هفت مطالعه را با 766 شرکت‌کننده وارد این مرور کردیم: چهار مورد از تزریق داخل‌جلدی، دو مورد از تزریق زیرجلدی، و یک مورد از هر دو روش تزریق استفاده کردند. تمامی گزارش‌ها صرفا به کمردرد در طول زایمان اشاره داشتند. کیفیت روش‌شناسی (methodology) آنها خوب بود، اما چهار مطالعه به دلیل حجم نمونه کوچک گروه‌های درمانی، داده‌های ناقص پیامد، و سوگیری عملکرد (performance bias)، در معرض خطر سوگیری بالا قرار داشتند.

همه مطالعات میانگین (mean) یا میانه (median) نمرات گروه درمان را گزارش کردند که نشان‌دهنده کاهش بیشتر درد با استفاده از آب استریل بود. با این حال، عدم توانایی در نشان دادن توزیع نرمال برای شدت یا تسکین درد، و استفاده از مقیاس‌های مختلف، به این معنی است که انجام متاآنالیز مناسب نبود. هیچ مطالعه‌ای پیامد اولیه کارآمدی درمان را که به صورت دو حالتی (dichotomous) بیان شد، گزارش نکرد. یک مطالعه، نمره خود-ارزیابی کاهش درد را به میزان 4/10 سانتی‌متر یا بیشتر گزارش کرد؛ تعداد افرادی که این پیامد را با آب استریل داشتند (50% تا 60%)، به‌طور قابل توجهی بیشتر از دارونما (20% تا 25%) بود.

هیچ تفاوت معنی‌داری میان آب استریل و سالین از نظر نرخ انجام زایمان سزارین (خطر نسبی (RR): 0.58؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.33 تا 1.02)، زایمان با کمک ابزار (RR: 1.31؛ 95% CI؛ 0.79 تا 2.18)، نیاز به آنالژزی نجات (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.44 تا 1.69)، زمان‌بندی زایمان، یا نمرات آپگار (Apgar) وجود نداشت. دو مطالعه گزارش کردند که تعداد بیشتری از زنانی که با آب استریل درمان شدند، بعدا درخواست تسکین درد مشابهی خواهند داشت.

هیچ مطالعه‌ای گزارشی را در مورد رضایت زنان از تسکین درد، احساس کنترل زنان در زایمان، رضایت زنان از تجربه زایمان، تعامل (اثر متقابل (interaction)) مادر/کودک، نرخ شیردهی، موربیدیتی مادر، پیامدهای طولانی‌مدت نوزاد، یا هزینه‌ها ارایه نداد. عوارض جانبی دیگری به جز درد گذرا ناشی از تزریق گزارش نشد، که این درد با تزریق آب استریل تشدید ‌شد.