سوال مطالعه مروری
ما مزایا و مضرات بالینی نگهداری طولانی‌مدت گلبول‌های قرمز فشرده (ذخیره‌سازی به مدت 21 روز یا بیشتر) را در مقایسه با استفاده از گلبول‌های قرمز فشرده تازه‌تر بر گیرندگان انتقال خون بررسی کردیم.
پیشینه
انتقال خون تلاشی است برای حل شرایط تهدید کننده زندگی و سلامت به صورت کوتاه‌مدت. گلبول‌های قرمز فشرده (packed red blood cells) اغلب برای انتقال خون استفاده می‌شود. گاهی پس از ذخیره طولانی‌مدت این سلول‌ها، خون تزریق می‌شود، اما بحث در مورد اینکه انتقال خون «قدیمی‌تر» به اندازه انتقال خون «تازه‌تر» مفید است یا خیر، ادامه دارد.
ویژگی‌‌های مطالعه
ما سه مطالعه را شناسایی کردیم، که در مجموع شامل 120 شرکت‌کننده بودند، و ذخیره‌سازی گلبول‌های قرمز فشرده را به مدت ≥ 21 روز در مقابل < 21 روز با هم مقایسه کردند.
نتایج کلیدی
نتایج مطالعات مربوط به پیامد مرگ بیمار به هر علتی، به دلیل تعداد کم شرکت‌کنندگان که اطلاعات را ارائه دادند، نامطمئن بودند. ما نتوانستیم تاثیری را بر مرگ بیمار با ذخیره‌سازی طولانی‌تر یا کوتاه‌تر رد کنیم. هیچ یک از کارآزمایی‌ها، دیگر پیامدهای مورد نظر این مرور را، یعنی آسیب حاد ریه مرتبط با انتقال خون، عفونت‌های پس از جراحی، و عوارض جانبی، در نظر نگرفتند. مشخصات بی‌خطری (safety) هر دو رویکرد، ناشناخته است.
کیفیت شواهد
سطح قطعیت نتایج این مرور، بسیار پائین است. این مطالعات، در نحوه طراحی و اجرا با محدودیت‌هایی روبه‌رو بودند. همچنین، تعداد محدود بیماران شرکت‌کننده در این مطالعات موجب غیردقیق بودن نتایج شد. ما از چهار کارآزمایی بزرگ در حال انجام در این زمینه آگاه هستیم که به ما در درک بهتر تاثیرات ذخیره‌سازی بر گلبول‌های قرمز در رابطه با پیامدها برای بیماران کمک می‌کنند.
با توجه به محدودیت‌های مرور، مرتبط با حجم نمونه و ماهیت کارآزمایی‌های واردشده، این مرور کاکرین هیچ شواهدی را برای حمایت یا رد استفاده از گلبول‌های قرمز فشرده برای انتقال خون که به مدت ≥ 21 روز («طولانی‌شده» یا «قدیمی‌تر») ذخیره شدند، در مقایسه با موارد ذخیره شده برای < 21 روز («تازه»)، ارائه نمی‌کند. این نتایج بر اساس سه کارآزمایی مرکزی کوچک تکی با خطرات بالای سوگیری هستند. شواهد کافی برای تعیین تاثیرات گلبول‌های قرمز فشرده تازه یا قدیمی‌تر برای انتقال خون وجود ندارد. بنابراین، ما از خوانندگان می‌خواهیم که نتایج کارآزمایی را با احتیاط تفسیر کنند. نتایج حاصل از چهار کارآزمایی بزرگ در حال انجام، به به‌روزرسانی‌های آینده این مرور کمک می‌کنند.
ترانسفیوژن یا انتقال خون یک مداخله حاد است، که با هدف حفظ حیات و رفع شرایط تهدید کننده سلامت در یک برهه کوتاه‌مدت انجام می‌شود. گلبول‌های قرمز فشرده (packed red blood cells) اغلب برای انتقال خون استفاده می‌شود. گاهی خون پس از نگهداری طولانی‌مدت تزریق می‌شود، اما بحث در مورد اینکه انتقال خون «قدیمی» به اندازه انتقال خون «تازه‌تر» مفید است یا خیر، ادامه دارد.
ارزیابی مزایا و مضرات بالینی نگهداری طولانی‌مدت گلبول‌های قرمز فشرده، در مقایسه با تزریق گلبول‌های قرمز تازه، بر گیرندگان انتقال خون.
جست‌وجوی خود را در تاریخ 1 می 2014 انجام دادیم. پایگاه ثبت تخصصی گروه آسیب‌ها و صدمات در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین )، MEDLINE (OvidSP)؛ Embase (OvidSP)؛ و ISI Web of Science را جست‌وجو کردیم. همچنین پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی و فهرست منابع مقالات و مرورهای بازیابی‌شده را جست‌وجو و غربالگری کردیم. این جست‌وجو را در جون سال 2015 به‌روز کردیم، اما این نتایج هنوز ترکیب نشده‌اند.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی‌شده شامل شرکت‌کنندگانی که نیاز به انتقال گلبول قرمز داشتند، واجد شرایط ورود بودند. ذخیره طولانی‌مدت به صورت ذخیره گلبول‌های قرمز خون ≥ 21 روز در یک بانک خون، تعریف شد. محدودیت‌هایی را در مورد طول دوره پیگیری، یا کشوری که مطالعه در آن انجام شد، اعمال نکردیم. کارآزمایی‌هایی را حذف کردیم که در آنها بیماران، ترکیبی را از ذخیره کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت فرآورده‌های خونی دریافت کردند، و همچنین کارآزمایی‌هایی را که تعریف روشنی از ذخیره‌سازی طولانی‌مدت نداشتند.
حداقل دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به انتخاب مطالعه، ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها اقدام کردند. پیامدهای اصلی عبارت بودند از مرگ بیمار به هر علتی، آسیب حاد ریوی مرتبط با تزریق خون، و عوارض جانبی. نسبت خطر (relative risk) را برای پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome) تخمین زدیم. ناهمگونی آماری را با استفاده از I 2 اندازه‌گیری کردیم. از یک مدل اثرات تصادفی (random-effects model) برای ترکیب یافته‌ها استفاده کردیم.
سه کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده را شناسایی کردیم، که در مجموع شامل 120 شرکت‌کننده بوده، و گلبول‌های قرمز فشرده را با ذخیره‌سازی ≥ 21 روز («طولانی‌شده» یا «قدیمی‌تر») در مقابل گلبول‌های قرمز فشرده با ذخیره‌سازی < 21 روز («تازه») مقایسه کردند. داده‌ها را برای ارزیابی تاثیر ذخیره‌سازی طولانی‌مدت بر مرگ بیمار به هر علتی جمع‌آوری کردیم. سطح اعتماد به نتایج حاصل از این کارآزمایی‌ها به دلیل سوگیری در طراحی آنها، و حجم نمونه محدود آنها، بسیار پائین بود.
تاثیر تخمینی گلبول‌های قرمز فشرده با ذخیره‌سازی ≥ 21 روز در مقابل گلبول‌های قرمز فشرده با ذخیره‌سازی < 21 روز برای پیامد مرگ بیمار به هر علتی، دقیق نبود (5/45 [11.11%] در مقابل 2/46 [4.34%]؛ RR: 2.36؛ 95% CI؛ 0.65 تا 8.52؛ I 2 = 0%؛ P = 0.26؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) . آنالیز مرحلهای کارآزمایی (trial sequential analysis)، با فقط دو کارآزمایی، نشان می‌دهد که ما هنوز شواهد قانع‌کننده‌ای نداریم که نشان دهد گلبول‌های قرمز فشرده قدیمی‌تر باعث کاهش 20% در نسبت خطر مرگ ناشی از هر علتی در مقایسه با گلبول‌های قرمز فشرده تازه‌تر می‌شود. هیچ یک از کارآزمایی‌ها، دیگر پیامدهای مورد نظر مشخص شده در این مرور را، یعنی آسیب حاد ریه مرتبط با انتقال خون، عفونت‌های پس از جراحی، و عوارض جانبی، وارد نکردند. مشخصات بی‌خطری (safety) مداخله ناشناخته است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.