درد نوروپاتیک - ناشی از بیماری یا آسیب عصب - اغلب توسط داروهای مسکن درمان می‌شود که اگر به‌تنهایی تجویز شوند، اثر محدود و/یا عوارض جانبی مرتبط با دوز برجای می‌گذارند. ترکیبی از بیش از یک دارو اغلب با هدف دستیابی به تسکین بهتر درد یا عوارض جانبی کمتر (اگر اثرات تسکین دهندگی درد داروهای ترکیبی بیشتر از عوارض جانبی آنها باشد)، یا هر دو، استفاده می‌شود. با وجود شواهدی مبنی بر اینکه بیش از 45% از افرادی که از درد نوروپاتیک رنج می‌برند، دو یا چند دارو را برای تسکین درد خود مصرف می‌کنند، فقط 21 مطالعه را با کیفیت بالا از ترکیبات مختلف دارویی سیستمیک و موضعی پیدا کردیم. با توجه به تنوع گسترده احتمالی از ترکیبات دارویی مختلف و تعداد اندک مطالعات، نتایج به دست آمده از این مرور برای درد نوروپاتیک به منظور نشان دادن ارزش هر یک از ترکیبات دارویی خاص کافی نیستند. با این حال، انتشار چندین مطالعه با کیفیت بالا که حاکی از برتری برخی از ترکیبات دارویی است، همراه با وجود شواهدی مبنی بر استفاده گسترده از ترکیبات دارویی در بالین، بر اهمیت انجام مطالعات ترکیبی بیشتر با متدولوژی بهتر تأکید می‌کند.
مطالعات متعدد و با کیفیت خوب، اثربخشی برتر ترکیبات دو دارویی را نشان می‌دهد. با این وجود، تعداد مطالعات موجود برای هر یک از ترکیبات خاص، همچنین سایر عوامل مطالعه (به عنوان مثال حجم نمونه و مدت زمان محدود کارآزمایی)، از ارائه توصیه در مورد هر یک از ترکیبات دارویی خاص در مدیریت درمانی درد نوروپاتیک جلوگیری می‌کند. اثبات مزایای ترکیب داروها توسط چندین مطالعه همراه با گزارش‌هایی از چندین داروی بالینی گسترده برای مدیریت درد نوروپاتیک مطمئنا منطقی را برای ارزیابی‌های دقیق بعدی در آینده فراهم می‌کند. به منظور شناسایی صحیح ترکیبات دارویی خاص که اثربخشی و/یا ایمنی بالاتری را ارائه می‌دهند، توصیه می‌کنیم مطالعات درد نوروپاتیک آینده در مورد ترکیبات دو دارویی شامل مقایسه با دارونما و هر دو مولفه تک-عاملی باشند. با توجه به تأثیر نامطلوب آشکار از ترکیب عوامل دارویی با پروفایل‌های مشابه عوارض جانبی (به عنوان مثال دپرسیون CNS)، پیشرفت پیش‌بینی شده و در دسترس بودن عوامل غیر-آرام‌بخش درد نوروپاتیک می‌توانند منجر به شناسایی ترکیبات دارویی ضد-درد مطلوب‌تری شود که در آنها عوارض جانبی افزایش نیابند.
دارو درمانی همچنان یک روش مهم برای درمان درد نوروپاتیک به حساب می‌آید. با این حال، داروهای مونوتراپی فعلی همراه با اثربخشی محدود و عوارض جانبی مرتبط با دوز هستند. ترکیب دو یا چند داروی مختلف ممکن است اثربخشی ضد-دردی آنها را بهبود بخشد، و در برخی شرایط، عوارض جانبی کلی را کاهش دهد (به عنوان مثال اگر فعل‌وانفعالات هم‌افزایی باعث کاهش دوز داروهای ترکیبی شود).
این مرور به ارزیابی اثربخشی، تحمل‌پذیری و ایمنی ترکیبات مختلف دارویی برای درمان درد نوروپاتیک می‌پردازد.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را از ترکیبات مختلف دارویی برای درمان درد نوروپاتیک از CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE شناسایی کرده و دیگر پایگاه‌های ثبت کارآزمایی و مرورها را به صورت دستی جست‌وجو کردیم. آخرین جست‌وجو در 9 اپریل 2012 انجام شد.
مطالعات دوسو-کور و تصادفی‌سازی شده که به مقایسه ترکیب دو یا چند دارو (سیستمیک یا موضعی) با دارونما (placebo) و/یا حداقل یک مقایسه کننده دیگر در درمان درد نوروپاتیک پرداختند.
داده‌های استخراج شده از هر مطالعه شامل موارد زیر بودند: نسبت شرکت‌کنندگانی الف) که کاهش ≥ 30% را در درد نسبت به خط پایه یا ≥ تسکین متوسط درد یا ≥ بهبود متوسط کلی گزارش کردند؛ ب) که به دلیل عوارض جانبی ناشی از درمان از مطالعه خارج شدند؛ ج) که هر عارضه جانبی خاص (به عنوان مثال آرام‌سازی، سرگیجه) را با ≥ شدت متوسط گزارش کردند. مقایسه اولیه مورد نظر بین دارو(های) مطالعه و یک یا هر دو مقایسه کننده تک-عاملی بود. اگر مطالعات، ترکیب کلاس دارویی مشابهی را در دوزها و طول مدت تقریبا مشابه ارزیابی کردند، آنها را با هم ترکیب کردیم. از RevMan 5 برای آنالیز داده‌ها برای پیامدهای دو حالتی استفاده کردیم.
ما 21 مطالعه واجد شرایط را شناسایی کردیم: چهار مطالعه (578 شرکت‌کننده) ترکیبی را از یک اوپیوئید با گاباپنتین یا پرگابالین؛ دو مطالعه (77 شرکت‌کننده) یک اوپیوئید را با داروی ضد-افسردگی سه‌حلقه‌ای؛ یک مطالعه (56 شرکت‌کننده) ترکیب گاباپنتین و نورتریپتیلین؛ یک مطالعه (120 شرکت‌کننده) ترکیب گاباپنتین و آلفا-لیپوئیک اسید؛ سه مطالعه (90 شرکت‌کننده) فلوفنازین را با یک داروی ضد-افسردگی سه‌حلقه‌ای؛ سه مطالعه (90 شرکت‌کننده) ترکیب یک مسدود کننده N-متیل-D-آسپارتات (NMDA) را با یک عامل از یک گروه دارویی متفاوت؛ پنج مطالعه (604 شرکت‌کننده) داروهای موضعی مختلف؛ یک مطالعه (313 شرکت‌کننده) ترکیب ترامادول با استامینوفن؛ و دیگری (44 شرکت‌کننده) مسدود کننده کوله‌سیستوکینین (L-365,260) را با مورفین، ارزیابی کردند. اکثر ترکیباتی که تا به امروز ارزیابی شدند، شامل داروهایی بودند، که هر یک از آنهاحاوی عنصری از دپرسیون سیستم عصبی مرکزی (CNS) (به عنوان مثال آرام‌سازی، اختلال عملکرد شناختی) هستند. این جنبه از همپوشانی عوارض جانبی بین عوامل ترکیبی اغلب در نرخ مشابه یا بالاتر خروج بیماران از مطالعه برای ترکیب دارویی نشان داده شد و بنابراین ممکن است کاربرد چنین ترکیبات دارویی را به میزان قابل توجهی محدود کند. انجام متاآنالیز فقط برای یک مقایسه مرتبط با فقط یک ترکیب، یعنی گاباپنتین + اوپیوئید در مقابل گاباپنتین به‌تنهایی، امکان‌پذیر بود. این متاآنالیز شامل 386 شرکت‌کننده از دو مطالعه، برتری نسبی و دارای اهمیت آماری ترکیب گاباپنتین + اوپیوئید را نسبت به تجویز فقط گاباپنتین نشان داد. با این حال، این ترکیب در مقایسه با فقط گاباپنتین، منجر به موارد بیشتری از خروج بیماران از مطالعه شد که به عوارض جانبی ناشی از درمان باز می‌گشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.