داروهای آنتی‌سایکوتیک یا ضدروان‌پریشی درمان اصلی اسکیزوفرنی را تشکیل می‌دهند، آنها به افراد کمک می‌کنند تا با نشانه‌هایی مانند شنیدن صداها، دیدن چیزها و داشتن باورهای عجیب، کنار بیایند. دستورالعمل‌های بالینی بیان می‌کنند که هیچ تفاوتی در اثربخشی میان داروهای آنتی‌سایکوتیک وجود ندارد، اما داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین اغلب کمتر از داروهای با قدرت بالا، اثربخشی دارند، و همچنین به نظر می‌رسد که در عوارض جانبی، متفاوت هستند. طبقه‌بندی به داروهایی با قدرت بالا و با قدرت پائین به این معنی است که داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین برای درمان نشانه‌های اسکیزوفرنی به دوزهای بالاتری نیاز دارند. عوارض جانبی که در اکثر داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت بالا مشترک هستند، عبارتند از اختلالات حرکتی مانند حرکات غیرقابل کنترل صورت، بازوها یا پاها؛ لرزش؛ مشکلات تعادل یا راه رفتن؛ بی‌قراری؛ تشنج؛ درد مفاصل؛ در حالی که داروهای با قدرت پائین بیشتر باعث آرام‌بخشی، تب و از دست دادن قدرت عضلانی می‌شوند. مطالعات تاکنون داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت بالا را با داروهای با قدرت پائین ارزیابی و مقایسه نکرده‌اند. بنابراین هدف این مرور، مقایسه تری‌فلوپرازین (trifluoperazine) (یک داروی آنتی‌سایکوتیک با قدرت بالا) با داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بود. نمونه‌های معمول از داروهای با قدرت پائین عبارتند از کلرپرومازین (chlorpromazine)، کلرپروتیکسن (chlorprothixene)، تیوریدازین (thioridazine) و لوومپرومازین (levomepromazine). این مرور بر اساس جست‌وجویی است که در سال 2010 انجام شد و شامل هفت مطالعه با مجموع 422 نفر بود، و تری‌فلوپرازین را با داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین مقایسه کرد. به‌طور کلی، اطلاعات به‌طور ضعیفی گزارش شده و سطح کیفیت مطالعات پائین بود؛ نویسندگان، سطح کیفیت شواهد را برای پیامدها اصلی مورد نظر در حد متوسط، پائین یا بسیار پائین ارزیابی کردند. نتایج، برتری تری‌فلوپرازین را در مقایسه با داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین نشان نمی‌دهد. با این حال، بروز حداقل یک اختلال حرکتی (سفتی عضلانی) با تری‌فلوپرازین به‌طور قابل توجهی بیشتر بود. برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی، مهم است که بدانند تری‌فلوپرازین و داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین برای مقابله با نشانه‌هایی مانند شنیدن صدا یا دیدن چیزها، تقریبا برابر هستند. آنها در عوارض جانبی کمی متفاوت هستند، به‌طوری که تری‌فلوپرازین منجر به بروز حداقل یک اختلال حرکتی (سفتی عضلانی) می‌شود. با این حال، هیچ برتری واضحی از تری‌فلوپرازین در مقابل داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین یافت نشد. با توجه به تعداد محدود مطالعات، شرکت‌کنندگان و کیفیت پائین اطلاعات، این نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند.
این خلاصه به زبان ساده توسط یک مصرف‌کننده، بنجامین گری (Benjamin Gray)؛ Service User and Service User Expert, Rethink Mental Illness نوشته شده است.
نتایج، تفاوت بارزی را در اثربخشی میان تری‌فلوپرازین و داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین نشان ندادند. تری‌فلوپرازین اختلالات حرکتی بیشتری را ایجاد کرد. تعداد مطالعات تصادفی‌سازی شده، همچنین کیفیت آنها پائین است، کیفیت شواهد برای پیامدهای مورد نظر از کیفیت متوسط تا کیفیت بسیار پائین متغیر است، بنابراین برای نتیجه‌گیری در مورد تاثیر نسبی تری‌فلوپرازین و داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین، به انجام مطالعات جدیدتر نیاز است.
داروهای آنتی‌سایکوتیک (antipsychotic) یا ضدروان‌پریشی، درمان اصلی اسکیزوفرنی (schizophrenia) را تشکیل می‌دهند. دستورالعمل‌های درمانی بیان می‌کنند که هیچ تفاوتی در اثربخشی میان داروهای آنتی‌سایکوتیک وجود ندارد، با این حال، گاهی از نظر پزشکان، داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین (low-potency) کارآمدی کمتری از ترکیبات دارای قدرت بالا (high-potency) دارند، و به نظر می‌رسد که در عوارض جانبی آنها نیز تفاوت‌هایی دیده می‌شود.
مرور تاثیرات تری‌فلوپرازین (trifluoperazine) و داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین در پاسخ به درمان در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه اسکیزوفرنی در کاکرین را جست‌وجو کردیم (نوامبر 2010).
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده‌ای را وارد کردیم که تری‌فلوپرازین را با داروهای آنتی‌سایکوتیک نسل اول دارای قدرت پائین در درمان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا سایکوز شبه-اسکیزوفرنی مقایسه کردند.
داده‌ها را جداگانه استخراج کردیم. برای داده‌های دو حالتی (dichotomous data)، خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) آنها را بر اساس قصد درمان (intention-to-treat; ITT) مبتنی بر مدل اثرات تصادفی (random-effects model) محاسبه کردیم.
این مرور در حال حاضر شامل هفت کارآزمایی تصادفی‌سازی شده و 422 شرکت‌کننده است که تری‌فلوپرازین را با داروهای آنتی‌سایکوتیک دارای قدرت پائین مقایسه کردند. حجم نمونه مطالعات واردشده میان 20 و 157 شرکت‌کننده، با طول دوره مطالعه بین چهار و 52 هفته بود. به‌طور کلی، تولید توالی (sequence generation)، روش‌های تخصیص (allocation) و کورسازی (blinding)، ضعیف گزارش شدند.
تری‌فلوپرازین از نظر پاسخ به درمان، تفاوت معنی‌داری با داروهای آنتی‌سایکوتیک دارای قدرت پائین نداشت (تری‌فلوپرازین: 26%، داروی با قدرت پائین: 27%؛ 3 RCT؛ n = 120؛ RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.59 تا 1.56،
شواهد با کیفیت متوسط
). همچنین تفاوت معنی‌داری در قابلیت پذیرش درمان، با تعداد مبهم از شرکت‌کنندگانی که به هر دلیلی مطالعات را زودتر ترک کردند، وجود نداشت (تری‌فلوپرازین: 20%، داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین: 16%؛ 3 RCT؛ n = 239؛ RR: 1.25؛ 95% CI؛ 0.72 تا 2.17،
شواهد با کیفیت پائین
). تفاوت معنی‌داری در تعداد افراد دچار حداقل یک عارضه جانبی وجود نداشت (تری‌فلوپرازین: 60%، داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین: 38%؛ 1 RCT؛ n = 60؛ RR: 1.60؛ 95% CI؛ 0.94 تا 2.74،
شواهد با کیفیت متوسط
). با این حال، بروز حداقل یک اختلال حرکتی (تری‌فلوپرازین: 23%، داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین: 13%؛ 2 RCT؛ n = 123؛ RR: 2.08؛ 95% CI؛ 0.78 تا 5.55،
شواهد با کیفیت بسیار پائین
)، همچنین عدم هماهنگی (تری‌فلوپرازین: 20%، داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین: 5%؛ 1 RCT؛ n = 60؛ RR: 7.00؛ 95% CI؛ 1.60 تا 30.66) و سفت شدن عضلات (تری‌فلوپرازین: 45%، داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین: 10%؛ 1 RCT؛ n = 60؛ 4.50 :RR؛ 95% CI؛ 1.58 تا 12.84) در گروه تری‌فلوپرازین به‌طور قابل توجهی بیشتر بودند. هیچ داده‌ای برای دیگر پیامدهای مورد نظر، مانند آرام‌بخشی یا کیفیت زندگی، در دسترس نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.