سرطان پستان یکی از سرطان‌های شایع در زنان است. هنگامی که سرطان به فراتر از پستان گسترش می‌یابد، سرطان پستان پیشرفته نامیده می‌شود. درمان‌های ارائه شده برای سرطان پستان پیشرفته شامل شیمی‌درمانی، درمان اندوکرین و احتمالا جراحی و پرتودرمانی است. در درمان اندوکرین، تاموکسیفن (tamoxifen; TAM) قدیمی‌ترین تعدیل کننده انتخابی گیرنده استروژن است که بیش از تعدیل کننده‌های دیگر تجویز می‌شود. با این حال، عوارض جانبی قابل توجه متعددی پس از درمان طولانی-مدت با TAM گزارش شده‌اند. تورمیفن (toremifene; TOR)، که می‌تواند برای درمان سرطان پستان پیشرفته نیز مورد استفاده قرار بگیرد، مکانیسمی شبیه به TAM دارد. هدف از این مرور مقایسه TOR با TAM از نظر بقای کلی، پاسخ به درمان، زمان سپری شده تا پیشرفت بیماری، و عوارض جانبی بود.
هفت مطالعه واجد شرایط شناسایی شدند، که همه آنها اطلاعات مربوط به پاسخ به درمان (در 2061 بیمار)، پنج مطالعه اطلاعات مربوط به بقای بدون پیشرفت بیماری (در 1436 بیمار) و چهار مطالعه اطلاعات مرتبط با بقای کلی (در 1374 بیمار) را ارائه کردند. این کارآزمایی‌ها عموما قدیمی بوده (بین اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990 انجام شدند) و از کیفیت متوسطی برخوردار بودند.
بر اساس داده‌های حاصل از این کارآزمایی‌ها، 25.8% از بیماران در گروه TOR و 26.9% از بیماران در گروه TAM به درمان پاسخ دادند. سرطان در 50% از بیماران گروه TOR پس از 6.1 ماه و در گروه TAM پس از 5.8 ماه پیشرفت کرد. نیمی از بیماران در گروه TOR بیش از 27.8 ماه و در گروه TAM 27.6 ماه زنده ماندند. خطر پیشرفت بیماری و مرگ‌ومیر در گروه TOR تفاوت معناداری با گروه TAM نداشت. فراوانی اکثر حوادث جانبی نیز در هر دو گروه مشابه بود، با این استثنا که تعداد سردردهایی که در گروه TOR رخ داد فقط حدود یک-هفتم سردردهایی بود که در گروه TAM گزارش شد. با این حال، با توجه به نتایج حاصل از دیگر کارآزمایی‌های بزرگ، نمی‌توانیم این احتمال را کنار بگذاریم که این صرفا یک بازی شانس است. به دلیل نبود داده‌ها، نمی‌توان در مورد عوارض جانبی طولانی-مدت ناشی از هر دو نوع درمان نتیجه‌گیری کرد.
شواهد حاصل از این مرور نشان می‌دهد که TOR و TAM به یک اندازه موثر هستند و پروفایل ایمنی مورد اول در درمان خط اول بیماران مبتلا به سرطان پستان پیشرفته حداقل از مورد دومی بدتر نیست. بنابراین، در جایی که ضد-استروژن‌ها قابل استفاده هستند اما به دلایلی TAM گزینه ترجیحی نیست، TOR ممکن است به عنوان یک جایگزین مناسب برای TAM تجویز شود.
TOR و TAM به یک اندازه موثر هستند و پروفایل ایمنی مورد اول در درمان خط اول بیماران مبتلا به سرطان پستان پیشرفته حداقل از مورد دومی بدتر نیست. بنابراین، در جایی که ضد-استروژن‌ها قابل استفاده هستند اما به دلایلی TAM گزینه ترجیحی نیست، TOR ممکن است به عنوان یک جایگزین مناسب برای TAM تجویز شود.
تورمیفن (toremifene; TOR) و تاموکسیفن (tamoxifen; TAM) هر دو می‌توانند به عنوان درمان برای سرطان پستان پیشرفته مورد استفاده قرار بگیرند.
مقایسه اثربخشی و ایمنی TOR در برابر TAM در بیماران مبتلا به سرطان پستان پیشرفته.
پایگاه ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین (1 جولای 2011) با استفاده از کدهای «تورمیفن»، «فارستون (fareston)»، «تاموکسیفن»، «نولوادکس (nolvadex)»، و «سرطان پستان» جست‌وجو شد. ما MEDLINE (از طریق PubMed) (از ابتدای شروع به کار تا 1 جولای 2011)، EMBASE (از طریق Ovid) (از زمان آغاز به کار تا 1 جولای 2011)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین، شماره 7، سال 2011) و پورتال جست‌وجوی پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (1 جولای 2011) را نیز جست‌وجو کردیم. به علاوه، فهرست منابع کارآزمایی‌ها یا مرورهای مرتبط را غربالگری کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که اثربخشی و ایمنی، یا هر دو، TOR را در برابر TAM در زنان مبتلا به سرطان پستان پیشرفته مقایسه کردند. کارآزمایی‌هایی که داده کافی را در مورد یکی از موارد زیر ارائه دادند: نرخ پاسخ عینی (objective response rate; ORR)، زمان سپری شده تا پیشرفت بیماری (time to progression; TTP)، بقای کلی (overall survival; OS)، و حوادث جانبی، واجد شرایط برای ورود به این مرور در نظر گرفته شدند.
واجد شرایط بودن و کیفیت مطالعات ارزیابی شدند. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم جزئیات زیر را استخراج کردند: نویسنده اول، سال انتشار، کشور، سال‌های پیگیری، بازوهای درمان، حجم نمونه جمعیت برای قصد درمان (intention-to-treat)، وضعیت یائسگی بیماران، وضعیت گیرنده هورمون، معیارهای پاسخ، پیامدهای اثربخشی و ایمنی در بازوهای TOR و TAM. در جایی که امکان‌پذیر بود، نسبت‌های خطر (HR) برای پیامدهای زمان-تا-رویداد استخراج شدند، و پاسخ به درمان و حوادث جانبی به عنوان متغیرهای دو-حالتی مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. از یک مدل اثر-ثابت برای متاآنالیز استفاده کردیم مگر در مواقعی که ناهمگونی بین مطالعه قابل توجه و معنی‌دار بود.
در مجموع 2061 بیمار از هفت RCT برای تجزیه‌وتحلیل نهایی وارد شدند، 1226 بیمار در گروه TOR و 835 بیمار در گروه TAM. ORR برای گروه TOR معادل 25.8% (316/1226) بود، در حالی که، ORR برای گروه TAM معادل 26.9% (225/835) گزارش شد. خطر نسبی (RR) تجمعی نشان داد که ORRهای بین این دو گروه از نظر آماری متفاوت نبودند (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 1.18؛ P = 0.83). میانه TTP برای گروه TORبرابر با 6.1 ماه و برای گروه TAM معادل 5.8 ماه بود. میانه OS برای گروه TOR معادل 27.8 ماه و برای گروه TAM برابر با 27.6 ماه گزارش شد. هیچ تفاوت معناداری در TTP و OS بین این دو گروه درمانی وجود نداشت (برای TTP: HR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.24؛ برای OS: HR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.20). فراوانی اکثر حوادث جانبی نیز در دو گروه مشابه بودند، در حالی که به نظر می‌رسید سردرد در گروه TOR کمتر از گروه TAM رخ داد (RR: 0.14؛ 95% CI؛ 0.03 تا 0.74؛ P = 0.02). در بسیاری از متاآنالیزهای فوق ناهمگونی معنی‌داری بین مطالعات وجود نداشت. تجزیه‌وتحلیل حساسیت نتایج را تغییر نداد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.