شانزده مطالعه، که 741 شرکت‌کننده مبتلا به CTS را تصادفی‌سازی کردند، در این مرور وارد شدند. دو مورد یک رژیم درمانی تحرک را با یک کنترل عدم درمان، سه مورد یک مداخله تحرک (مثلا تحرک استخوان کارپال) را با دیگری (به عنوان مثال تحرک بافت نرم)، نه مورد تحرک عصبی ارایه‌شده را به عنوان بخشی از یک مداخله چند-جزئی با یک مداخله غیرجراحی دیگر (به عنوان مثال آتل یا اولتراسوند درمانی)، و سه مورد مداخله تحرک را غیر از تحرک عصب (به عنوان مثال یوگا یا درمان کایروپراکتیک (chiropractic)) با مداخله غیرجراحی دیگر مقایسه کردند. خطر سوگیری مطالعات واردشده در برخی از مطالعات، پائین و در دیگر مطالعات نامشخص یا بالا بود، و فقط سه مورد به‌طور صریح گزارش دادند که توالی تخصیص (allocation sequence) پنهان‌سازی شده بود، و چهار مورد نیز کورسازی (blinding) شرکت‌کنندگان را گزارش کردند. مطالعات از نظر مداخلات ارایه‌شده، پیامدهای اندازه‌گیری شده و زمان‌بندی ارزیابی پیامد، ناهمگون بودند، بنابراین، ما نتوانستیم نتایج را از همه مطالعات جمع‌آوری کنیم. فقط چهار مطالعه پیامد اولیه مورد نظر، یعنی بهبودی کلی در کوتاه‌‌مدت، را گزارش کردند (هر معیاری که در آن بیماران شدت شکایات خود را در مقایسه با سطح پایه نشان دهند، به عنوان مثال، رتبه‌بندی کلی از میزان بهبودی، رضایت از درمان، ظرف سه ماه پس از درمان). با این حال، از این تعداد، فقط سه مورد داده‌های پیامد را کاملا گزارش کردند که برای ورود در مرور کافی بودند. یک کارآزمایی با کیفیت بسیار پائین با 14 شرکت‌کننده نشان داد همه شرکت‌کنندگانی که تحرک نورودینامیک یا تحرک استخوان کارپال را دریافت کردند و هیچ بیماری در گروه عدم درمان، بهبودی کلی را گزارش کردند (RR: 15.00؛ 95% CI؛ 1.02 تا 220.92)، اگرچه دقت این برآورد اثرگذاری (effect estimate) بسیار پائین است. یک کارآزمایی با کیفیت پائین با 22 شرکت‌کننده نشان داد که شانس «راضی بودن» یا «بسیار راضی بودن» از درمان برای شرکت‌کنندگانی که تحرک بافت نرم را به کمک ابزار دریافت ‌کردند، در مقایسه با تحرک استاندارد بافت نرم، 24% بیشتر بود (RR: 1.24؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.75)، هرچند شرکت‌کنندگان کورسازی نشدند و مشخص نبود که توالی تخصیص پنهان‌سازی شد یا خیر. کارآزمایی دیگر با کیفیت بسیار پائین و با 26 شرکت‌کننده نشان داد که مچ‌های مبتلا به CTS بیشتری که ورزش سر خوردن عصب (nerve gliding) را، به ‌علاوه استفاده از آتل همراه با اصلاح فعالیت دریافت کردند، هیچ یافته پاتولوژیکی در ارزیابی تاخیر حسی (sensory latency) دیستال عصب مدین (median) و اولنار (ulnar) در پایان درمان، نسبت به مچ‌هایی که آتل را به ‌علاوه فقط اصلاح فعالیت دریافت کردند، نداشتند (RR: 1.26؛ 95% CI؛ 0.69 تا 2.30). با این حال، یک واحد خطای آنالیز در این کارآزمایی رخ داد، زیرا همبستگی (correlation) میان مچ دست در شرکت‌کنندگان مبتلا به CTS دوطرفه در نظر گرفته نشد. فقط دو مطالعه عوارض جانبی را اندازه‌گیری کردند، بنابراین پیش از آنکه بتوان به نتیجه‌گیری قطعی در مورد بی‌خطری ورزش و مداخلات تحرک دست یافت، به داده‌های بیشتری نیاز است. به‌طور کلی، نتایج پیامدهای ثانویه مرور (بهبودی کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت در نشانه‌های CTS، توانایی عملکرد، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، پارامترهای عصبی‌فیزیولوژیکی (neurophysiologic parameters) و نیاز به جراحی) برای اکثر مقایسه‌ها دارای 95% CI بود که شامل تاثیرات در هر جهت می‌شد.