بیمارانی که تحت عمل جراحی قلب قرار می‌گیرند، در معرض خطر عوارض ریوی پس از جراحی، نظیر پنومونی هستند. این عوارض دوره نقاهت پس از جراحی را طولانی کرده و حتی ممکن است منجر به مرگ بیمار شوند. افزایش آمادگی جسمانی، ظرفیت عملکردی افراد را، از جمله ریه‌های آنها، بهبود بخشیده، و می‌تواند منجر به آمادگی بهتر افراد برای مقاومت در برابر عواقب استرس جسمانی جراحی شود.
نویسندگان این مرور، اثربخشی و بی‌خطری (safety) انجام فیزیوتراپی پیش از جراحی را با یک مولفه ورزشی در بیماران تحت جراحی قلب سنجیدند. میان منابع علمی مرتبط، هشت مطالعه شامل 856 شرکت‌کننده، معیارهای ورود را داشتند. نتایج نشان دادند که انجام فیزیوتراپی پیش از جراحی، تعداد بیماران مبتلا به آتلکتازی یا پنومونی را کاهش داده، اما در تعداد بیماران مبتلا به پنوموتوراکس، نیاز به ونتیلاسیون طولانی-مدت یا مرگ‌ومیر پس از جراحی تغییری ایجاد نکرد. بیمارانی که تحت فیزیوتراپی پیش از جراحی قرار داشتند، زودتر (به طور میانگین پس از سه روز) از بیمارستان ترخیص شدند. اطلاعات در مورد عوارض جانبی محدود بود، اما مطالعاتی که به گزارش عوارض جانبی پرداختند، هیچ‌کدام موردی را گزارش نکردند. هیچ یک از مطالعات، در مورد هزینه‌های انجام فیزیوتراپی پیش از جراحی گزارشی ندادند.
نویسندگان نتیجه گرفتند که انجام فیزیوتراپی پیش از جراحی، به ویژه تمرین عضلات تنفسی، از وقوع برخی عوارض پس از جراحی از جمله آتلکتازی، پنومونی و طولانی شدن مدت بستری در بیمارستان پیشگیری می‌کند.
شواهد به دست آمده از کارآزمایی‌های کوچک پیشنهاد می‌کند که انجام فیزیوتراپی پیش از جراحی، عوارض ریوی پس از جراحی (آتلکتازی و پنومونی) و طول مدت بستری را در بیمارستان در بیماران تحت جراحی الکتیو قلب کاهش می‌دهد. شواهدی که نشان دهد انجام فیزیوتراپی پیش از جراحی، پنوموتوراکس پس از جراحی، نیاز به ونتیلاسیون مکانیکی طولانی-مدت یا مرگ‌ومیرهای ناشی از هر علتی را کاهش می‌دهد یا خیر، وجود ندارد.
پس از جراحی قلب، انجام فیزیوتراپی یک پروسیجر معمول است که با هدف پیشگیری از عوارض ریوی پس از جراحی صورت می‌گیرد.
تعیین این که فیزیوتراپی پیش از جراحی با یک مولفه ورزشی می‌تواند از بروز عوارض ریوی پس از جراحی در بیماران جراحی قلب پیشگیری کند یا خیر، و ارزیابی این که کدام نوع از مزایای بیمار و کدام یک از انواع فیزیوتراپی، بیشترین اثربخشی را دارد.
جست‌و‌جوها در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های بالینی کاکرین (CENTRAL) در کتابخانه کاکرین (2011؛ شماره 12)؛ MEDLINE (1966 تا 12 دسامبر 2011)؛ EMBASE (1980 تا هفته 49 سال 2011)؛ پایگاه اطلاعات و شواهد فیزیوتراپی (Physical Therapy Evidence Database; PEDro) (تا 12 دسامبر 2011) و CINAHL (1982 تا 12 دسامبر 2011) انجام شدند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده یا کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده، که به مقایسه انجام فیزیوتراپی پیش از جراحی با عدم انجام آن پیش از جراحی یا درمان ساختگی در بیماران بزرگسالی پرداختند که تحت عمل جراحی قلب الکتیو قرار گرفتند.
داده‌ها در مورد نوع مطالعه، شرکت‌کنندگان، درمان‌های مورد استفاده، پیامدهای اولیه (عوارض ریوی پس از جراحی درجه 2 تا 4: آتلکتازی، پنومونی، پنوموتوراکس، ونتیلاسیون مکانیکی > 48 ساعت، مرگ‌ومیر به هر علتی، عوارض جانبی) و پیامدهای ثانویه (طول مدت بستری در بیمارستان، معیارهای عملکرد فیزیکی، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، مرگ‌ومیر تنفسی، هزینه‌ها) جمع‌آوری شدند. داده‌ها توسط یک نویسنده مرور استخراج و توسط نویسنده دوم مطالعه مروری کنترل شدند. برای تجزیهوتحلیل، از نرم‌افزار Review Manager 5.1 استفاده شد.
هشت کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده با حضور 856 بیمار وارد شدند. در سه مطالعه از مداخله مختلط (شامل ورزش‌های هوازی یا تنفسی)؛ در پنج مطالعه از تمرین‌های عضلات تنفسی استفاده شد. فقط یک مطالعه از تمرین‌های ساختگی در گروه کنترل استفاده کرد. خطر بروز آتلکتازی (چهار مطالعه شامل 379 شرکت‌کننده، نسبت خطر (relative risk; RR): 0.52؛ 95% CI؛ 0.32 تا 0.87؛ P = 0.01) و پنومونی (پنج مطالعه شامل 448 شرکت‌کننده؛ RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.83؛ P = 0.01) پس از جراحی در بیمارانی که پیش از جراحی تحت فیزیوتراپی قرار گرفتند، کاهش یافت، اما پنوموتوراکس (یک مطالعه شامل 45 شرکت‌کننده؛ RR: 0.12؛ 95% CI؛ 0.01 تا 2.11؛ P = 0.15) یا دریافت ونتیلاسیون مکانیکی به مدت بیشتر از 48 ساعت پس از جراحی (دو مطالعه شامل 306 شرکت‌کننده؛ RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.03 تا 9.20؛ P = 0.68) کاهش نیافت. مرگ‌ومیر پس از جراحی به هر دلیلی، بین دو گروه تفاوتی را نشان نداد (سه مطالعه شامل 552 شرکت‌کننده؛ RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.02 تا 18.48؛ P = 0.81). در سه مطالعه که در مورد عوارض جانبی به ارائه گزارش پرداختند، موردی مشاهده نشد. طول مدت بستری در بیمارستان پس از جراحی در بیماران تحت مداخله در برابر گروه کنترل، به میزان قابل‌توجهی کوتاه‌تر بود (سه مطالعه شامل 347 شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین (MD): 3.21- روز؛ 95% CI؛ 5.73- تا 0.69-؛ P = 0.01). یک مطالعه، افزایشی را در معیار عملکرد فیزیکی بر اساس تست مسافت طی شده طی شش دقیقه در بیماران تحت بررسی در مقایسه با گروه کنترل گزارش کرد. یک مطالعه دیگر، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بهتری را در بیماران تحت بررسی در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. میزان مرگ‌ومیر پس از جراحی به دلایل تنفسی، بین دو گروه تفاوتی نداشت (یک مطالعه شامل 276 شرکت‌کننده؛ RR: 0.14؛ 95% CI؛ 0.01 تا 2.70؛ P = 0.19). اطلاعات مربوط به هزینه مداخله گزارش نشدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.