آلرژی به بادام‌زمینی می‌تواند منجر به واکنش‌های بالقوه تهدید کننده حیات و در مواردی منجر به مرگ‌ومیر شود. برخلاف بسیاری از انواع دیگر آلرژی غذایی، آلرژی به بادام‌زمینی معمولا مادام‌العمر است. در حال حاضر هیچ درمانی برای آلرژی به بادام‌زمینی وجود ندارد و افراد مبتلا باید دائما مراقب باشند تا به‌طور تصادفی از خوردن بادام‌زمینی یا غذاهای حاوی بادام‌زمینی خودداری کنند. اگر فردی به بادام‌زمینی آلرژی داشته باشد و به‌طور اتفاقی آن را مصرف کند، ممکن است دچار واکنش‌های جدی آلرژی شود که نیاز به درمان اضطراری با اپی‌نفرین (epinephrine) (آدرنالین (adrenaline)) دارد.
هدف کلی ایمونوتراپی خوراکی (oral immunotherapy; OIT) مختص آلرژن برای آلرژی به بادام‌زمینی، کاهش و در جایی که امکان‌پذیر است، حذف خطر واکنش‌های بعدی ناشی از مواجهه با بادام‌زمینی است. اکثر افرادی که به بادام‌زمینی واکنش نشان می‌دهند، دچار واکنش‌هایی از نوع فوری می‌شوند (همچنین گاهی اوقات تحت عنوان واکنش‌های با واسطه IgE شناخته می‌شود)، که در این نوع واکنش، نشانه‌ها معمولا طی چند دقیقه پس از مواجهه با پروتئین بادام‌زمینی ایجاد می‌شود و OIT یک رویکرد درمانی بالقوه برای این گروه از افراد است. این روش برای کسانی که دچار واکنش‌های تاخیری بیشتری می‌شوند (همچنین گاهی اوقات تحت عنوان واکنش‌های بدون واسطه IgE شناخته می‌شود) مناسب نیست. درمان شامل تجویز خوراکی دوزهای بسیار کم پروتئین بادام‌زمینی برای افراد مبتلا به آلرژی به بادام‌زمینی و افزایش تدریجی مقدار مصرفی (مرحله افزایش) است. پس از رسیدن به دوز مورد نظر، بیمار تا مدت زمان مشخصی (مرحله نگهداری)، روزانه همان مقدار بادام‌زمینی را مصرف خواهد کرد. با توجه به اینکه تجویز دوزهای حاوی بادام‌زمینی به فردی که به بادام‌زمینی آلرژی دارد، می‌تواند منجر به مطرح شدن احتمال بروز واکنش‌های آلرژی شود، در مطالعات مربوط به OIT مختص بادام‌زمینی، باید بر ایمن ماندن شرکت‌کنندگان نظارت دقیق صورت گیرد.
یک کارآزمایی کوچک را پیدا کردیم که روی 28 کودک در سنین 1 تا 16 سال با آلرژی تایید شده به بادام‌زمینی انجام شد. این مطالعه کودکانی را که آسم متوسط تا شدید داشتند یا به دلیل آلرژی به بادام‌زمینی دچار آنافیلاکسی (anaphylaxis) شدید (یک واکنش آلرژیک شدید که ممکن است منجر به مرگ‌ومیر شود) شدند، وارد نکرد. نویسندگان، کودکان را به‌صورت تصادفی‌سازی شده به گروه‌های مداخله یا دارونما (placebo) و با نسبت 2 به 1 تقسیم کردند. کودکان بازوی مداخله آرد بادام‌زمینی دریافت کردند در حالی که شرکت‌کنندگان بازوی کنترل، آرد جو گرفتند. یک کارآزمایی 48 هفته‌ای نشان داد که درمان با OIT مختص بادام‌زمینی، به کودکان دریافت‌کننده OIT این امکان را می‌دهد تا میزان آرد بادام‌زمینی مصرفی خود را در مقایسه با آردهایی که در بازوی دارونما مصرف می‌کنند، بدون داشتن واکنش آلرژیک، به میزان قابل توجهی افزایش دهند. با این حال، تقریبا نیمی از کودکان (نه نفر از 19 نفر) که تحت درمان OIT قرار گرفتند، به دلیل OIT دچار واکنش آلرژی شدند که نیاز به آنتی‌هیستامین (antihistamine) پیدا کردند و دو نفر نیز واکنش‌های جدی‌تری به این درمان نشان دادند که نیاز به آدرنالین (اپی‌نفرین) داشتند.
اگرچه یافته‌های این کارآزمایی کوچک امیدوارکننده هستند، بر اساس آنها نمی‌توانیم توصیه کنیم که OIT مختص بادام‌زمینی به‌طور معمول برای افراد مبتلا به آلرژی به بادام‌زمینی استفاده شود. برای بررسی رژیم‌های بی‌خطرتر OIT و ارزیابی اثربخشی طولانی‌مدت OIT پس از قطع درمان، نیاز به انجام مطالعات بزرگ‌تر و بیشتری وجود دارد.
RCT کوچکی را که پیدا کردیم، نشان داد که OIT بادام‌زمینی مختص آلرژن می‌تواند منجر به حساسیت‌زدایی در کودکان شود و این امر با شواهدی از تعدیل سیستم ایمنی همراه است. با این حال، این رویکرد درمانی با خطر قابل توجهی از عوارض جانبی همراه بود، اگرچه اکثر آنها خفیف بودند. با توجه به خطر عوارض جانبی و فقدان شواهدی دال بر مزایای طولانی‌مدت، در حال حاضر نمی‌توان OIT بادام‌زمینی مختص آلرژن را به عنوان درمانی برای مدیریت بیماران مبتلا به آلرژی به بادام‌زمینی با واسطه IgE توصیه کرد. انجام RCTهای بزرگ‌تر برای بررسی قابلیت پذیرش، اثربخشی طولانی‌مدت و مقرون‌به‌صرفه بودن رژیم‌های درمانی بی‌خطر، به ویژه در رابطه با القای تحمل‌پذیری بالینی و ایمونولوژی، مورد نیاز است.
آلرژی به بادام‌زمینی یکی از شایع‌ترین انواع آلرژی غذایی است که در بالین دیده می‌شود. در اکثر موارد، این مشکل به صورت خودبه‌خودی برطرف نمی‌شود؛ علاوه بر این، اغلب در واکنش‌های حاد تهدید کننده حیات نقش دارد. مدیریت فعلی آلرژی به بادام‌زمینی بر اجتناب اکید از مصرف بادام‌زمینی و غذاهای حاوی آن متمرکز است. ایمونوتراپی خوراکی (oral immunotherapy; OIT) مختص آلرژن برای آلرژی به بادام‌زمینی با هدف القای حساسیت‌زدایی (desensitisation) و سپس ایجاد تحمل به بادام‌زمینی است و این پتانسیل را دارد که انقلابی را در مدیریت آلرژی به بادام‌زمینی ایجاد کند. با این حال، در حال حاضر هنوز هم عدم قطعیت قابل توجهی در مورد اثربخشی و بی‌خطری (safety) این روش وجود دارد.
تعیین اثربخشی و بی‌خطری OIT در افراد مبتلا به آلرژی به بادام‌زمینی با واسطه IgE که پس از مصرف بادام‌زمینی دچار نشانه می‌شوند.
بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: AMED؛ BIOSIS؛ CAB؛ CINAHL؛ کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library) ، EMBASE؛ پایگاه سلامت جهانی (Global Health)؛ Google Scholar؛ IndMed؛ ISI Web of Science؛ LILACS؛ MEDLINE؛ PakMediNet و TRIP. همچنین پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های در حال انجام و منتشرنشده را جست‌وجو کردیم. تاریخ آخرین جست‌وجو ژانویه 2012 بود.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs)، شبه-RCTها یا کارآزمایی‌های بالینی کنترل‌شده‌ای واجد شرایط ورود به این مرور بودند که شامل کودکان یا بزرگسالان با ویژگی‌های بالینی نشان‌دهنده آلرژی به بادام‌زمینی با واسطه IgE بوده و تحت درمان با OIT مختص آلرژن در مقایسه با گروه کنترل دریافت‌کننده دارونما (placebo) یا عدم درمان قرار گرفتند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم عناوین و چکیده‌های مطالعات شناسایی‌شده را بررسی و مرور کردند و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. متن کامل کارآزمایی‌های بالقوه مرتبط مورد ارزیابی قرار گرفت. استخراج داده به‌طور مستقل توسط دو داور انجام شد و اختلاف‌نظرها از طریق بحث و گفت‌وگو حل شدند.
یک RCT کوچک را پیدا کردیم، که در معرض خطر پائین سوگیری قرار داشت، و 28 کودک را در سنین 1 تا 16 سال با شواهدی مبنی بر حساسیت به بادام‌زمینی و شرح‌حال بالینی واکنش به بادام‌زمینی طی 60 دقیقه پس از مواجهه با آن وارد کرد. این مطالعه، کودکان مبتلا به آسم متوسط تا شدید یا دارای سابقه آنافیلاکسی (anaphylaxis) شدید به بادام‌زمینی را وارد نکرد. تصادفی‌سازی با نسبت 2 به 1 انجام شد، به‌طوری که 19 کودک برای قرار گرفتن در بازوی مداخله و نه کودک برای قرار گرفتن در بازوی دارونما تصادفی‌سازی شدند. کودکان در بازوی مداخله، OIT را با آرد بادام‌زمینی، و شرکت‌کنندگان بازوی کنترل، دارونمای حاوی آرد جو را دریافت کردند. پیامد اولیه با استفاده از چالش خوردن مواد غذایی (oral food challenge; OFC) در مطالعات دوسو کور (double-blind) و کنترل‌شده با دارونما در حدود یک سال ارزیابی شد. هیچ داده‌ای در مورد پیامدهای طولانی‌مدت‌تر فراتر از OFC که در پایان مطالعه انجام شد، در دسترس نبود.
به دلیل عوارض جانبی، سه بیمار پیش از اتمام مطالعه از بازوی مداخله خارج شدند. بنابراین، فقط 16 شرکت‌کننده دوره کامل OIT بادام‌زمینی را دریافت کردند، در حالی که همه نه بیمار دریافت‌کننده دارونما، کارآزمایی را تکمیل کردند. بر اساس آنالیز مبتنی بر پروتکل (per-protocol analysis)، دوز حد آستانه (threshold) آلرژن بادام‌زمینی مورد نیاز برای ایجاد واکنش در بازوی مداخله به‌طور قابل توجهی افزایش می‌یابد، در این گروه، هر 16 شرکت‌کننده توانستند حداکثر دوز تجمعی 5000 میلی‌گرم پروتئین بادام‌زمینی (که نویسندگان آن را معادل تقریبا 20 عدد بادام‌زمینی می‌دانند) را بدون بروز نشانه دریافت کنند، در حالی که در گروه دارونما، آنها توانستند دوز تجمعی با میانه 280 میلی‌گرم را (بین: 0 و 1900 میلی‌گرم، P < 0.001) پیش از بروز نشانه مصرف کنند. آنالیزهای مبتنی بر پروتکل همچنین نشان دادند که OIT بادام‌زمینی منجر به کاهش اندازه تست خراش پوستی (skin prick test) (P < 0.001)، اینترلوکین-5 (P = 0.01)، اینترلوکین-13 (P = 0.02) و افزایش ایمونوگلوبولین G 4 (یا به اختصار IgG 4 ) مختص بادام‌زمینی (P < 0.01) شد.
کودکان در بازوی مداخله، دچار عوارض جانبی بیشتری در طول درمان نسبت به بازوی دارونما شدند. در فاز اولیه افزایش دوز در روز اول، نه نفر (47%) از 19 شرکت‌کننده‌ای که در ابتدا وارد بازوی OIT شدند، دچار عوارض جانبی مرتبط بالینی شدند که نیاز به درمان با آنتی‌هیستامین‌های H 1 داشت، از این میان، دو نفر نیاز به درمان بیشتر با اپی‌نفرین (epinephrine) (آدرنالین (adrenaline)) پیدا کردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.