شکستگی‌های ستون فقرات توراسیک (thoracic) و لومبار (lumbar)، شایع‌ترین آسیب‌های ستون فقرات هستند. انحنای بیش از حد (کایفوز (kyphosis)) در پایان درمان ممکن است مستعد کننده ایجاد درد کمر و پیامد ضعیف عملکرد بیمار در آینده باشد. اگر آسیب به ریشه عصبی یا طناب نخاعی وارد شود، ممکن است منجر به از دست دادن جزئی یا کامل عملکرد حسی و حرکتی در پاها، هم‌چنین بی‌اختیاری ادرار و مدفوع شود. روش درمان به ویژگی‌های فردی شکستگی بستگی دارد، و گزینه‌ها شامل استراحت در بستر به‌تنهایی، جااندازی بسته (closed reduction) شکستگی و استفاده از بریس عملکردی (unctional bracing)، و جراحی شامل جااندازی باز (open reduction) و تثبیت داخلی شکستگی هستند. جراحی اغلب شامل تثبیت با پیچ پدیکول خلفی (posterior pedicle screw fixation) است، که به‌صورت تیپیکال پیچ‌ها در قسمت‌های «پدیکول» مهره‌ها (استخوان‌های ستون فقرات) و در مجاورت مهره‌های آسیب‌دیده قرار می‌گیرند و با میله‌هایی به هم متصل می‌شوند تا استخوان‌ها را در جای خود نگه داشته و شکستگی را حین دوره بهبود تثبیت کنند. در این مرور، شواهد مربوط به انواع مختلف تثبیت با پیچ پدیکول و پشتیبانی کمکی مانند فیوژن (fusion) بررسی شد، که در آن پیوند استخوان (معمولا از استخوان نزدیک ناحیه مفصل ران بیمار گرفته می‌شود) یا جایگزین آن، به ستون فقرات افزوده می‌شود. هدف بعدی از این روش، کاهش حرکت بخش آسیب‌دیده و هرگونه درد مرتبط با آن است.
نویسندگان مرور هشت کارآزمایی را یافتند که در مجموع شامل 448 بیمار با شکستگی‌های ستون فقرات قفسه سینه و کمر بودند. این کارآزمایی‌ها کوچک بوده و در معرض خطر سوگیری (bias) قرار داشتند که می‌توانست بر یافته‌های آنها تاثیر بگذارد. پنج مقایسه از روش‌های مختلف تثبیت با پیچ پدیکول توسط کارآزمایی‌های واردشده بررسی شدند. برای هر مقایسه، هیچ تفاوتی در عملکرد، فعالیت‌های زندگی روزمره یا درد در دو گروه درمانی مشاهده نشد. به استثنای یک بیمار که به دلیل بدتر شدن موقتی وضعیت عصبی نیاز به جراحی مجدد پیدا کرد، در هیچ‌یک از گزارش‌ها، بدتر شدن دائمی وضعیت عصبی در هیچ‌یک از شرکت‌کنندگان کارآزمایی توصیف نشد. نکته مهم آنکه، دو مورد از سه کارآزمایی‌ای که فیوژن را بررسی کردند، گزارش دادند که یک-چهارم تا دو-سوم از شرکت‌کنندگان دچار درد مزمن در محل اهدای پیوند استخوان شدند.
نویسندگان مرور به این نتیجه رسیدند که شواهد کافی برای تصمیم‌گیری آگاهانه در مورد انتخاب روش‌های مختلف تثبیت با پیچ‌های پدیکول یا استفاده از فیوژن همراه با تثبیت با پیچ‌های پدیکول وجود ندارد.
این مرور فقط شامل هشت کارآزمایی کوچک و پنج مقایسه مختلف از روش‌های تثبیت پدیکول در شرکت‌کنندگان مختلف، و بررسی پیامدهای متفاوت در نقاط زمانی متفاوت بود. به‌طور کلی، شواهد کافی برای انتخاب آگاهانه روش‌های مختلف تثبیت با پیچ پدیکول یا استفاده ترکیبی با فیوژن وجود ندارد. بااین‌حال، در نبود شواهد قوی برای حمایت از فیوژن، مهم است که هنگام تصمیم‌گیری برای استفاده از این مداخله، خطر درد طولانی‌مدت را در محل اهدا ناشی از برداشت استخوان در نظر گرفت. انجام پژوهش‌های بیشتر، شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده با کیفیت بالا، مورد نیاز است.
شکستگی‌های ستون فقرات شایع هستند. درمان شکستگی‌های تروماتیک ستون فقرات قفسه سینه (thoracic) و کمر (lumbar) همچنان بحث‌برانگیز است، اما جراحی شامل استفاده از تثبیت با پیچ‌های پدیکول (pedicle screw fixation) به یک گزینه محبوب تبدیل شده است.
ارزیابی تاثیرات (مزایا و آسیب‌ها) تثبیت با پیچ‌های پدیکول در مدیریت درمانی شکستگی‌های تروماتیک ستون فقرات قفسه سینه و کمر.
پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (مارچ 2011)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین ، سال 2011، شماره 1)؛ MEDLINE (1948 تا مارچ 2011)؛ EMBASE (1980 تا هفته 11 سال 2011)؛ بانک اطلاعاتی زیست‌پزشکی چین (بانک اطلاعاتی CBM) (1978 تا مارچ 2011)، پلتفرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (مارچ 2011)، فهرست منابع مقالات و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) و کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای که تثبیت با پیچ پدیکول و دیگر روش‌های درمان جراحی، یا روش‌های مختلف تثبیت با پیچ پدیکول را برای درمان شکستگی‌های تروماتیک ستون فقرات قفسه سینه و کمر مقایسه کردند.
سه نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم انتخاب مطالعه، ارزیابی«خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها را انجام دادند. متاآنالیز محدودی انجام شد.
در هیچ‌یک از کارآزمایی‌های شناسایی‌شده، تثبیت با پیچ پدیکول در مقایسه با دیگر روش‌های جراحی که شامل تثبیت با پیچ پدیکول نبودند، بررسی نشد. مطالعات شناسایی‌شده، روش‌های مختلف تثبیت پدیکول را بررسی کردند.
پنج کارآزمایی تصادفی‌سازی شده، و سه کارآزمایی شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده وارد این مرور شدند. همگی در معرض خطر بالا یا نامشخص سوگیری‌های مختلف، از جمله سوگیری انتخاب (selection bias)، سوگیری عملکرد (performance bias) و سوگیری تشخیص (detection bias) قرار داشتند. در مجموع 448 بیمار با شکستگی‌های ستون فقرات قفسه سینه و کمر وارد مرور شدند. در پنج کارآزمایی، شرکت‌کنندگان به افرادی محدود شدند که هیچ اختلال عصبی نداشتند. میانگین سنی جمعیت مطالعه در هشت کارآزمایی از 33 تا 41 سال متغیر بود و شرکت‌کنندگان عموما دچار آسیب‌های تروماتیک بودند. میانگین دوره پیگیری برای شرکت‌کنندگان کارآزمایی در هشت کارآزمایی از 28 تا 72 ماه متغیر بود.
پنج مقایسه بررسی شدند.
دو کارآزمایی، ابزارگذاری قطعه کوتاه (short-segment instrumentation) را در مقایسه با ابزارگذاری قطعه بلند (long-segment instrumentation) ارزیابی کردند. این مطالعات هیچ تفاوت معنی‌داری را در پیگیری نهایی میان دو گروه از نظر عملکرد گزارش‌شده توسط خود افراد و کیفیت زندگی پیدا نکردند. به استثنای یک شرکت‌کننده که دچار اختلال عصبی جزئی شده و با جراحی بعدی برطرف شد (گروه درمانی بیمار مشخص نیست)، هیچ‌گونه اختلال عصبی دیگری در این کارآزمایی‌ها گزارش نشد.
یک کارآزمایی، ابزارگذاری قطعه کوتاه را همراه با پیوند استخوان ترانس‌پدیکولار (transpedicular) در مقایسه با تثبیت با قطعه کوتاه به‌تنهایی ارزیابی کرد، و هیچ تفاوت معنی‌داری را میان دو گروه از نظر عملکرد درک‌شده توسط بیمار و درد در پیگیری نهایی پیدا نکرد. تمامی شرکت‌کنندگان، در معاینه عصبی انجام‌شده در پیگیری نهایی، یافته‌های طبیعی داشتند.
در دو کارآزمایی، ابزارگذاری خلفی (posterior instrumentation) را همراه با پیچ‌گذاری در سطح شکستگی (گروه «including») در مقایسه با ابزارگذاری خلفی به‌تنهایی (گروه «bridging») مقایسه شد. محققان هیچ تفاوتی را میان دو گروه مطالعه از نظر عملکرد گزارش‌شده توسط بیمار، کیفیت زندگی یا درد در پیگیری نهایی، گزارش نکردند. یک کارآزمایی تایید کرد که همه شرکت‌کنندگان در معاینه عصبی انجام‌شده در پیگیری نهایی، یافته‌های طبیعی داشتند.
یک کارآزمایی با ارزیابی ابزارگذاری پیچ پدیکول مونوسگمنتال (monosegmental) در مقایسه با ابزارگذاری پیچ پدیکول قطعه کوتاه، هیچ تفاوت معنی‌داری را میان دو گروه در نتایج شاخص ناتوانی اوسوستری (Oswestry Disability Index) یا در نمرات درد در پیگیری نهایی، پیدا نکرد. هیچ موردی از اختلال عصبی گزارش نشد.
سه کارآزمایی، ابزارگذاری خلفی همراه با فیوژن (fusion) را در مقایسه با ابزارگذاری خلفی بدون فیوژن مقایسه کردند. پژوهشگران هیچ تفاوتی را میان این دو گروه از نظر عملکرد و کیفیت زندگی یا درد پیدا نکردند. در هیچ‌یک از این سه کارآزمایی، بدتر شدن وضعیت عصبی در هیچ شرکت‌کننده‌ای مشاهده نشد، و تفاوت معنی‌داری میان گروه‌هایی که وضعیت آنها در پیگیری نهایی بهبود یافت، گزارش نشد. دو کارآزمایی بیان کردند که بیماران گروه فیوژن، اغلب در محل اهدا درد داشتند. دیگر عوارض گزارش‌شده شامل ترومبوز ورید عمقی و عفونت سطحی بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.