بیماری پارکینسون (Parkinson's disease; PD) یکی از شایع‌ترین اختلالات نورودژنراتیو بوده و اختلال عملکرد میتوکندری نقش مهمی در پاتوژنز آن دارد. کراتین نشان داده که به بهبود عملکرد میتوکندری کمک می‌کند و، بنابراین، ممکن است برای درمان افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مفید باشد. محققان سازمان همکاری کاکرین، تا 10 نوامبر 2013، شواهدی را در مورد اینکه مصرف کراتین برای درمان افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، به تنهایی یا به عنوان یک درمان کمکی، موثر و بی‌خطر است یا خیر، بررسی کردند.
دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را با مجموع 194 بیمار وارد کردیم که کراتین را با دارونما (placebo) در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مقایسه کردند. به دلیل کیفیت پائین کارآزمایی‌ها و تعداد اندک شرکت‌کنندگان که وارد مطالعات شدند، تاثیر کراتین بر بهبود عملکرد حرکتی، فعالیت‌های زندگی روزانه یا کیفیت زندگی پس از یک یا دو سال درمان بیماری پارکینسون نامشخص بود. به نظر نمی‌رسید عوارض جانبی جدی که در کارآزمایی‌ها رخ دادند، مربوط به کراتین باشند. با این حال، یک کارآزمایی نرخ بیشتری را از وقوع اثرات گوارشی (از جمله اسهال، تهوع و یبوست) با کراتین گزارش کرد.
شواهد مبتنی بر تاثیرات کراتین در بیماری پارکینسون به دلیل وجود خطر سوگیری (bias)، حجم نمونه کوچک و طول دوره کوتاه کارآزمایی‌های واجد شرایط، محدود است. این مطالعه یک مبنای قابل اعتماد را برای تصمیم‌گیری در مورد درمان ارائه نمی‌دهد. برای ارزیابی تاثیر کراتین در درمان بیماری پارکینسون، انجام RCTهای آینده با طراحی خوب و با حجم نمونه بزرگتر و پیگیری طولانی‌مدت، مورد نیاز است.
بیماری پارکینسون (Parkinson's disease; PD) یکی از شایع‌ترین اختلالات نورودژنراتیو بوده و اختلال عملکرد میتوکندری نقش مهمی در پاتوژنز آن دارد. کراتین (creatine) در بهبود عملکرد میتوکندری موثر است. بنابراین ممکن است برای کند کردن پیشرفت بیماری پارکینسون مفید باشد.
ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) استفاده از کراتین، به تنهایی یا به عنوان یک درمان کمکی، در مدیریت بالینی بیماری پارکینسون.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه اختلالات حرکتی در کاکرین، CENTRAL (کتابخانه کاکرین 2013، نوامبر، شماره 4)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا 10 نوامبر 2013)، EMBASE (1974 تا 10 نوامبر 2013) و دو بانک اطلاعاتی چینی را جست‌وجو کردیم. پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های در حال انجام و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کرده، فهرست منابع را بررسی کرده، و با نویسندگان کارآزمایی‌های وارد شده تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که کراتین را با دارونما (placebo) در مدیریت درمانی بیماری پارکینسون مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب کرده، کیفیت آنها را ارزیابی کرده، و داده‌ها را استخراج کردند.
دو RCT را با مجموع 194 شرکت‌کننده وارد کردیم. هر دو کارآزمایی کراتین را با دارونما برای بیماری پارکینسون مقایسه کرده و هر دو محدودیت‌های روش‌شناسی (methodology) داشتند. هیچ شواهد بارزی مبنی بر تاثیر کراتین بر عملکرد حرکتی (MD: -0.26؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.39- تا 3.88، شواهد با کیفیت پائین)، فعالیت‌های روزمره زندگی (MD: 0.37؛ 95% CI؛ 1.28- تا 2.02، شواهد با کیفیت پائین) یا کیفیت زندگی پس از یک یا دو سال درمان به دست نیامد. یک کارآزمایی بروز عوارض جانبی جدی را گزارش کرد که به کراتین نسبت داده نشدند. هم‌چنین، یک کارآزمایی نرخ بیشتری از عوارض گوارشی در دو سال پیگیری مشاهده کرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.