پیشینه
برای افرادی که مبتلا به HIV هستند، از دست دادن شغل، خود می‌تواند مقابله با این بیماری را حتی سخت‌تر کند. هدف این مرور ارزیابی آن بود که چگونه می‌توانیم روند از دست دادن شغل افراد +HIV را کمتر کنیم یا به آنها کمک کنیم به سر کار خود بازگردند. سه رویکرد برای دستیابی به این اهداف وجود دارند. اولین مورد استفاده از داروها است، به این معنی که درمان ضدرتروویروسی، برای پیشگیری از بدتر شدن بیماری و نشانه‌های آن تجویز شود. دوم، ایجاد تغییرات در وظایف کاری یا محیط کار بیمار است. سومین مورد، ارائه حمایت روان‌شناختی برای کمک به فرد +HIV برای مقابله بهتر با شرایط خود، به ویژه در محل کار، است. ما مطالعاتی را وارد کردیم که تاثیرات یک یا چند مورد از این رویکردها را ارزیابی کردند. تاثیر مداخلات را می‌توان به صورت شاغل بودن یا نبودن افراد +HIV و تعداد روزها یا ساعاتی که افراد +HIV پس از مداخله قادر به کار بودند، اندازه‌گیری کرد.
مطالعاتی را که یافتیم
ما پنج مطالعه کنترل‌شده قبل و بعد (CBA) را از آفریقای جنوبی، هند، اوگاندا، و کنیا و یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل‌شده را از ایالات متحده پیدا کردیم. این مطالعات شامل بیش از 48,000 شرکت‌کننده بودند. پنج مطالعه درمان ضدرتروویروسی را بررسی کردند و یک مطالعه مداخلات حرفه‌ای را به عنوان راهی برای بهبود روند بازگشت به کار در افراد +HIV ارزیابی کرد.
یافته‌های کلیدی
پنج مطالعه CBA نشان دادند که مداخلات درمانی ضدرتروویروسی ممکن است پیامدهای اشتغال را در افراد +HIV افزایش دهد. یک مطالعه تاثیر ایجاد تغییرات را در وظایف کاری یا محیط کار ارزیابی کرد، اما برای گفتن اینکه این مداخله کمک می‌کند یا خیر، داده‌های کافی را ارائه نداد. ما هیچ مطالعه‌ای در مورد حمایت روان‌شناختی برای کمک به افراد +HIV برای مقابله بهتر با شرایط پیدا نکردیم.
کیفیت شواهد
به‌طور کلی، شواهدی را با کیفیت بسیار پائین پیدا کردیم زیرا همه مطالعات واردشده خطر سوگیری بالایی داشتند.
نتیجه‌گیری
ما شواهدی را با کیفیت بسیار پائین پیدا کردیم مبنی بر اینکه مداخلات درمانی ضدرتروویروسی می‌توانند پیامدهای شغلی را برای افراد +HIV بهبود بخشند. به انجام کارآزمایی‌هایی با کیفیت بالا و تصادفیسازی شده نیاز داریم تا بدانیم که مداخلات دارویی، حرفه‌ای و روان‌شناختی می‌توانند پیامدهای شغلی را برای افراد +HIV بهبود بخشند یا خیر.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین پیدا کردیم که نشان می‌دهد مداخلات ART ممکن است پیامدهای اشتغال را برای افراد +HIV بهبود بخشند. برای مداخلات حرفه‌ای، مطالعه واردشده هیچ شواهدی را مبنی بر تاثیر مداخله ارائه نداد. ما هیچ مطالعه‌ای را پیدا نکردیم که مداخلات روان‌شناختی را ارزیابی کرده باشد. برای ارزیابی اثربخشی مداخلات RTW برای افراد +HIV، به انجام مطالعات بیشتری با کیفیت بالا و ترجیحا تصادفی‌ساری شده نیاز داریم.
اکثریت قریب به اتفاق افراد آلوده به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) بزرگسالان در سنین کار هستند. بنابراین بیکاری و از دست دادن شغل به دلیل عفونت HIV یکی از نگرانی‌های عمده سلامت عمومی و اقتصادی به شمار می‌آید. بازگشت به کار (return to work; RTW) پس از تشخیص HIV یک فرآیند طولانی و پیچیده است، به خصوص اگر فرد برای مدت طولانی از کار غیبت کرده باشد. تلاش‌های مختلفی برای بهبود RTW افراد مبتلا به HIV (HIV+) انجام شده و بسیاری از این موارد به‌طور رسمی در مطالعات مداخله‌ای ارزیابی شده‌اند.
ارزیابی تاثیر مداخلات با هدف حفظ و بهبود اشتغال در افراد +HIV.
ما یک جست‌وجوی جامع را از سال 1981 تا دسامبر 2014 در بانک‌های اطلاعاتی زیر انجام دادیم: پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ بانک اطلاعاتی OSH UPDATE (CISDOC؛ HSELINE؛ NIOSHTIC؛ NIOSHTIC-2؛ RILOSH)، و PsycINFO.
همه کارآزمایی‌های تصادفیسازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) یا مطالعات کنترل‌شده قبل و بعد (controlled before-after; CBA) را در نظر گرفتیم که اثربخشی مداخلات دارویی، حرفه‌ای و روان‌شناختی را در شرکت‌کنندگان +HIV در سنین کار (16 سال یا بالاتر) ارزیابی کردند که از RTW یا دیگر شاخص‌های اشتغال به عنوان پیامدها استفاده کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم تمام منابع بالقوه را برای ورود بررسی کردند. انتخاب نهایی مطالعات را با اجماع نظر تعیین کردیم. استخراج و مدیریت داده‌ها، همچنین ارزیابی خطر سوگیری (bias) را دو بار انجام دادیم. تاثیر درمان را با استفاده از نسبت شانس (OR) برای پیامدهای دو حالتی (binary) و تفاوت میانگین (MD) برای پیامدهای پیوسته (continuous outcome) اندازه‌گیری کردیم. رویکرد درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE) را برای ارزیابی کیفیت شواهد به کار بردیم.
یک RCT را با 174 شرکت‌کننده و پنج CBA را با 48,058 شرکت‌کننده یافتیم که اثربخشی آموزش حرفه‌ای (1=n) و درمان ضدرتروویروسی (antiretroviral therapy; ART) (n=5) را ارزیابی کردند. هیچ مطالعه‌ای را برای ارزیابی مداخلات روان‌شناختی پیدا نکردیم. یک RCT در ایالات متحده صورت گرفت؛ پنج مطالعه CBA در آفریقای جنوبی، هند، کنیا و اوگاندا انجام شدند. هر شش مطالعه را با خطر بالای سوگیری درجه‌بندی کردیم.
اثربخشی مداخله حرفه‌ای فقط در یک مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفت اما به دلیل کمبود داده نتوانستیم تاثیر مداخله را برآورد کنیم.
برای مداخلات دارویی، شواهدی را با کیفیت بسیار پائین برای تاثیر مفید ART بر پیامدهای استخدام در پنج مطالعه پیدا کردیم. به دلیل وجود تفاوت‌ها در اندازه‌گیری پیامد، فقط توانستیم نتایج دو مطالعه را در یک متاآنالیز ترکیب کنیم.
دو مطالعه پیامدهای استخدام افراد +HIV را که تحت درمان با ART بودند، با افراد سالم مقایسه کردند. یک مطالعه نشان داد که MD معادل 1.22- روز در ماه (95% CI؛ 1.74- تا 1.07-) در 24 ماه پیگیری به دست می‌آید. مطالعه دیگر نشان داد که احتمال استخدام برای افراد +HIV در مقایسه با افراد سالم از زمان شروع ART (OR: 0.35؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.47) تا پیگیری سه تا پنج سال (OR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.42 تا 1.28) به‌طور پیوسته افزایش یافت.
سه مطالعه دیگر افراد +HIV تحت درمان ART را با افراد +HIV که هنوز ART دریافت نکرده بودند، مقایسه کردند. دو مطالعه افزایش احتمال اشتغال افراد را در طول زمان به دلیل تاثیر ART برای افراد +HIV در مقایسه با افراد +HIV پیش از ART نشان داد (OR: 1.75؛ 95% CI؛ 1.44 تا 2.12). یک مطالعه نشان داد در پیگیری 24 ماه، گروه تحت درمان با ART به میزان 12.1 ساعت بیشتر در هفته (95% CI؛ 6.99 تا 17.21) نسبت به میانگین کوهورت ART و پیش از ART در افراد +HIV که 20.1 ساعت بود، کار کردند.
به دلیل وجود خطر بالای سوگیری، شواهد را با کیفیت بسیار پائین برای همه مقایسه‌ها رتبه‌بندی کردیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.