زمانی که یک زن باردار Rhesus-منفی (Rh-منفی)، نوزاد Rh-مثبت را حمل می‌کند، ممکن است آنتی‌بادی‌های Rh را در جریان خون خود ایجاد کند. تشکیل آنتی‌بادی بعدی، پتانسیل حمله به گلبول‌های قرمز نوزاد Rh-مثبت را در دوران بارداری دارد. این وضعیت ممکن است باعث کم‌خونی نوزاد شده و در موارد شدید کودک بمیرد. مرورهای دیگر کاکرین شواهد روشنی را ارایه می‌دهند که تجویز ایمونوگلوبولین ضد-D در عرض 72 ساعت پس از تولد برای مادر Rh-منفی یک نوزاد Rh-مثبت و در طول سه ماهه سوم، باعث کاهش تشکیل آنتی‌بادی Rh در بارداری‌های آینده می‌شود. اگر ضد-D به زنان Rh-منفی به دنبال سقط خودبه‌خودی یا دیلاتاسیون و کورتاژ (D&C) برای سقط ناقص پس از 12 هفته داده شود، احتمال ایجاد آنتی‌بادی‌های Rh نیز ممکن است کاهش یابد. با این حال، مرور ما فقط یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را با کیفیت پائین (شامل 48 زن) شناسایی کرد که تجویز ضد-D را پس از D&C درمانی یا سقط خودبه‌خودی جنین برای پیشگیری از آلوایمونیزاسیون Rh (ایجاد آنتی‌بادی‌ها در پاسخ به آنتی‌ژن‌های یک پروتئین غیرخودی) در نظر گرفت. مطالعه واردشده هیچ داده‌ای را درباره پیامدهای اولیه یا ثانویه مرور گزارش نکرد. انجام تحقیقات با کیفیت بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
داده‌های کافی برای ارزیابی عملکرد تجویز ضد-D در یک مادر Rh-منفی غیرحساس پس از سقط خودبه‌خودی وجود ندارد. بنابراین، تا زمانی که شواهدی با کیفیت بالا در دسترس قرار نگیرد، پروفیلاکسی ایمونوگلوبولین ضد-D پس از سقط خودبه‌خودی جنین برای پیشگیری از آلوایمونیزاسیون Rh قابل تعمیم نیست و باید بر اساس دستورالعمل‌های استاندارد هر کشور عمل شود.
در دوران بارداری، یک زن Rhesus-منفی (Rh-منفی)، در صورتی که جنین او Rh-مثبت باشد، ممکن است آنتی‌بادی تشکیل دهد، که در صورت عدم درمان می‌تواند باعث بروز عوارض یا مرگ‌ومیر جنین در بارداری‌های بعدی شود.
ارزیابی تاثیرات تجویز ایمونوگلوبولین (Ig) ضد-D پس از سقط خودبه‌خودی جنین در یک زن Rh-منفی، بدون آنتی‌بادی‌های ضد-D.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (31 دسامبر 2012) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) در زنان Rh-منفی بدون آنتی‌بادی که به‌دنبال سقط خودبه‌خودی جنین، Ig ضد-D در مقایسه با عدم درمان یا درمان دارونما (placebo) به عنوان کنترل دریافت کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به ارزیابی کارآزمایی‌ها برای ورود و کیفیت آنها پرداختند. دو نویسنده مرور داده‌ها را استخراج کرده و صحت (accuracy) آنها را بررسی کردند.
یک RCT را شامل 48 زن وارد کردیم که بین هفته هشتم و 24 بارداری سقط جنین داشتند. از 19 زن در گروه درمان، 14 مورد دیلاتاسیون و کورتاژ (dilatation & curettage; D&C) درمانی و پنج زن سقط خودبه‌خودی داشتند؛ از 29 زن در گروه کنترل، 25 نفر D&C درمانی و چهار مورد سقط خودبه‌خودی داشتند. گروه درمان، تزریق عضلانی 300 میکروگرم Ig ضد-D را دریافت کرده و با گروه کنترل که 1 سی‌سی گاما گلوبولین هموژن را به عنوان دارونما دریافت کردند، مقایسه شدند.
پیامدهای اولیه این مرور (توسعه تست مثبت Kleihauer Betke (آزمایشی که سلول‌های جنین را در خون مادر تشخیص می‌دهد؛ و ایجاد آلوایمونیزاسیون RhD در بارداری بعدی)) در مطالعه واردشده گزارش نشد.
به‌طور مشابه، هیچ یک از پیامدهای ثانویه مرور در این مطالعه گزارش نشدند: نیاز به افزایش نظارت برای نمونه‌گیری از خون جنین مشکوک و تزریق خون به جنین در بارداری‌های بعدی، عوارض نوزادی مانند کم‌خونی نوزادان، زردی، انسفالوپاتی بیلی‌روبین، هیپوگلیسمی، اریتروبلاستوز، نارس بودن، قند خون پائین، در بارداری‌های بعدی، عوارض جانبی در مادر ناشی از تجویز ضد-D از جمله واکنش آنافیلاکتیک و عفونت‌های منتقله از طریق خون.
مطالعه واردشده، بارداری‌های Rh-مثبت بعدی را در سه زن در گروه درمان و شش زن در گروه کنترل گزارش کرد. با این حال، به دلیل حجم نمونه کوچک، هیچ تفاوتی را در حساسیت مادر یا ایجاد آلوایمونیزاسیون Rh در بارداری‌های بعدی نشان نداد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.