پروستاتیت باکتریایی مزمن (chronic bacterial prostatitis; CBP) شامل عفونت و التهاب غده پروستات در مردان در تمام سنین است. این وضعیت می‌تواند باعث مشکلات ادراری، از جمله ناراحتی و درد، افزایش دفعات و فوریت، یا مشکلات در تخلیه مثانه شود. باکتری‌های آلوده کننده پروستات، عامل ایجاد CBP هستند. این باکتری‌ها ممکن است از طریق جنسی منتقل شوند. برای درمان قطعی CBP، آنتی‌بیوتیک‌ها باید برای دوره‌های طولانی (چهار هفته یا بیشتر) تجویز شوند، اما درمان دائمی لزوما همیشه به دست نمی‌آید. داروهای دیگر ممکن است با آنتی‌بیوتیک‌ها برای بهبودی در نشانه‌های CBP ترکیب شوند. این مرور نشان داد که فلوروکینولون‌هایی مانند سیپروفلوکساسین، لووفلوکساسین، لومفلوکساسین، افلوکساسین یا پرولیفلوکساسین دارای تاثیرات معادل و نرخ موفقیت مشابه در درمان بیماران مبتلا به CBP هستند. اگر باکتری‌های غیرمعمول مانند کلامیدیا مشکوک به ایجاد CBP باشند، آنتی‌بیوتیک‌های ماکرولیدی مانند آزیترومایسین ممکن است در مقایسه با فلوروکینولون سیپروفلوکساسین به نتایج بهتری دست یابند. باید در نظر داشت که برخی از مطالعات انجام شده از کیفیت پائینی برخوردار بوده یا روی تعداد کمی از شرکت‌کنندگان انجام شدند. انجام مطالعات بیشتری، با تمرکز بر عوامل جدید یا دوزهای مطلوب آنتی‌بیوتیک‌های تجویز شده کنونی، مورد نیاز است.
کارآمدی میکروبیولوژیکی و بالینی، همچنین مشخصات عوارض جانبی فلوروکینولون‌های خوراکی مختلف، مشابه هستند. هیچ نتیجه‌ای را در مورد مدت زمان مطلوب درمان با فلوروکینولون‌ها در درمان CBP ناشی از پاتوژن‌های مرسوم نمی‌توان گرفت.
عوامل ضدمیکروبی جایگزینی که برای درمان CBP ناشی از پاتوژن‌های مرسوم آزمایش شده‌اند، کو-تریموکسازول، بتا-لاکتام‌ها و تتراسایکلین‌ها هستند، اما هیچ شواهد قطعی در مورد نقش آنتی‌بیوتیک‌هایی غیر از فلوروکینولون در درمان CBP ناشی از پاتوژن‌های مرسوم وجود ندارد.
در بیماران مبتلا به CBP ناشی از پاتوژن‌های داخل سلولی اجباری، ماکرولیدها در مقایسه با فلوروکینولون‌ها، نرخ درمان میکروبیولوژیکی و بالینی بالاتری را نشان دادند.
پروستاتیت باکتریایی مزمن (chronic bacterial prostatitis; CBP) اغلب در مردان در سن باروری تشخیص داده می‌شود، و با مجموعه‌ای از نشانه‌های ناتوان‌کننده از جمله درد در ناحیه لگن (به عنوان مثال، پرینه، بیضه‌ها)، نشانه‌های تخلیه ادرار (افزایش دفعات و فوریت، همچنین در شب؛ درد یا ناراحتی هنگام ادرار کردن)، و اختلال عملکرد جنسی، تشخیص داده می‌شود. درمان CBP را می‌توان با درمان طولانی‌مدت با عوامل ضدباکتریایی انجام داد، اما عود بیماری اغلب دیده می‌شود. تعداد کمی از عوامل ضدمیکروبی قادر به توزیع در بافت پروستات و رسیدن به غلظت کافی در محل عفونت هستند. این عوامل عبارتند از فلوروکینولون‌ها، ماکرولیدها، تتراسایکلین‌ها و تری‌متوپریم. پس از معرفی فلوروکینولون‌ها در بالینی، تعدادی از مطالعات برای به حداکثر رساندن درمان ضدمیکروبی CBP، و برای بهبود نرخ ریشه‌کنی و تسکین نشانه‌ها، انجام شدند.
ارزیابی و مقایسه اثربخشی و مضرات درمان‌های ضدمیکروبی برای پروستاتیت باکتریایی مزمن.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE (PubMed)؛ EMBASE، دیگر بانک‌های اطلاعاتی ملی یا بین‌المللی و چکیده مقالات کنفرانس‌ها را در 8 آگوست 2012 جست‌وجو کردیم.
ما همه مقایسه‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را از یک عامل ضدمیکروبی در مقابل دارونما (placebo) یا یک یا چند عامل ضدمیکروبی مقایسه‌کننده، با/بدون ترکیب با داروهایی غیر از عوامل ضدمیکروبی، وارد کردیم. ما همچنین کارآزمایی‌هایی را برای مقایسه دوزهای مختلف، طول دوره درمان، فراوانی دوز، یا روش تجویز عوامل ضدمیکروبی، وارد کردیم. مطالعاتی را حذف کردیم که در آنها بیماران بر اساس معیارهای توصیه شده بین‌المللی تشخیص داده نشده، یا تحت آزمایش‌های بخش تحتانی دستگاه ادراری قرار نگرفتند.
داده‌ها توسط دو نویسنده مرور، به‌طور جداگانه استخراج شدند. پیامدهای مطالعه عبارت بودند از اثربخشی میکروبیولوژیکی (ریشه‌کنی پاتوژن)، اثربخشی بالینی (درمان یا بهبودی در نشانه‌ها، یا نمرات نشانه‌ها) در ویزیت‌های تست برای درمان (test-of-cure) یا در دوره پیگیری، یا هر دو، و عوارض جانبی درمان. پیامدهای ثانویه شامل نرخ عود میکروبیولوژیکی بودند.
آنالیز آماری با استفاده از مدل اثر ثابت (fixed-effect model) برای پیامدهای میکروبیولوژیکی و مدل اثرات تصادفی (random-effects model) برای پیامدهای بالینی و عوارض جانبی انجام شد. نتایج به صورت خطر نسبی (RR) برای پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome) (با 95% فاصله اطمینان) یا به صورت تفاوت‌های میانگین استانداردشده (SMD) برای متغیرهای پیوسته (continuous) یا غیر از دو حالتی (dichotomous) بیان شدند.
ما 18 مطالعه را شناسایی کردیم که در مجموع 2196 بیمار تصادفی‌سازی شده را وارد کردند. فلوروکینولون‌های خوراکی سیپروفلوکساسین، لووفلوکساسین، لومفلوکساسین، افلوکساسین و پرولیفلوکساسین مقایسه شدند. تفاوت معنی‌داری در اثربخشی بالینی یا میکروبیولوژیکی یا در میزان عوارض جانبی میان این فلوروکینولون‌ها دیده نشد. در پروستاتیت ناشی از کلامیدیا، (i) آزیترومایسین در مقایسه با سیپروفلوکساسین، نرخ ریشه‌کنی و نرخ درمان بالینی را بهبود بخشید، بدون آنکه تفاوت معنی‌داری را از نظر عوارض جانبی ایجاد کرده باشد؛ (ii) آزیترومایسین از نظر اثربخشی میکروبیولوژیکی و بالینی معادل کلاریترومایسین بود؛ (iii) پرولیفلوکساسین در مقایسه با داکسی‌سایکلین، نشانه‌های بالینی را بهبود بخشید، اما تاثیری بر نرخ ریشه‌کنی نداشت. در پروستاتیت ناشی از اوره‌پلاسما، مقایسه‌های افلوکساسین در مقابل ماینوسیکلین و آزیترومایسین در مقابل داکسی‌سایکلین، مشخصات میکروبیولوژیکی، بالینی و سمیّت مشابهی را نشان دادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.