فعالیت بدنی به هر حرکتی اطلاق می‌شود که در بدن توسط عضلات ایجاد شده و باعث سوختن انرژی می‌شود. فعالیت بدنی شامل ورزش می‌شود، اما دربرگیرنده فعالیت به عنوان بخشی از کار، کارهای منزل یا جابه‌جایی نیز می‌شود. مشارکت در فعالیت بدنی منظم برای سلامت و بهزیستی (well-being) مهم است. برای اکثر افراد مبتلا به فیبروز سیستیک (cystic fibrosis)، انجام فعالیت بدنی و ورزش به طور معمول توصیه می‌شود، اما مشارکت در برنامه‌های تجویز شده اغلب ضعیف است. بهترین راه برای تشویق افراد مبتلا به فیبروز سیستیک به انجام فعالیت بدنی بیشتر در طول روز مشخص نیست. هدف از این مرور، ارزیابی استراتژی‌هایی بود که افراد مبتلا به فیبروز سیستیک را تشویق می‌کردند تا در فعالیت‌های بدنی روزانه مشارکت کنند. چهار مطالعه با مجموع 199 شرکت‌کننده وجود داشت که تاثیر تمرین ورزشی را بر مشارکت در فعالیت بدنی بررسی کردند. این مداخلات بیشتر روی کودکان انجام شدند. روش‌های انجام و نتایج مطالعه به‌طور واضح گزارش نشدند، بنابراین تشخیص اینکه نتایج تحت تاثیر روش ارزیابی شرکت‌کنندگان یا ماهیت پیامدهای گزارش شده بودند یا خیر، دشوار بود. طول دوره برنامه‌های آموزشی از 18 روز تا سه سال متغیر بود. در دو مطالعه برنامه‌های تمرینی ورزشی تحت نظارت و در دو مطالعه بدون نظارت و در منزل انجام شدند. به دلیل تفاوت در طراحی مطالعه و پیامدهای اندازه‌گیری شده، نتوانستیم داده‌های مطالعات مختلف را ترکیب کنیم. هیچ یک از مطالعات هیچ بهبودی را با مشارکت در فعالیت بدنی، زمانی که تمرین ورزشی کمتر از شش ماه به طول انجامید، گزارش نکرد. شواهد بسیار محدودی وجود داشت مبنی بر اینکه استفاده از یک برنامه ورزشی در منزل، حداقل به مدت شش ماه پس از دریافت مشاوره فعالیت و مشاوره ورزشی، مشارکت را در فعالیت بدنی در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک بهبود بخشید. هیچ برنامه آموزشی تاثیر معنی‌داری را بر کیفیت زندگی نشان نداد. مشخص نیست راهبردهایی مانند کوچینگ سلامت یا توصیه‌های مبتنی بر اینترنت ممکن است به ترویج مشارکت منظم در فعالیت بدنی در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک کمک کنند یا خیر.