم. هرگونه تفاوت بین نویسندگان مرور به‌وسیله اجماع رفع شد. داده‌های مطالعه را در یک متاآنالیز تجمیع کردیم. ناهمگونی را به‌وسیله I2 ارزیابی و نتایج را برای هر متغیر با محاسبه خطر نسبی (RR) با 95% فاصله اطمینان (CI) مربوطه بیان کردیم. پیامدهای پیوسته را به صورت تفاوت میانگین (MD) با 95% CIهای مربوطه بیان کردیم.
10 RCT را با مجموع 844 شرکت‌کننده وارد کردیم. پیامد اولیه، بروز کلی هرنی پاراستومال بود. پیامدهای ثانویه شامل، میزان عمل مجدد در 12 ماه، زمان عمل، طول مدت بستری پس از جراحی، عفونت‌های مربوط به استوما، عفونت‌های مربوط به مش، کیفیت زندگی و نرخ بستری مجدد در بیمارستان بودند. خطر سوگیری (bias) را در تمام زمینه‌ها در شش کارآزمایی پائین در نظر گرفتیم. برای چهار کارآزمایی دیگر، در مجموع خطر بالایی برای سوگیری در نظر گرفته شد.
بروز کلی هرنی پاراستومال در شرکت‌کنندگانی که مش پروفیلاکتیک (prophylactic mesh) دریافت کرده بودند، در مقایسه با کسانی که تشکیل استاندارد استوما داشتند، پائین‌تر بود (RR: 0.53؛ 95% CI؛ 0.43 تا 0.66؛ 10 مطالعه؛ 771 شرکت‌کننده؛ I2 = 69%؛ شواهد با کیفیت پائین). مقایسه تعداد مطلق بروز هرنی پاراستومال در شرکت‌کنندگان با مش پروفیلاکتیک 22 در 100 (18 تا 27) و در شرکت‌کنندگانی که تشکیل استاندارد استوما داشتند 41 در 100 بود.
هیچ تفاوتی در نیاز به انجام عمل مجدد (RR: 0.90؛ 95% CI؛ 0.50 تا 1.64؛ 9 مطالعه؛ 757 شرکت‌کننده؛ I2 = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین)؛ زمان عمل (MD: -6.50 دقیقه؛ 95% CI؛ 18.24- تا 5.24؛ 6 مطالعه؛ 671 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، طول مدت بستری در بیمارستان پس از جراحی (MD: -0.95 روز؛ 95% CI؛ 2.03- تا 0.70؛ 4 مطالعه؛ 500 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ یا عفونت‌های مرتبط با استوما (RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.32 تا 2.50؛ 6 مطالعه؛ 472 شرکت‌کننده؛ I2 = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین) بین دو گروه وجود نداشت.
به دلیل داده‌های ناقص یا پیامدهای گزارش نشده در مطالعات وارد شده، قادر به تجزیه‌وتحلیل عفونت‌های مرتبط با مش، کیفیت زندگی، و نرخ بستری مجدد در بیمارستان نبودیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.