بیماران بستری در بیمارستان‌ها، مراکز مراقبتی و بخش‌های بازتوانی گاهی از تخت می‌افتند. آسیب‌های مرتبط با این افتادن‌ها شامل پارگی پوست، شکستگی استخوان، دررفتگی مفاصل و خونریزی مغزی هستند، و این صدمات ممکن است منجر به ناتوانی دائمی و مرگ‌ومیر شوند. نصب نرده‌های تخت شایع‌ترین مداخله‌ای است که برای پیشگیری از افتادن بیماران از تخت طراحی شده است. با این حال، گزارش‌هایی مبنی بر مرگ ناشی از گیر افتادن در نرده‌های تخت، موجب عدم قطعیت در مورد استفاده از آنها شده است. تعیین مداخلاتی که بتواند به‌طور موثر و بی‌خطر از آسیب‌دیدگی بیماران در تخت پیشگیری کنند، مفید خواهند بود و به کارکنان بخش مراقبت سلامت اجازه می‌دهند تا از رویکرد مبتنی بر شواهد استفاده کنند.
دو مطالعه تصادفی‌سازی شده وارد این مرور شدند. هر دو مطالعه روی بیمارانی متمرکز شدند که بیشترین احتمال سقوط را داشتند. یک کارآزمایی استفاده از تخت‌های کم‌ارتفاع (22,036 بیمار) و دیگری استفاده از آلارم‌های خروج از تخت (70 بیمار) را بررسی کردند. نتایج هر مطالعه نشان داد که افزایش یا کاهش معنی‌داری در نرخ صدمات یا افتادن از تخت وجود ندارد. اگرچه یک مطالعه بزرگ بود، کمتر از نیمی از بیماران تخت کم‌ارتفاع دریافت کردند و بنابراین این گروه از بیماران ممکن است برای تشخیص مزیت یا آسیبی که در آنالیز از اهمیت آماری برخوردار باشد، بسیار کوچک باشند.
هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای برای بررسی تاثیر استفاده از نرده‌های تخت شناسایی نشد. پژوهشگران پیشنهاد می‌کنند که گزارش‌های آتی باید به‌طور کامل استاندارد مراقبتی را که گروه کنترل دریافت کردند، توضیح دهند.
اثربخشی مداخلات طراحی‌شده برای پیشگیری از آسیب بیمار ناشی از تخت‌هایشان (از جمله نرده‌های تخت، تخت‌های کم‌ارتفاع و آلارم‌های خروج از تخت) نامشخص است. شواهد موجود، افزایش یا کاهش قابل توجهی را در نرخ صدمات با استفاده از تخت‌های کم‌ارتفاع و آلارم‌های خروج از تخت نشان نمی‌دهد. از محدودیت‌های دو مطالعه واردشده می‌توان به فقدان کورسازی (blinding) و قدرت ناکافی اشاره کرد. هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای برای بررسی تاثیر استفاده از نرده‌های تخت شناسایی نشد. گزارش‌های آتی باید به‌طور کامل استاندارد مراقبتی را که گروه کنترل دریافت کردند، توضیح دهند.
هر بیمار بستری در بخش مراقبت سلامت، دارای یک تخت است. افتادن از تخت با آسیب قابل پیشگیری به بیمار مرتبط است. مداخلات متعددی برای پیشگیری از آسیب وجود دارند. نرده‌های تخت شایع‌ترین مداخله طراحی‌شده جهت پیشگیری از افتادن بیماران از تخت هستند؛ با این حال، اثربخشی آنها نامشخص بوده و همچنین گیر افتادن در نرده‌های تخت می‌تواند منجر به آسیب شود.
ارزیابی اثربخشی مداخلات طراحی‌شده به منظور پیشگیری از آسیب و سقوط بیماران از تخت.
پایگاه ثبت تخصصی گروه آسیب‌ها و صدمات در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین، سال 2010، شماره 2 ( کتابخانه کاکرین )، MEDLINE (Ovid)؛ EMBASE (Ovid)؛ CINAHL (EBSCO)؛ ISOI Web of Science و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های مبتنی بر وب (همگی تا دسامبر 2010) و همچنین فهرست منابع را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در مورد مداخلات طراحی‌شده برای پیشگیری از آسیب‌های ناشی از تخت که در بیمارستان‌ها، مراکز مراقبتی یا واحدهای بازتوانی انجام شدند، شرایط ورود را داشتند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها از هر یک از مطالعات واردشده پرداختند. برای کسب اطلاعات از دست رفته با محققان تماس گرفتیم.
دو مطالعه، با مشارکت 22,106 شرکت‌کننده، معیارهای ورود به این مرور را داشتند. یک مطالعه تخت‌های کم‌ارتفاع و مطالعه دیگر آلارم‌های خروج از تخت را تست کردند. هر دو مطالعه از مراقبت استاندارد برای گروه کنترل خود استفاده کرده و هر دو مطالعه در بیمارستان‌ها انجام شدند. هیچ‌یک از مطالعاتی که نرده‌های تخت را بررسی کردند، با معیارهای ورود مطابقت نداشتند. با توجه به ناهمگونی (heterogeneity) بالینی میان مداخلات در مطالعات واردشده، تجمیع داده‌ها و انجام متاآنالیز مناسب نبودند؛ بنابراین، نتایج مطالعات به صورت توصیفی ارایه شدند.
در یک کارآزمایی خوشه‌ای (cluster) تصادفی‌سازی شده در مورد استفاده از تخت‌های کم‌ارتفاع در 18 بخش بیمارستانی، شامل 22,036 شرکت‌کننده، کاهش قابل توجهی در فراوانی آسیب‌های بیماران ناشی از تخت‌هایشان (هیچ آسیبی در هیچ‌کدام از گروه‌ها رخ نداد)، افتادن بیمار در اتاق (نسبت نرخ (rate ratio): 0.69؛ 95% CI؛ 0.35 تا 1.34)، همه موارد زمین خوردن‌ها (نسبت نرخ: 1.26؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.90) یا آسیب‌های بیمار ناشی از تمام علل زمین خوردن‌ها (نسبت نرخ: 1.35؛ 95% CI؛ 0.68 تا 2.68) دیده نشد.
در یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در مورد استفاده از آلارم‌های خروج از تخت در بخش سالمندان بیمارستان، شامل 70 شرکت‌کننده، کاهش قابل توجهی در فراوانی آسیب‌های بیماران ناشی از تخت‌هایشان (در هیچ‌یک از گروه‌ها آسیبی رخ نداد)، افتادن بیمار از تخت (نسبت نرخ: 0.25؛ 95% CI؛ 0.03 تا 2.24)، تمام موارد زمین خوردن‌ها (نسبت نرخ: 0.42؛ 95% CI؛ 0.15 تا 1.18) یا آسیب‌های بیمار ناشی از تمام علل زمین خوردن‌ها (در هیچ‌یک از گروه‌ها آسیبی رخ نداد) مشاهده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.